Razmovy ab niepaźbiežnaści vajny prakamientavaŭ siońnia Alaksandr Łukašenka na naradzie z Nacyjanalnaj akademijaj navuk, pieradaje BIEŁTA.
Łukašenka skazaŭ, što nijakaj vajnuški ni jon, nichto z našych hienierałaŭ i vojenačalnikaŭ nie chacieli b. I pierajšoŭ da «ale».
«Adnak heta nie aznačaje, što treba biaździejničać, tym bolš, kali pierad vačyma jość prykład pačatku Vialikaj Ajčynnaj vajny», — skazaŭ jon.
Jon pryhadaŭ, što napiaredadni Vialikaj Ajčynnaj vajny «my samazaspakoilisia, usio było dobra. Ciapier my havorym, što chacieli čas paciahnuć, adterminavać, padrychtavacca da vajny. My, napeŭna, zaŭsiody byli da čahości nie hatovyja. A treba było trymać vucha vostra».
«Ja zychodžu z taho, što hetych pamyłak my nie pavinny paŭtaryć.
I dla taho, kab nas razumieli, a moža, i bajalisia, my pavinny heta demanstravać», — pierajšoŭ jon da siońniašniaha dnia.
Pavodle jaho, prykład taho, nakolki rašuča Biełaruś hatovaja dziejničać, byŭ prademanstravany ŭ 2020 hodzie ŭ pieryjad vybarčaj kampanii i paśla jaje zaviaršeńnia: «Mnie daviałosia padniać paŭarmii i kinuć na zachad [zachodni rehijon Biełarusi]. Toje, što było tut, unutry, i my płačamsia «ach», «och» — heta kvietački. Jahadki byli tam. I kali b my svoječasova nie pierakryli napramki ich žadanych dziejańniaŭ, moža być, i situacyja b pa-inšamu razhortvałasia», — skazaŭ jon.
«My pavinny być hatovyja da luboha raźvićcia padziej, — zajaviŭ Łukašenka. — Zrazumiejcie: sprava ž nie ŭ nas. Jak i tady, i ŭ Ajčynnuju vajnu 1812 hoda, u Pieršuju suśvietnuju, Vialikuju Ajčynnuju vajnu… Hruba kažučy, my nikomu nie patrebnyja. Vy viedajecie, što im treba».
Kamientary