«Палата перапоўненая, там ляжыць 16 чалавек» — працяг дзённіка з псіхушкі
Публікуем чарговы расказ журналісткі Марыны Весялухі пра яе досвед знаходжання ў закрытым жаночым аддзяленні псіхіятрычнай клінікі.
Каб быць у тэме, спачатку нагадайце сабе, што адбывалася ў папярэдніх частках:
- Частка 1: «Так, я ў псіхушцы, закрытым жаночым аддзяленні»
- Частка 2: «У мяне забралі тэлефон, завушніцы і нават пазногці»
- Частка 3: «Мой сусвет звузіўся да цёмнага калідора і ложка з тоненькім матрасам…»
- Частка 4: «Лена шле некаму нябачнаму праклёны і б’е яго нагамі» — дзённік з псіхушкі
— Палаценчыка. Можна я вазьму палаценчыка… На гадзінніку 5 раніцы, да нас запаўзла Галя з 6-й палаты… Яна цягнецца да калоды картаў, што ляжыць на тумбачцы.
— Цыгарэту, Яна, дай мне цыгарэту…
— Ідзі да чорта з нашай палаты, — не вытрымлівае Каця.
Добрай раніцы, блін!
***
На гадзінніку 7:00, у палату залятае санітарка і пачынае ліхаманкава выціраць паўсюль пыл.
— Пад'ём! Устаём! Што гэта за рэчы на падаконніках? У нас рэжым! У любой іншай бальніцы вам тое самае скажуць!
— А можна трохі больш па-чалавечы?
Санітарка злуецца, вылятае за дзверы і больш не вяртаецца.
***
Ідзеш сабе раніцай у прыбіральню, стаяць у калідоры дзве пацыенткі, нібыта мірна размаўляюць. І раптам адна з іх з крыкам «Ах ты курва!» чапляецца ў валасы другой і пачынае матляць яе ў розныя бакі. Іх разнімаюць санітаркі.
***
Раз на два дні сюды прыходзіць бібліятэка. Ну як бібліятэка, санітарка з кошыкам кніг. Кошыкам, у які ў крамах кладуць пакупкі. У «фондзе» — жаночыя раманы, дэтэктывы, а таксама — казкі Андэрсана і «Пакуты маладога Вертара» Гётэ.
— Ну вы дадумаліся прынесці гэтую кнігу ў псіхушку!
— Пацыенткі папрасілі. А што вы адразу «псіхушка»?
Дзіўна, але каля двух тыдняў таму я была ў доме-музеі Гётэ ў Франкфурце. Там пісьменнік пражыў да 27 гадоў і напісаў гэты самы твор.
***
«Нават не смей да мяне дакранацца! Люцыфер назірае, дзе ты і чакае цябе. Ох, як добра! А-а-ах!». Лена глядзіць у акно, па яе целе нібыта праходзіць хваля задавальнення.
Блін, атрымліваецца нейкая сцэна з таннага эратычнага рамана, але гэта true.
***
Да нас у палату перавялі 17-гадовую Веру. Яна некалькі дзён ляжала ў 7-й, палаце назірання. Казала, што спаць там немагчыма. Нейкая бабка ноччу крычала «Нараджаю!», а яшчэ адна згадвала вайну: «Страляюць! Яны хочуць забіць маіх дачку і сына! Я павінна іх выратаваць!» і спрабавала ўцячы праз акно. А трапіла сюды Вера, бо не вярнулася своечасова ў інтэрнат, а таксама, маўляў, пад машыну кідалася і хацела сябе забіць.
***
Яшчэ заходзіла Оля. Не распавяла гісторыю сваёй вандроўкі ў псіхушачку. Сказала толькі, што проста спала дома, а санітараў выклікалі суседзі — і яе забралі.
Сёння паклалі многа хворых. Кажуць, 6-я палата перапоўненая, там ляжыць ажно 16 чалавек. На ўсіх ложкаў і кушэтак не хапае, дык некаторых размяшчаюць проста на падлозе на матрасах.
***
— Людачка, тут у 7-й палаце бабка на ложак нарабіла. Прыбяры.
— Якая? Лідка? Вось чорт, я ж яе толькі што памыла!
***
Расклад дня нашай псіхушачкі (аказваецца, ён існуе)
7.00 — 7.30 Пад’ём, ранішні туалет.
7.30 — 8.30 Вымярэнне тэмпературы цела.
8.30 — 9.00 Сняданак.
9.00 — 9.30 Прыём лекаў.
9.30 — 12.00 Абход дактароў.
12.00 — 13.00 Прагулка, працатэрапія.
13.00 — 14.30 Абед.
14.30 — 15.00 Прыём лекаў.
15.00 — 17.00 Ціхі час.
17.00 — 17.15 Полудзень.
17.15 — 18.30 Прагулка, наведванне пацыентаў сваякамі.
18.30 — 19.30 Вячэра.
21.00 — 21.30 Прыём лекаў.
21.30 -22.00 Вячэрні туалет.
22.00 Сон.
І так — па коле, кожны дзень…
Працяг будзе.
Цяпер чытаюць
«Хаваеш свой жах, бо гэта шкілет са скурай». Святлана Ціханоўская прызналася, ці пазнала Сяргея праз пяць гадоў1
Каментары