Наогул, у Славеніі рабіць няма чаго: гэта маленькая і сумная еўрапейская краіна, у якой нічога не адбываецца.
Цягнікі ходзяць секунда ў секунду, шафёры гавораць на англійскай, выдатны ўніверсітэт, кавярні з рагалікамі (гордыя славенцы не прызнаюць іншаземнага слова «croissant» — замест круасана ў іх ладны сялянскі «рогліч»). Гістарычны цэнтр — тры вуліцы і крэпасць. Па тэлевізары могуць гадзінамі распавядаць пра славенскую фаўну і спяваць народныя песні. Сумныя да пазяхання. Гэта нічым не адрозніваецца ад суседняй Аўстрыі.
— І нашто ты туды паехаў? — спытаеце вы. — Чаму не ў Аўстрыю?
А я вам адкажу: таму што ў краіне размаўляюць на славенскай мове.
Карціна: я еду на вечаровым дызелі да станцыі Zidani Most. Цётка-кантралёрка ў калідоры спрачаецца з пасажырам. Я заплюшчваю вочы, слухаю яе інтанацыі — прабачце, але гэта маё дзяцінства: аўтобус Кіеў — Звянігарадка, мажныя ўкраінскія цёткі спрачаюцца з такой жа сельскай матрыярхальнай упэўненасцю.
Або мая маладосць: электрычка Смаленск — Віцебск, кантралёрка з цвёрдым, як гранітная скала, «чы», лае зайца-студэнта.
Я расплюшчваю вочы і бачу чысты цягнік, які ідзе па раскладзе, дагледжаныя палі і вёскі, як у рэкламе швейцарскага шакаладу. Мозг, зразумелая справа, ускрываецца. Гэта значыць, я паехаў у Славенію, каб убачыць славян, якія жывуць сумней, чым немцы.
Я іх убачыў і зараз думаю, што для славянскіх краін Славенія — гэта столь. Славянам ніколі не стаць немцамі і французамі. А славенцамі — можна.
Цяпер чытаюць
«Забіць яго ці адрэзаць яму яйцы я не рашыўся». Падрабязнасці трагедыі ў Гданьску, дзе ваяр катаваў бойфрэнда, а пасля забіў сябе45
Каментары