Kitajec z usimi vyhodami

Maju zabavu — nazirać, jak dźvie maje kuzynki, jakim pa šasnaccać hadkoŭ, šukajuć žanichoŭ.

Adzin moj pryjaciel akurat u šasnaccać i žaniŭsia. Dzicia z matkaju praz hod užo siadzieła na kaleniach u druhoha baćki, a siabruk zabaŭlaŭsia z čarhovaj… žonkaj. Tamu, nazirajučy za siastryčkami, štorazu prakručvaju varyjanty raźvićcia padziej. Kali na hadzińniku poŭnač, a tvaje niepaŭnaletniaje niama doma, što možna padumać? Praŭda, pakul usio abmiažoŭvajecca špacyrami pa rajonie. Dy pošukami «muža» praź Internet.

Biełarusački niezdarma ličacca chadavym tavaram na rynku kachańnia. Jany jeduć za miažu pradavać nia cieła, ale dušu. Z usimi pryčyndałami, ale zusim nia ŭ rabstva, a ŭ abmien na absalutna adčuvalnyja dabroty: kvateru, status chatniaje haspadyni biaz kłopatu na kuchni — na toje jość specyjalna naniataja rabotnica. U jaje rabočy čas jakraz možna schadzić u salon pryhažości.

Tamu, kali inšaja maja kuzynka prarvałasia ŭ Paryž i ledź nia vyjšła zamuž, ja byŭ za jaje rady. I što z taho, što jaje dzietki zahavorać pa-francusku? A što, lepš, kab jany «jak usie» hierhietali na tutejšaj «minskaj»? Dy i chto skazaŭ, što tam jany buduć mienšymi biełarusami, čym tut?

Skažacie, najlepšyja ludzi źjaždžajuć? Dy ci źjaždžali b jany z mocnaje i kvitniejučaje, sa svaich haradoŭ-sadoŭ, kali b tam nie było lepš?

Taja pieršaja sproba źjechać na hniły Zachad pravaliłasia. Chłopčyk akazaŭsia kurvielem. Ale heta było paśla. A tady, la Hrand-Apera, było pryhoža. I miančanka ŭ Paryžy śviatkavała tryjumf.

Tym časam pa maju druhuju małuju pryjaždžaŭ džyp. Ale 19-hadovyja biełarusiki z našyŭkami «Ŭzbrojenyja siły» jaje natchniajuć mała. Kaža: lepš być kinutaj u Paryžy francuskim raskidonam, čym tutejšym… (nie staje cenzurnych słoŭ).

— Tadzik, niaŭžo ty nie razumieješ — usie paŭsiul adnolkavyja!

— Ale ž jość inšyja asiarodki, z bolš hodnymi «kandydatami».

— I što, mnie jeździć u inšy kaniec horadu?

Dajści da kamputara sapraŭdy praściej, čym dajechać na druhi kaniec horadu. Dašačka pry kampie stralaje chłapčukoŭ. Znoŭ pryceł — Paryž. Adkazvaje niejki 25-hadovy paryžanin. Jon — kiraŭnik niejkaha banku ci adździaleńnia banku, što dla nas amal adno i toje ž. I voś — narešcie: jon abiacaje svaju fatahrafiju. Daša ź siabroŭkaj Natašaj žartujuć: «Nu-u, zaraz akažacca, što heta nehr z puzam!» — dziaŭčaty nia stračvajuć pačućcia humaru i samaironii.

Pakul fatahrafija zahružajecca, jany śmiajucca. Kali adkryłasia — śmiajucca jašče macniej. Naš hieroj — dvuchmetrovy… kitajec! Asoba kitajskaj nacyjanalnaści duža pakutuje ŭ svaim Paryžy biaz žonki.

— Maja darahaja biełaruskaja siabroŭka, pamažy znajści spadarožnicu žyćcia, — uprošvaje karcinka na ekranie. — Piaćsot eŭra tabie, kali paspryjaješ…

Daša zaliłasia ślaźmi ad śmiechu, nu a maja druhaja siastryčka tym časam pajšła na čarhovy špacyr pa vulicy pabitych lichtaroŭ. Što joj treba? Krasa i siła. A siła siońnia — heta hrošy. I nia budziem maralizavać nakont merkantylnaści sučasnaje moładzi. Žyćcio adno, i chočacca imienna žyć, a nie isnavać.

«Jon nie krasun, ale ž heta nie hałoŭnaje. Hałoŭnaje, kab z čałaviekam možna było parazumiecca». Kali takoje havorać 16-hadovyja dziaŭčatki, jość pra što zadumacca: i baćku siamiejstva, i baćku nacyi.

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0