№ 43 (252), 22 кастрычніка 2001 г.
Андрэй Хадановіч
Землякі, альбо
Беларускія лімэрыкі-4
У зьбяднелага шляхціца з Крэва
ні гарэлкі няма для сугрэву,
ні гуркоў, ні масьлін,
ані іншых расьлін, –
акрамя геральдычнага дрэва.
Сэнбэрнар у папа з Маларыты
меў вялізарныя габарыты,
бачыў смачныя сны
пра кавалак мясны
й памятаў, дзе калега зарыты.
Патрыётка ад мужа з Драгічына
патрабуе праўдзівага вычыну:
“Страшна кінуць ва ўрад
самаробны снарад –
хоць прыбі да падлогі масьнічыну!”
Будаўнік камунізму у Трабах
век-вяком мізарнеў у прарабах,
у мясцовых “кідал”
выкладаў “Капітал”,
рэшту часу цягаўся па бабах.
Ісламіст-бээнэфавец з Іўя
кажа: “З ласкі Аллага адкрыў я
рэлігійны сакрэт:
пуп зямлі – мінарэт,
а навокал – свабодная Крыўя!”
Беларусы з памежных Друскенікаў
не ўжываюць ніколі займеньнікаў:
бо агульнае “мы” –
верны шлях да турмы,
а “яно” – верны шлях шызафрэнікаў.
У нарколяга з Мар’інай Горкі
аксыёму, што сьпірт – вельмі горкі,
кожны ведае сын,
асабліва адзін,
што ня ўнік выхаваўчае поркі.
Прыгажуня й распусьніца зь Мёраў
паказала каханку свой нораў:
“Я сэкс-бомба, і ты,
хоць і надта круты,
не хадзі да мяне безь мінёраў!”
Улюбёнец жанчын з Баравухі
быў гарбаты, рабы, віславухі,
кірпаносы, крывы
і суцэльна сівы
ад сардэчных турбот і сівухі.
У “прасунутай” школе ў Глыбокім
навучаньне было аднабокім:
кантрацэпцыя ў ранцах,
бо аб СНІДзе і пранцах
ўсім вядома даўно назубок ім.
Два хлапцы да красуні з-пад Шчучына
сябрука прывялі на заручыны.
Ўспамінала дарма,
хто жаніх, – і з трыма
заручылася. Дочкі вы сучыны!
Гумарысты да снайпэра зь Лёзна
па ўспамогу зьвярнуліся сьлёзна.
Ой, ня ўнікнуць бяды:
той паўсюль і заўжды
падыходзіў да жартаў сур’ёзна!
Валацуга, прыехаўшы ў Друю,
палюбоўніцу ўбачыў старую.
Сьлёзы сотняю бруй:
“Дарагая, даруй!”
А каханка ў адказ: “Не дарую!”
Прарасійскія гопнікі ў Гомелі
прэзыдэнта надзвычай багомілі,
лукамол, кадэбэ…
Ды пазналі сябе
ў сьцёбных вершах – і аж зьнерухомелі.
Каментары