Славамір Адамовіч: «Маё пакаленьне ня выставіла і ня выставіць пісьменьнікаў, роўных Шамякіну»
Паэт Славамір Адамовіч знаходзіцца ў Нарвэгіі, дзе ён папрасіў палітычнага прытулку. На яго першую просьбу быў дадзены адмоўны адказ, цяпер разглядаецца апэляцыя. Якія ён мае шанцы застацца і што зьбіраецца рабіць у выпадку адмовы?
Славамір Адамовіч: Яшчэ з паўгоду чакаць да вясны, але, на жаль, найхутчэй, што і другі адказ будзе нэгатыўным. Я буду чакаць да канца, хачу праверыць, як ставяцца да эмігрантаў з усходу Эўропы нарвэскія ўлады. Да вясны буду яшчэ ў Рогнане, калі толькі не прыму нейкіх рэзкіх крокаў пратэставага характару, што магчыма. Сёлета адзін грузін спрабаваў сябе спаліць перад Стортынгам, праўда, яго ўратавалі і амаль адразу дэпартавалі.
За апошні час у Осла атрымала прытулак Ірына Громава, а два хлопцы з-пад Берасьця атрымалі нэгатыўны адказ ад Осла. Учора сястра пазваніла мне зь Менску, што там адміністрацыя хоча забраць пакой, у якім я прапісаны з 1994 г. Гэта, думаю, не праз запазычанасьць, бо калі я не пражываю, дык і не абавязаны аплачваць, паводле Жыльлёвага кодэксу. Тут іншае маецца на ўвазе — мо хочуць пазбавіць прапіскі і грамадзянства? Я ў тым пакоі пражыў ад 1991 г. Цікава, дарэчы, я ў Менску з 83-га, а пакой атрымаў толькі праз 8 гадоў, а прапіску яшчэ толькі праз тры, і тое, і тое, калі была наша ўлада. Мне тады моцна дапамагла будучая жонка Пазьняка, Галіна Вашчанка, якая была дэпутаткай гарсавету.
«НН»: Чаго Вам найбольш не стае ў Нарвэгіі?
С.А.: Таго ж, чаго не ставала б і ў Беларусі, як гэта ні скрушна. Літаратуры не хапае — дык і ў Беларусі яе б не хапала. Беларускага жыцьця бракуе — дык і дома яго няма. Правільна будзе толькі сказаць, што не хапае беларускіх жанчын. Тут іх няма, а дома яны ёсьць, нягледзячы на палітычную сытуацыю.
«НН»: Ясна, якія тэндэнцыі беларускага жыцьця Вас найбольш трывожаць. А што найбольш радуе?
С.А.: Што можа цешыць? Неяк думаў пра гэта цэлы дзень і так і не прыдумаў. Апрача выключна прыватных рэчаў, станоўчых момантаў у грамадзкім жыцьці няма. Гэта праблема любой дыктатуры. Прыходзіцца сыходзіць у прыватнасьці, і адчуваеш сябе нармальна толькі ў сям’і.
Поўнасьцю гэты артыкул можна прачытаць у папяровай і pdf-вэрсіі "Нашай Нівы"
Барыс Тумар, Осла
«У Віцебску заходзіў у тралейбус і казаў «Слава Украіне!». Украінца ў 67 гадоў пасадзілі за каменты, напісаныя пасля гібелі хроснай дачкі пад абстрэлам у Кіеве1010
Каментары