Abama i Pucin na freskach kaścioła ŭ Viciebsku: mastak patłumačyŭ svaju ideju
U viciebskim kaściole Śviatoha Antonija Paduanskaha źjavilisia niezvyčajnyja naściennyja rośpisy. Anioły tut hrajuć na bas-hitary i saksafonie, a razam ź biblejskimi piersanažami namalavanyja vajennyja ŭ kamuflažy, mužčyny ŭ dziełavych strojach.
Ale najbolšuju ŭvahu pryciahvaje siužet pakłanieńnia vałchvoŭ novanarodžanamu Isusu. Pierad Pannaj Maryjaj i Niemaŭlom vykładajuć dary ludzi, vielmi padobnyja da Uładzimira Pucina, byłoha prezidenta ZŠA Baraka Abamy i Dałaj-łamy.
Fota: kp.by
Fota: kp.by
Fota: kp.by
«Dla mianie lejtmatyŭ u mastactvie i relihii — nakolki jany paśpiavajuć za rečaisnaściu, jakaja ŭvieś čas źmianiajecca, — raspaviadaje Jeŭraradyjo aŭtar fresak, mastak Uładzimir Kandrusievič, ciozka pa proźviščy hałoŭnaha katolika Biełarusi. —
Heta nie niejkaja historyja kazačnaha charaktaru, što adbyłasia 2000 hadoŭ tamu. Heta toje, što adbyvajecca i ciapier. «Pakłanieńnie karaloŭ i žabrakoŭ» — tak my nazvali hetuju fresku. To bok mocnych hetaha śvietu i tych, chto staić na apošniaj sacyjalnaj prystupcy.
A dalej vialikaje pole dla interpretacyj. I jość taki momant: kali pamiatajecie, dary nieśli try karali: Kaspar, Baltazar i Mielchijor, jakich čaściej za ŭsio malujuć jak pradstaŭnikoŭ roznych ras — ciemnaskury, śvietłaskury i žaŭtaskury. Tamu takija hieroi vielmi dobra padyšli».
Pa słovach mastaka, ideja zrabić kłasičnyja biblejskija siužety bolš sučasnymi naradziłasia praz vyhlad samoha budynka kaścioła. Heta pierabudavany dom kultury, tamu kłasičnyja freski vyhladali b paprostu niedarečna. A ŭžo jakija detali dadavać i jakich piersanažaŭ uvodzić, mastak vyrašaŭ razam z ksiandzom Viačasłavam Barkom.
Što praŭda, sam Uładzimir Kandrusievič siabie vynachodnikam nie ličyć.
«Nie baču ničoha drennaha ŭ tym, što źjaŭlajecca traktar ci inšyja sučasnyja rečy. Možna pahladzieć pracy jakoha-niebudź El Hreka, jaki malavaŭ aniołaŭ sa skrypkami, vijałančelami. Na toj momant heta taksama byli novyja instrumienty, jany taksama rezali voka, padavalisia revalucyjnymi, praryŭnymi. Uziać taho ž Brejhiela, jaki namalavaŭ scenu zabićcia niemaŭlat u sučasnaj dla jaho hałandskaj vioscy.
Usio heta na śniezie adbyvajecca, vidavočna nie ŭ biblejskich miaścinach. Tak što my nie pieršyja aktualizujem biblejskija siužety».
Uładzimir Kandrusievič raśpisaŭ užo siem kaściołaŭ i ŭ mnohich rabiŭ asobnyja freski, naprykład, tolki nad ałtarom. Ale dadavać sučasnaść u kłasičnyja biblejskija siužety ŭdajecca nie zaŭsiody — usio zaležyć i ad samoha budynka, i ad ksiandzoŭ. Tym nie mienš, prychod kaścioła Śviatoha Antonija Paduanskaha pracami mastaka zadavoleny.
«Tyja, chto da mianie padychodzić, padychodziać chutčej z vodhukami zachapleńnia, — pryznajecca Uładzimir Kandrusievič. — Tyja, kamu nie padabajecca, čaściej zamoŭčvajuć i nie žadajuć sa mnoj razmaŭlać. Tak što ja čuju zbolšaha stanoŭčyja vodhuki. Jość ludzi, jakija kažuć, što stylistyka kultavych budynkaŭ ich adšturchoŭvaje, bo jany nie bačać suviazi z rečaisnaściu. A tut, havorać, im lohka dychać. Byli i takija vodhuki».
Kamientary