Dziaržbiaśpieka Litvy apublikavała svaju acenku lićvinizmu i ryzyki, ź im źviazanaj
Departamient dziaržaŭnaj biaśpieki Litvy adreahavaŭ na vykazvańni niekatorych litoŭskich palitykaŭ adnosna niebiaśpieki biełaruskaha «lićvinizmu». Departamient admysłova apublikavaŭ svoj analiz na hety kont.
«Lićvinizm — heta radykalnaje adhalinavańnie biełaruskaha nacyjanalizmu, adnym z asnoŭnych ideałahičnych pałažeńniaŭ jakoha źjaŭlajecca admaŭleńnie bałckaha pachodžańnia Vialikaha Kniastva Litoŭskaha i kniaskich dynastyj, što im kiravali, a taksama asprečvańnie prynaležnaści vialikaj častki terytoryi Litoŭskaj Respublicy, uklučajučy stalicu Vilniu.
Prychilniki lićvinizmu vykazvajuć terytaryjalnyja pretenzii i da inšych dziaržaŭ, što miažujuć ź Biełaruśsiu.
Lićvinisty majuć admoŭnaje staŭleńnie da maskoŭskaha i minskaha kiroŭnych režymaŭ i adprečvajuć ich aficyjny histaryčny naratyŭ, u jakim śćviardžajecca, što ruskija i biełarusy — heta «adzin narod». Praz takuju pazicyju najaktyŭniejšyja prychilniki hetaj ideałohii zaznajuć represii minskaha režymu i niaredka byvajuć zmušanyja ŭciakać u dziaržavy Jeŭrapiejskaha sajuza, siarod jakich i Litva, dzie jany ŭtvarajuć častku aktyŭnaj apazicyi.
Ideałahičnaja kanfrantacyja pamiž litoŭcami i tymi, na kaho paŭpłyvała ideałohija lićvinizmu, na biełaruskich nišavych, pryśviečanych historyi internet-resursach praciahvajecca ŭžo bolš jak dva dziesiacihodździ.
Nie zaŭvažajecca, kab u apošnija miesiacy raspaŭsiud ideałahičnych pałažeńniaŭ lićvinizmu pavialičvaŭsia značna, ale niekatoryja vyklikanyja prychilnikami ideałohii incydenty ci vykazvańni ŭ sacyjalnych sietkach vyklikali rezanans u infarmacyjnaj prastory Litvy i zaachvocili dyskusii pra ryzyku, źviazanuju ź dziejnaściu takoha charaktaru.
Pavodle acenki Departamienta dziaržaŭnaj biaśpieki, dziejnaść prychilnikaŭ ideałohii lićvinizmu na hety momant nie ŭjaŭlaje realnaj niebiaśpieki suvierenitetu Litoŭskaj Respubliki, kanstytucyjnamu ładu i terytaryjalnamu adzinstvu, ale ideałahičnyja pałažeńni, jakija jany pašyrajuć, mohuć pavialičvać mižetničnaje napružańnie ŭ dziaržavie i aktyvizujuć admoŭnaje staŭleńnie da [Litoŭskaj] dziaržavy i ŭ łajalnaj častki supolnaści biełarusaŭ u Litvie.
Departamient dziaržaŭnaj biaśpieki źbiraje infarmacyju pra pahrozy i faktary ryzyki, źviazanyja z novaj dyjasparaj biełaruskich mihrantaŭ, i va ŭstanoŭlenym zakonami paradku pieradaje jaje zakanadaŭcam.
Taksama departamient padaje rekamiendacyi dziaržaŭnym instytucyjam nakont niavydačy abo skasavańnia dazvołaŭ na pražyvańnie ŭ Litoŭskaj Respublicy asobam, što vyklikajuć pahrozu biaśpiecy dziaržavy», — havorycca ŭ pres-relizie Departamienta dziaržaŭnaj biaśpieki.
Ciapier čytajuć
«Mikałaja bili, dzie tolki jaho bačyli». Pra katavańni źniavolenaha anarchista Dziadka raskazała advakatka Mackievič5
Kamientary
Ja nikohda nie słyšał iz avtoritietnych śmi čto litovskije kniaźja byli nie litovcami. Tolko vidieł komientarii nieiźviestnych pod staťjami na našaj nivie s obsurdnymi tieorijami. I vopros komu vyhodno rasprostranienija antinaučnych tieorij ? Trolam łukašistam.
Litwinizm (biał. Lićvinstva, litvinstva / Lićvinstva, litvinstva), określany też jako idea wielkolitewska – ruch i idea, które pojawiły się na Białorusi na początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku, choć można dopatrzeć się związków z „krajowcami” z początku XX stulecia.
Opis
Edytuj
Idea odwołuje się do dziedzictwa Wielkiego Księstwa Litewskiego, które było wielonarodowym państwem, tworzonym przez Litwinów, mówiących po polsku, rusku i litewsku. Członkom ruchu bliska jest tradycja wielonarodowej i tolerancyjnej Rzeczypospolitej Obojga Narodów, zamieszkiwanej przez Polaków, Rusinów oraz bałtyjskich Litwinów i Żmudzinów. Z kolei odległa jest im rosyjska ideologia panslawistyczna, która w dominującej wersji oznacza wspólnotę polityczną i kulturową Słowian wschodnich (Białorusinów, Rosjan i Ukraińców).
Zwolennicy litwinizmu dążą do odrodzenia tradycji szlachty litewskiej, odwołując się do takich postaci, jak Adam Mickiewicz, Tadeusz Kościuszko, Michał Kleofas Ogiński i Józef Piłsudski. Starają się używać dawnego (sprzed reformy ortograficznej 1933 roku) języka białoruskiego (ruskiego), określanego przez nich jako język litewski. Wydają czasopismo „Litwa”, publikowane głównie w tym języku, ale pisane białoruską łacinką.
Nie angażują się politycznie, poświęcając uwagę szerzeniu wiedzy historycznej, kultury i tożsamości litewskiej. Ruch skupia głównie wykształconych młodych ludzi z Białorusi.