«Больш чым сярэдні заробак». Магілёўскі рамеснік расказаў, ці рэальна пракарміцца з драўлянага посуду
26-гадовы Кірыла Літвіненка па адукацыі інжынер-будаўнік. Яшчэ 3 гады таму працаваў майстрам у прыватнай арганізацыі, а цяпер аформіў рамесніцтва і стварае з дрэва ўнікальныя прадметы дэкору: інтэр'ерныя вазы, шкатулкі і аўтарскі посуд, піша Magilev.by.
«Яна хацела купіць качалку, а я сказаў, што сам вытачу»
Кірыла распавядае, што ягоная душа заўсёды ляжала да творчасці: У дзяцінстве займаўся маляваннем, каменьчыкі збіраў па рэчках, у юнацтве захапляўся стрынг-артам, тады ж навучыўся працаваць з дрэвам. Ягоная сям'я жыла ў сваім доме. Каб дом утрымліваць, трэба прыкласці руку. У прыватным двары заўсёды ёсць, чым заняцца. Добры гаспадар у сям'і Кірылы — ягоны бацька, які заўсёды любіў і ўмеў працаваць па дрэве. З яго і браў прыклад сын.
Дома было ўсё неабходнае:
«Заўсёды быў нейкі запас дубу, станкі дрэваапрацоўчыя: і самыя простыя, і прафесійныя. Я навучыўся рабіць вырабы на такарным станку, які дазваляе з дапамогай элементаў кручэння дамагчыся нейкіх формаў. Таму мае вырабы, у асноўным, круглыя, — тлумачыць хлопец. — Цяпер у мяне шмат усяго: чаша з грушы, піяла з дубу, талерка з ясеню з жывым краем, з карой — незвычайныя. Але спачатку, вядома, было ўсё вельмі просценька».
Першы свой выраб хлопец ствараў не на продаж. Гэта быў асаблівы падарунак для каханай дзяўчыны.
«Яна хацела купіць качалку ў краме, а я сказаў, што сам вытачу. Хацелася ёй зрабіць прыемнае, — з усмешкай успамінае Кірыла. — А як дзяўчына з гэтым ніколі звязаная не была, ёй спадабалася. Плюс, я вельмі скрупулёзна падыходзіў да гэтага пытання, як і ўвогуле да ўсяго: усё ідэальна адшліфаваў, вымераў, выверыў — атрымалася прыгожа».
Затым малады чалавек стаў глядзець у інтэрнэце відэаролікі пра тое, як людзі займаюцца такарнай апрацоўкай дрэва (woodturning), вырашыў сам паспрабаваць нешта падобнае і зрабіў з бярозы місачку, якая цяпер упрыгожвае ягоны хатні інтэр'ер.
«Можна зарабіць і 2 000 за кірмаш»
Паўтара года таму хлопец сышоў з асноўнай працы. Не спецыяльна, проста так склаліся абставіны. Аднак дзякуючы гэтаму ён змог надаваць любімай справе не 2 гадзіны ў тыдзень, як раней, а столькі, колькі неабходна, таму раптам хобі стала ператварацца ў асноўны від дзейнасці.
«Я пачаў гэтым займацца маштабна, — расказвае майстар. — У лютым зарэгістраваўся як рамеснік, у траўні завёў старонкі ў тыктоку, у інстаграме, у ютубе. Пакуль што падпісчыкаў там няшмат — крыху больш за 200. Асноўныя продажы — на кірмашах, на нейкіх гарадскіх мерапрыемствах. Ездзіў і ў іншыя гарады: у Гомель, у Гродна, на «Чароўны млын» у Мінск. Там можна прадаць значна больш, чым у нас.
Тут (на выставе-кірмашы «Klukva Маркет» у Магілёве — заўв. аўт.) — мы проста сталі ў гандлёвым цэнтры, людзі выпадковыя заходзяць сюды і купляюць. А там жа кірмаш, які некалькі гадоў. Ён праходзіць у адным і тым жа месцы, у іх старонка свая, дзе куча канкрэтных падпісчыкаў. Яны ўвесь час рэкламай займаюцца.
Калі ёсць колькасць гатовых вырабаў, у Мінску можна зарабіць і 2 000 за кірмаш — плюс-мінус 500 рублёў. І посуд, і вазы людзі добра бяруць. Сярэдняя цана на іх — 50-60 рублёў. Маленькія вазачкі можна купіць і па 20, самыя буйныя — па 100».
