«Кожны дзень маліўся». Бацьку забойцы з Серабранкі збілі і выгналі з брыгады, бо пісаў кляўзы
Пасля выхаду матэрыялу пра сям'ю Ліпскіх, што праследавала суседзяў, з рэдакцыяй Onliner.by звязаўся чалавек, які прапрацаваў з бацькам Аляксандра Ліпскага каля года на буравой у горадзе Губкінскі ў Ямала-Ненецкай аўтаномнай акрузе Расіі.
Апошні раз сумесная вахта была вясной 2024 года. З яго слоў, Уладзімір працаваў бурыльшчыкам, быў брыгадзірам змены.
— Калі ён з’явіўся ў нас у брыгадзе, то ў першы ж вечар павёў сябе дзіўна. Варта адзначыць, што праца на буравых надзвычай цяжкая і, працуючы поруч, асабліва важна, якія ў вас фарміруюцца ўзаемаадносіны ў камандзе, бо ад гэтага можа залежаць жыццё чалавека, — распавёў суразмоўца.
«Яны кашмарылі ўсіх». Суседзі пра сям’ю Ліпскіх, якія «планавалі забойства больш за 40 чалавек»
Уладзімір Ліпскі, паводле яго слоў, ні з кім не вітаўся, пазбягаў прамога позірку ў вочы, «выглядаў як чалавек-пустэльнік».
— Эмацыйна ён быў абсалютна нестабільны, і мы часта былі дадаткова асцярожныя, бо ад яго дзеянняў падчас працы можна было лёгка атрымаць траўму. Фізічна ён заўсёды выглядаў як знясілены стары і ледзь-ледзь перасоўваў ногі. Хлопцы, што жылі разам з ім, казалі, што падчас адпачынку пасля змены ён практычна не спаў: пастаянна хадзіў, шоргаў нагамі, замінаў спаць астатнім. Кожны дзень маліўся.
Пра асабістае жыццё амаль не распаўсюджваўся. Мы ведалі, што ў яго ёсць сын, і не больш за тое. Дадому ён з’язджаў заўсёды асобна ад усіх (гэта было падазрона, мы паміж сабой неяк абмяркоўвалі гэта), на самалёт дадому ў Беларусь ніколі не сядаў. З яго слоў, ён здымаў дом недзе ў Падмаскоўі, пра прычыны такога пераезду ніхто не ведаў.
Праз некаторы час нам удалося даведацца ў калег, з якімі ён працаваў раней, пра яго крыху больш. Яго збілі і выгналі з іншай брыгады, у якой ён займаўся паклёпамі і пісаў розныя паперы на людзей. Гэтым ён у далейшым займаўся і ў нашай брыгадзе. Канфлікты ў яго былі практычна з усімі, з кім яму даводзілася працаваць.
Адзін з маіх асабістых прыкладаў канфлікту з ім — гэта калі ён нас з калегамі вырашыў прымусіць капаць замерзлую зямлю ў навагоднюю ноч, калі тэмпература на вуліцы была прыкладна мінус 40. Я яму адказаў, што мы возьмем тэхніку і зробім усё неабходнае. Ён, як звычайна, пачаў крычаць.
На той момант ён нас ужо ўсіх так дастаў, што я проста закіпеў, падышоў і пастукаў яму па касцы (без прычынення якой-небудзь шкоды, вядома). На наступны дзень на мяне ўжо ляжаў данос пра тое, што я напаў на яго з ломам і збіў; ён прасіў кіраўніка выклікаць на мяне паліцыю.
Паводле слоў суразмоўцы, нават пасля гэтай гісторыі Уладзімір Ліпскі працягваў пісаць кляўзы на сваіх калег і падначаленых.
Каментары