Грамадства

«Мару стаць Кісялёвым». Вялікая гутарка з праўладным блогерам Голікавым, які крытыкуе БРСМ і заяўляе, што разводзіцца з «жонкай-бэчэбэшніцай»

Берасцеец Аляксей Голікаў з’явіўся ў медыяпрасторы ўлетку 2020 года. Ён актыўна выказваўся ў падтрымку ўлады, пасля чаго «пайшоў на павышэнне». Спачатку трапіў на інтэрв’ю да Маркава на АНТ, сам рабіў гутаркі з Караевым, Васкрасенскім, Мукавозчыкам, меў сваю рубрыку на канале СТВ. Але апошнім часам блогер пачаў крытыкаваць сістэму: негатыўна выказваўся пра БРСМ, заяўляў, што «бэчэбэшнікаў не перамаглі». А нядаўна заявіў, што разводзіцца з жонкай праз розныя палітычныя погляды і цяпер застаецца ні з чым. «Мяне выкінула на вуліцу дзяржава, за якую я выходзіў», — сказаў 39-гадовы Голікаў. Гэтыя заявы блогера выклікалі шмат хейту ў яго даўніх прыхільнікаў і здзіўленне ў апанентаў: маўляў, няўжо пераабуўся? «Наша Ніва» пагаварыла з Аляксеем, каб высветліць, што ў яго ў галаве і што з ім адбываецца сёння.

— Відэа пра развод — гэта не пранк?

— Я зараз не буду пра гэта гаварыць, бо маю пэўныя абавязкі перад другім бокам. Таму сёння, калі ўжо буду мець на руках дакументы, будзе ўсё патлумачана ў жывым эфіры з удзелам другога боку. Бо ёсць яе пазіцыя, і я абавязаны і хачу, каб яна была агучаная і пачутая. Тады, магчыма, і да мяне паставяцца па-чалавечы.

— Будзе эфір з вашай жонкай? Яна пагадзілася?

— Так. Гэта яе ўмовы. 

— А навошта вы ўвогуле выносілі гэта ўсё ў публічную прастору?

— Бо я вымушаны. Так пастаўленыя ўмовы.

— Жонка папрасіла?

— Запатрабавала.

— Запатрабавала сказаць, што яна «бэчэбэшніца»?

— Менавіта такога патрабавання не было, але яна настойвала, каб была праўда пра пазіцыю другога боку.

— А што значыць «бэчэбэшніца» ў вашым разуменні? Гэта негатыўная фармулёўка?

— Сёння ёсць прадзяржаўная пазіцыя, якую падтрымліваю я, і пазіцыя альтэрнатыўная, якая бачыць Беларусь пад бела-чырвона-белым сцягам. 

Негатыў я ў прынцыпе не ўкладваю ні ў якія фармулёўкі.

— Але калісьці вы называлі людзей «бчб-упырамі». Было ж такое.

— Я не адмаўляю. Але «бчб-людзі», якія былі да выбараў, — гэта адны людзі. Якія бачылі развіццё краіны пад бела-чырвона-белай сімволікай, адлічвалі паходжанне беларусаў ад літвінаў.

І яны мелі права на гэта, і дзяржава на той момант казала, што гэтыя сімвалы — беларускія гістарычныя. Але ў жніўні 2020-га гэты сімвал па зразумелых прычынах проста быў выпушчаны з рук тых, хто яго трымаў, і трапіў у рукі экстрэмістаў. І сёння той, хто трымае гэтыя сцяг, аўтаматычна прадстаўляецца экстрэмістам. Бо дзеянні жніўня 2020-га цяжка назваць разумнымі.

— А хто падаў на развод: вы ці жонка?

— Да жывога эфіру не буду гаварыць, абавязаны прытрымлівацца дамоўленасцяў. Усё будзе выкладзена без сакрэтаў, шчыра і адкрыта на стрыме.

— У сваім відэа вы сказалі, што застаняцеся без кватэры, без машыны, без дзяцей. Чаму так? Усё пакідаеце жонцы?

