Вера Бурлак

Беражыце вочы!

Яны і мы

Гендэрны верш

Яны апранулі нас у прыгожыя строі,

Яны нас паставілі, каб у нас на вачах,

Пасеўшы на коней, пахапаўшы зброю

Закутымі ў жалеза біцца на мячах.

Яны прыпісалі нам адмысловую мову,

Якою мы быццам бы ня можам не размаўляць.

А мы з гэтай мовы ня ведаем ані слова,

А зь іхняй два ведаем: на тры літары і на пяць.

Яны паселі на коней, узброіліся і, строга

Зірнуўшы на нас, паехалі — нашыя палядзіны, —

Напэўна, каб прывезьці нам адмысловага Бога.

Як быццам яны ня ведаюць, што Бог — адзіны.

Паэту

Пакуль тваіх ахвяраў Фэб ня просіць,

Князь Цемры іх атрымлівае ўсмак,

І нема з-за дажджэзных хмар галосіць

Галодны і зьдзічэлы задыяк.

Стыхіі прэч з палону Апалёна

Прарваліся па твой крывавы труп,

І вецер грае трэш на саксафонах

І вадасьцёкаў, і астатніх труб.

Паэце, ведай: вершык на паперцы

Мацнейшы за крышталеўскі бальзам.

Слабенькі вершык рве слабыя сэрцы,

А моцны сэрцам — моцна піша сам.

Чытаў газэты? Дасьпяваюць ружы,

У гэтым годзе неблагі ўраджай.

Вунь далакоп ідзе — вясёлы, дужы,

Ўсіх закапае, толькі нараджай!

А потым будуць буры і ўраганы,

Наганы, рэкі, поўныя крыві:

Што ты равеш? Плыві! Ты ж беззаганны,

Адзіны ў сьвеце — ты за ўсіх жыві!

За ўсіх адказвай ты, як той вучыў, —

За ўсіх казлоў, якіх ты прыручыў,

Каго зьняважыў і па кім тужыў,

Адзін — за ўсіх, каго ты перажыў!

Бо ўжо чацьвёрка чарапах памерла,

І тры сланы, і нават тры кіты.

І над табою плача Мэльпамэна,

Адказная за ўсіх такіх, як ты.

* * *

Я даўно нежывая, даўно мне пара ў труну,

Толькі ранак мяне нацягвае, як струну

І ўвесь дзень на мне нешта грае.

Я выходжу на двор, дзе з дакладнасьцю да хвілін

Шпацыруюць штодня суседзі — Зомбі і сын —

І праседжваюць лаўкі Граі.

А з акенца дому насупраць глядзіць Жыцьцё:

Ўжо старое, бяззубае, з лапкамі, як асьцё,

І з усьмешкай, як мех трухі.

Я схаджу для яго ў гастраном па кефір і батон,

Бо яно — гэта мой мэтраном, і мой камэртон,

І адзіны слухач…

Аб’ява

На плоце — бы сэрца, што прагне разьбіцца, —

Трапеча паперка ў цямрэчы сырой:

«Сябры! Суайчыньнікі! Госьці сталіцы!

Ратуйце! Згубіўся лірычны герой.

Прыгожы, як вы, дваццацідвухгадовы

(Бульдожка, бабулька ці брудны гіпар),

Калі ён да вас зазірне выпадкова,

Яго вы дакладна пазнаеце ў твар.

Тады, я прашу, набярыце мой нумар.

Я дам што заўгодна — хоць золата воз!..»

Чытаю — і шэрань сьціскае мой гумар,

І фары вясёлкай квітнеюць ад сьлёз.

* * *

А на нашай плянэце ўсё ня так, як у вас.

Нашы дзеці жывуць менш за год,

Дарослыя — тры як найболей.

Мы ня ведаем цьвёрдай сушы і вадкіх вод,

Як і вы — смаку мяккіх цьвікоў і салодкай солі.

Мы ляталі на Месяц, бо мы тонкія, быццам шкло,

І лятаем па прынцыпе бумэрангу.

А ў вольны час мы зьбіраем усё сяло

І танчым сатурніянскае танга.

У гэтым танцы толькі адзін рух — паварот галавы

Пад кутом, няісным як зьява.

А ўранку мы прачынаемся, як і вы,

І сьняданак у нас падобны: каша і кава.

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0