Śviatłana Suhaka: «Nia marna my tam siadzieli!»

My praciahvajem raskazvać pra tych prychilnikaŭ pieramienaŭ, jakija za padtrymku namiotavaha lahieru na Kastryčnickaj płoščy ŭ Miensku byli aryštavanyja, asudžanyja na źniavoleńnie. Kamputarny dyzajner, vakalistka i menedžer «Svabodnaha teatru» Śviatłana Suhaka paśla siami sutak «adsidki» vyjšła na volu.

Śviatłana raskazvaje, jak jana trapiła na Akreścina:

(Suhaka: ) «Kala Pałacu respubliki zatrymała darožna-patrulnaja słužba. Spytalisia, što viaziecie. U asabistych rečach akazałasia pałatka. Zabrali dakumenty, skazali: «Jedziem za nami». Ja na svajoj mašynie pryjechała na Akreścina. Artykuł 167, častka pieršaja. Udzieł u niesankcyjanavanym mitynhu...»

U tym, što dziaŭčyna akazałasia siarod tych, chto pratestavali na płoščy, niama ničoha niezvyčajnaha. Voś što raskazaŭ pra jaje kiraŭnik «Svabodnaha teatru» Mikałaj Chalezin, jaki dobra viedaje Śviatłanu pa sumiesnaj pracy:

(Chalezin: ) «Śvieta – heta taja skała, za jakuju možna schavacca. Jana pryjaždžała na pracu, kali rychtavalisia spektakli, a ŭ jaje była temperatura... Takaja, pry jakoj navat mužčyny nie mahli b padniacca z łožku. Ale Śvieta padymałasia i pracavała. Dla mianie hetaja dziaŭčynka – navat hierainia. Kali b takich było šmat u Biełarusi, to my b žyli ŭ inšaj krainie ŭžo zaraz!»

Śviatłana – čałaviek šmathranny. Akramia kamputarnaha dyzajnu i ŭdziełu ŭ padrychtoŭcy teatralnych pastanovak, dziaŭčyna jašče zajmajecca vakałam. Praciahły čas śpiavała ŭ hurupie «Tarpač». Zaraz pracuje ŭ sumiesnym prajekcie z hurtom «Tavaryš Maŭzer». Jahony kiraŭnik Jan Paniucič, nie zhavorvajučysia, paŭtaraje toje, što j Mikałaj Chalezin:

(Paniucič: ) «Jana mužny čałaviek. Nu i, urešcie, jana pryhožaja dziaŭčyna.

Śvieta daje ŭzrovień drajvu, jakomu chočacca adpaviadać. Dla jaje vielmi važnaja reč – svaboda. Napeŭna, kanflikty ŭ «Tarpačy» pačalisia mienavita ad taho, što patrabavańni da svabody va ŭsich roznyja. Voś u Śviety jany maksymalnyja. I jana była zhodnaja zmahacca za svabodu. A ŭsie astatnija, vidavočna, nie nastolki».

U dzień, kali Śviatłanu zatrymali, jana jašče z ranicy prychavała ŭ kišeniach doŭhuju nitku i stryžań. Niedzie vyčytała, što heta moža vielmi spatrebicca ŭ izalacyi – kab rezać pradukty, ci naładzić suviaź z susiedziami praz ventylacyju. Hetaja zapaślivaść i dobraje viedańnie biełaruskaj muzyki akazalisia vielmi patrebnymi ŭ kamery. Kab lahčej bieh turemny čas, dziaŭčaty j chłopcy śpiavali.

(Śviatłana: ) «Śpiavali razam NRM – «Pavietrany šar», «Try čarapachi». «Kupalinku». Šmat čaho śpiavali. Razmaŭlali pamiž kamerami praź ventylacyju. Naviny pieradavali – praz ventylacyju. Pierastukvalisia pa ścienach, pa batarejach u rytmie «Žyvie Biełaruś!»Potym, kali chtości vychodzić, na kalidory kryčyć: «Žyvie Biełaruś!» I ŭsie, z usich kamer, jamu adkazvajuć: «Žyvie!»

Śviatłanu na vychadzie z Akreścina čakali z kvietkami, pavietranymi šarami i šampanskim rodnyja i siabry – amal tryccać čałaviek. Dziaŭčyna ledźvie strymała ślozy. Z druhoha pavierchu staroha korpusu turmy znakam «viktoryja» ciahnuli ruki chłopcy. I kali Śvieta sadziłasia ŭ mašynu, prakryčała tym, što zastavalisia za kratami: «Žyvie Biełaruś!» Viaźni družna adhuknulisia: «Žyvie!»

(Śviatłana: ) «Ja zrabiła vysnovy, što nie darma my tam siadzieli, i sapraŭdy – žyvie Biełaruś! Hledziačy na toje, što adbyvajecca, što adbyvałasia tam, zaraz ja dakładna viedaju, što – žyvie! Abaviazkova budziem vychodzić. I, ja dumaju, zaraz nas budzie značna bolej, čym było na Kastryčnickaj płoščy. Budziem vychodzić i na Čarnobylski šlach, i na inšyja akcyi pratestu suprać hetaha režymu. Z kim ja razmaŭlała, nichto nie kazaŭ, što heta było marna i što nastupnym razam nia pojduć».

Radyjo Svaboda

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0