Toj, chto čakaje vietru
Kastryčnickaja praporcyja
Vosieńskaje hra-
fici:
žoŭty – fifty
čyrvony – fifty.
Liścia kan-
feci.
Thirty,
thirty,
thirty…
* * *
toj, chto čakaje daždžu,
nie pakryŭdzić jaho parasonam,
nie schavajecca ŭ chatu jak dalej,
ŭ pierachod ci zascany padjezd.
toj, chto čakaje sonca,
nie načepić na nos akularaŭ,
nie abmažacca brydkim kremam,
i ŭ salaryj nia stupić nahoj.
toj, chto čakaje nočy,
nie uklučyć śviatła ŭ pakoi,
nie prypynicca pad lichtarniaj,
ci ŭ mihcieńni reklamnaj łuchty.
toj, chto čakaje vietru,
da jaho nikoli nia schodzić,
nie źniavolić jaho u vietraź
i u młyn, jak kania, nie ŭpraže.
toj, chto čakaje svoj čas,
nie spytaje: «kali ŭžo narešcie?»
nie adkaža, što doŭha źbiracca
i niama dzie pakinuć klučy.
* * *
Ja źbiahu ad vialikaha horadu,
ad svajho nievymoŭnaha bolu.
Nia biarohsia ja vosieni zmoładu —
heta piekła ŭ try žoŭtyja koły.
Ja źbiahu, daliboh, jak najdalej,
nicma lahu z raźbiehu ŭ travu.
Stanu cienieńkaj radyjochvalaj
i dalej ad eteru źbiahu.
Zakručusia, jak vožyk, u liście
i prasplu u kuble da viasny.
Peŭna, heta najlepšaje vyjście.
Voś cikava, ci śnić vožyk sny?..
Ciapier čytajuć
Cichanoŭski patłumačyŭ, čamu jon tak pavodziŭ siabie ŭ Ńju-Jorku78
Kamientary