На пачатку 90-х «Госьціцу» часта можна было бачыць і на канцэртных сцэнах, і на тэлеэкране. Было зьнята больш за 20 фільмаў рознай працягласьці — ад 2 да 30 хвілінаў. А пасьля — як адрэзала. За апошнія гадоў 5—6, адзначае кіраўнічка «Госьціцы» Л.Сімаковіч, ніводзін рэжысэр не здымаў нумароў, пастаўленых калектывам: «Нам проста не даюць здымачных дзён і магчымасьці. У нас багата гатовага матэрыялу, толькі стаў камэры і фільмуй! Я колькі разоў запрашала рэжысэраў — не прыходзяць і не глядзяць. Іх не цікавіць гэта! А начальства мне кажа: ніводнай работы ня зьнята, а навошта вы нам тады патрэбныя?»
| ФОТА АНДРЭЯ ЛЯНКЕВІЧА |
Далейшы лёс калектыву мае два варыянты. Першы — «Госьціца» здолее стварыць свой тэатар, кшталту «Зьнічу» Галіны Дзягілевай. Толькі на гэта трэба фундатар, згодны ўкладаць грошы ў «нетыповае» мастацтва. Іншы варыянт кіраўніцтва БДТРК агучвае ўжо гадоў 5—6: музычныя калектывы пры тэлерадыёкампаніі ня трэба. «З чыста эканамічнага пункту гледжаньня можна было б пагадзіцца. Ёсьць жа Мінкульт, які мусіць займацца гэтымі калектывамі. Але, на маё суб’ектыўнае меркаваньне, такім патэнцыялам не раскідаюцца», — упэўнена кажа кіраўнічка «Госьціцы». І ціха дадае: «Дзяржава ўвесь час гаворыць пра сваю беднасьць. Нібыта гэта падстава для гонару».
Зьнікнуць фальклёрны тэатар можа вельмі проста. Як і ўсе супрацоўнікі БДТРК, Л.Сімаковіч працуе на кантрактнай аснове. Улетку ў яе скончыцца тэрмін кантракту, а кіраўніцтва кампаніі мае права не працягваць яго.
Адзіным паратункам для сябе і для калектыву спадарыня Ларыса бачыць будучы канцэрт. «Мы ёсьць, нам ёсьць што паказаць. Я спадзяюся, што пасьля гэтага канцэрту зьявіцца патрэба ладзіць такія выступы прынамсі раз на месяц. Бо тое, што прапануе «Госьціца», на сёньня ні да чога не падобна, такога ня можа прапанаваць ніхто», — кажа яна.
Аркадзь Шанскі
Цяпер чытаюць
Сумленне, каханне, колы пекла і галівудскі фінал. У сям’і будаўніка і бібліятэкаркі з Пружанскага раёна Ігара і Юліі Лаптановічаў арыштавалі спачатку яго, пасля — яе, а пасля і бабулю

Каментары