Žurnalist Jeŭraradyjo Źmicier Łukašuk zatelefanavaŭ redaktarcy adździeła kultury łukašenkaŭskaj «Sovietskoj Biełoruśsii», kab daviedacca, jak jana hałasavała na adbory «Jeŭrabačańnia». Jana ŭvachodzić u žury hetaha konkursa.Adkazvać Viktoryja Papova admoviłasia, ale słova za słova, i žurnalistka pačała śmiajacca ź biełaruskaj movy žurnalista. Durny śmiech vyklikała ŭ jaje słova «pytańniečka».
«Jak ja vas lublu, biełarusaŭ, — praciahvała jana. — Nienavidžu, nienavidžu!» — pierakliniła jaje, i jana paviesiła słuchaŭku.
Aburany takoj «kulturaj», reparcior vystaviŭ aŭdyjozapis razmovy ŭ sacyjalnych sietkach. Tam hetaja razmova stała sapraŭdnym chitom.
Hutarku razabrali na miemy (afaryzmy časoŭ interneta) i dematyvatary (sučasnyja karykatury). Nie dziva, kali biaskryŭdnaje pytańnie vyklikaje takuju reakcyju.
Urešcie samoj Papovaj daviałosia apraŭdvacca, što słovy nienavidžu byli nakiravanyja zusim nie da biełaruskaj movy, a da stylu pracy žurnalista Łukašuka.Ale ž chto ciapier pavieryć.
Historyja ŭ EHU — heta histfak vašaj mary. Jeŭrapiejski dypłom z navučańniem na biełaruskaj movie pry intensiŭnym vyvučeńni anhlijskaj. I poŭnaja svaboda11
Kamientary