З часоў Першай сусветнай вайны, дзякуючы нямецкім жаўнерам, засталіся тысячы паштовак з краявідамі Беларусі. Падчас Другой сусветнай шмат хто з немцаў ужо меў асабістыя фотакамеры і самі рабіў невялікія здымкі.
На інтэрнэт-аўкцыёнах можна знайсці тысячы маленечкіх картак, дзе адлюстраваны умовы жыцьця нашага народа, краявіды вёсак і мястэчак. Вельмі шмат захавалася выяваў і сталіцы Беларусі, частка з якіх прадаецца на нямецкім ebay.de.
У Мінску захопнікаў найбольш цікавілі значныя будынкі – Дом Ураду, Дом Чырвонай арміі (Дом афіцэраў) і Оперны тэатр. Найбольш папулярным быў помнік Леніну, на сённяшняй плошчы Незалежнасці. Можна пабачыць, што помнік Ільічу прыбралі ўжо у кастрычніку 1941 года, праз нейкі час знікае і пастамент ад яго. На картках відаць і пацярпелы ад бамбавання Мінск. Папялішчы і ацалелыя будынкі. Вельмі мала прадстаўлена жыхароў горада. Можа здымкі з імі проста не цікавяць калекцыянераў?
Дарэчы, у савецкай літаратуры згадваецца, што Мінск быў цалкам знішчаны нямецкай авіяцыяй падчас нападу на СССР. Але ў сталіцу БССР немцы ўварваліся 28 чэрвеня – на сёмы дзень вайны. Значыцца бамбаваць яго маглі максімум сем дзён. Але ж і савецкая авіяцыя таксама рабіла налёты на беларускі горад. І доўжылася гэта тры гады. Яшчэ за савецкім часам мая настаўніца беларускай мовы і літаратуры расказвала, што за знішчэнне Дому урада савецкім лётчыкам абяцалі зорку Героя СССР. Гэты раён жах як бамбілі, але ня здолелі значна пашкодзіць будынак урада, а таксама і Чырвоны касцёл. Хаця ўся драўляная забудова ў ваколіцы была знішчана.
Каштуюць здымкі ад 2 да 10 еўра без перасылкі. Купу фаткартак можна набыць і за дваццатку. Хаця сустракаюцца прадаўцы, якія хочуць да 100 еўра за здымак.
-
«У турме я любіў выносіць смецце». Гісторыя Мандэлы, які разумеў, што немагчыма заманіць ворага ў засаду, калі не ведаеш, як мысляць яго генералы
-
«Мы заўсёды лічылі сябе старажыламі». Аналіз ДНК паказаў, што сям’я з Германіі жыве ў сваёй вёсцы ўжо тры тысячы гадоў
-
«Як Вольскі прыходзіў з ператрусам да Коласа, а Крапіва і Глебка даносілі на калег». Апублікаваныя жахлівыя ўспаміны Рыгора Бярозкіна пра рэпрэсіі 1920—1940-х
Цяпер чытаюць
«Я супраць. Мовы, якія пакінулі пасля сябе каланізатары ў Афрыцы, сталі шляхам да цывілізацыі». Алексіевіч адказала, як ставіцца да адмовы ад рускай мовы ва Украіне8989
Каментары