Юлія Шадзько. Верш.
Горад засыпала снегам, і высыпаў
Пчоламі зорнымі рой над выспамі
Ватных аблокаў.
Ён, нібы лес, зарастае хваінамі;
Пахне хурмой і цяплом мандарынавым
За кожным парогам.
Усё наваколле заклеена золатам,
Сотні гірляндаў ратуюць ад холаду
Плечы сталіцы.
Месяц завешаны лямпачак нізкамі,
І выцінанкаю з фольгі паблісквае
У завушніцах.
Не, не пасуе. Бясспрэчная праўда:
Снежныя гурбы мала нагадваюць
Холад пустыні,
Там, дзе мяце завіруха пясчаная,
Там, дзе раскрэсленыя караванамі
Схілы пустыя;
Поўня хурмой сакавітай гайдаецца
І перад золакам з важкасцю валіцца
З зорнай галінкі;
Вецер прыносіць пах міра і ладану;
З цэлага году скляпаны прыладамі
Дзень пілігрымкі.
Тут — не хапае ўсходняга прысмаку,
Але становяцца ўбогай калыскаю
Яслі ў стайні,
Там, дзе жывёла маўклівай чародкаю
Стала ля Маці, якая дрыготкага
Чакае світання.
Хутка прыспешыцца першая раніца,
Ноч развіднее і з хрустам зламаецца,
Быццам аплатка;
Покуль аблокі ў гурбы збіраюцца,
Зорка бацькоўскай любові ўзіраецца
У Немаўлятка.
Цяпер чытаюць
Канцэрт Макса Каржа пачаўся з затрымкай на дзве гадзіны. «Беларусь топ!» — крычаць і ён, і фанаты3
Каментары