«Я, можна сказаць, яшчэ і мастак»
Каб сысці з пастаяннай працы і пачаць займацца любімай справай, патрэбна пэўная смеласць, аднак наш герой быў упэўнены, што фінансавы бок не пацерпіць, а галоўнае, — знойдуцца яшчэ і дадатковыя бонусы.
«Вядома, калі б гэта не прыносіла даход, я б гэтым не займаўся, — канстатуе Кірыла. — Лагічна: трэба на нешта жыць, нешта есці. А ў маім выпадку гэта яшчэ і такі спосаб самавыяўлення. Я, можна сказаць, яшчэ і мастак. Стараюся падабраць нейкія кавалачкі прыгожыя, нейкія малюнкі прыродныя.
Але многае залежыць і ад мяне. Трэба глядзець і думаць, якім бокам павярнуць выраб — малюнак выходзіць розны, атрымліваецца ўнікальная рэч. Такога ў прынцыпе нідзе няма, а калі і ёсць, то ў вельмі рэдкіх экзэмплярах, таму людзі купляюць.
Калі сур'ёзна гэтым займацца, у месяц можна зарабіць добрыя грошы — больш чым сярэдні заробак».
«Стараюся выбіраць дрэва, у якога ёсць нейкія асаблівасці»
Плюсы сваёй справы Кірыла бачыць не толькі ў заробку, але таксама ў эстэтыцы сваіх вырабаў і ў экалагічнасці матэрыялу.
Працаваць з дрэвам, па словах Кірылы, штука працазатратная. Калі палічыць час ад нарыхтоўкі драўніны да канчатковага вырабу, па яго словах, сыходзіць не менш за два месяцы.
«Я працую з сырым дрэвам, — тлумачыць тонкасці працэсу Кірыла. — Каб дамагчыся таўшчыні сценкі салатніка ў 10 сантыметраў і шукаць для гэтага сухі матэрыял, то атрымаецца вельмі дорага, і шмат матэрыялу пойдзе ва ўтыль, будзе шмат расколін. Таму я выточваю з сырой драўніны, апрацоўваю па сырым, а калі падсыхае — па сухім.
Драўніну нарыхтоўваю сам. Практычна любую. Не працую з вольхай, асінай і ліпай, таму што яны небагатыя на тэкстуру. А я стараюся выбіраць дрэва, у якога ёсць нейкія асаблівасці. У асноўным гэта ясень, дуб, вяз, груша, яблыня, сліва, чарэшня.
Матэрыял шукаю ўсюды. Часта на машыне езджу, слухаю гук бензапілы або гляджу: дрэва паваліла ў кагосьці, вядзецца рамонт дарогі, прарвала цеплатрасу, капаюць або вядуць кабель. У такіх выпадках дрэва спілоўваюць звычайна, і яно яшчэ некалькі тыдняў ці дзён ляжыць. Калі ёсць такая магчымасць, падыходжу і дамаўляюся забраць.
Езджу па вёсках, шукаю яблыні або грушы велізарныя. Я ж разумею, што яны людзям проста не патрэбныя. Чым большая груша або яблыня, тым менш яна пладаносіць: усе сілы сыходзяць у драўніну, у карані, а не ў плод, таму людзі часта згаджаюцца за адносна невялікую суму спілаваць старое дрэва, а нехта і бясплатна аддае».
Ці выгадная гэта справа — выточваць дэкаратыўныя вырабы з дрэва – і ці можна неяк развівацца ў гэтым кірунку, пакажа час, а цяпер Кірыла разважае пра гэта па-філасофску:
«Пытанне нават не ў выгадзе, а ў тым, да чаго душа ляжыць. Жыццё адно, і растрачваць яго на тое, чым табе не падабаецца займацца, мне здаецца, няправільна».
«Не хапіла майго жыцця, каб нешта самавітае зрабіць». Фермер расказаў, ці можна ў Беларусі разбагацець, гадуючы авечак
«Хацеў убачыць свет на свае вочы — і любуюся прыгажосцю самых розных краін свету». Беларус-дальнабойнік расказаў пра рамантыку і будзённасць еўрапейскіх дарог
«Часам людзі кажуць, што яны дачны дом купілі танней, чым абышлася печка». Прафесійны пячнік расказаў пра тонкасці свайго занятку
Цяпер чытаюць
«Вар’яцкая афёра». Лукашэнка пракаментаваў закрыццё літоўскай мяжы10
Каментары