— Ёсць паняцце «іскавыя патрабаванні». І яны абазначаны так, што я мушу ці судзіцца, шукаць адвакатаў, каб штосьці пакінуць сабе… Альбо мушу ўсё выбачыць. 

— Выбралі «ўсё выбачыць»?

— Складана пра гэта зараз казаць. Патлумачу ўсё ў эфіры.

— Апошняе пытанне на гэтую тэму. Вы кахаеце яшчэ сваю жонку?

— Я не буду на гэтае пытанне адказваць.

(Увечары ў сваім стрыме Голікаў заявіў, што з жонкай не разводзіцца і ўвогуле гэта былі не яго словы — заўв. «Нашай Нівы»)

«Я не выходзіў за Лукашэнку ніколі»

— У сваім кароткім роліку пра развод вы кажаце, што вас выкінула на вуліцу дзяржава. Чаму так лічыце?

— Я наўпрост не віню дзяржаву. Але законы ў дзяржаве такія, што трэба прызнаць: пры разводзе мужчына не абаронены, ён фактычна застаецца ні з чым.

З іншага боку, можна і зразумець абарону жанчын і дзяцей з боку дзяржавы: мужчына хай зарабляе, хай усё застанецца жанчыне, ёй усё ж цяжэй у жыцці.

Але атрымліваецца, што нейкая ў дзяржаве сацыяльная несправядлівасць. Калі ты стаіш на прадзяржаўных пазіцыях і абараняеш фактычна той парадак, і тую дзяржаву, а тут атрымліваецца ўсё невытлумачальна і несправядліва па ўнутраным адчуванні. 

— Вы казалі пра сябе: «выходзіў не за Лукашэнку, а за дзяржаву». А цяпер на гэтую дзяржаву адчуваеце крыўду. Як гэта ўжываецца ў вас?

— Я не выходзіў за Лукашэнку ніколі. І казаў, што з’яўляюся яго прыхільнікам толькі ў адной з перадач на СТВ. І тут свае словы я не забіраю назад, бо сапраўды з’яўляюся яго прыхільнікам. Калі параўноўваць яго дзеянні з дзеяннямі прэзідэнтаў суседніх краін… У адной паўднёвай краіне збег прэзідэнт, іншы прадаў, трэці — пайшоў на змовы… 

— А хто і што прадаў? Хто пайшоў на змову?

— Уладзімір Зяленскі. Відавочна, кантактуе з Захадам. Можа, «змова» не лепшае слова, лепш «пагадненні» ці «дамоўленасці».

І з пункту гледжання нават сваёй мужчынскай і чалавечай пазіцыі, то, як бы я ні ставіўся да дзеянняў Лукашэнкі, але як асобу, як лідара — я паважаю яго. 

Прама радыкальнай крыўды на дзяржаву ў мяне няма. Тым больш я выходзіў не за дзяржаву нават, а супраць таго беспарадку, які здарыўся ці арганізаваўся ў дзяржаве. Вось супраць чаго я выходзіў. Я быў нязгодны, што ў краіне адбываецца мяцеж, бардак, беспарадак. 

— А выходзілі дзе і калі?

— Я выходзіў у Брэсце, калі 10,11,12 жніўня былі пратэсты, і ўвосень. Калі ў жніўні былі шэсці, карагод на перакрыжаванні. Я збоку хадзіў, гэта асвятляў, паказваў рэальныя дзеянні натоўпу, што там адбывалася.

— Чаму гэта ўсё пачалося, на вашу думку?

— Тут не можа быць адной прычыны. Маё асабістае меркаванне: прычын тут шмат, нельга вінаваціць кагосьці аднаго. Вінаватыя ўсе бакі. І, з аднаго боку, дзяржава праспала з’яўленне апазіцыйных блогераў. У гэтым віна дзяржавы, калі так можна выразіцца. 

Таксама ў дзяржавы не было дакладнай пазіцыі па бела-чырвона-белай сімволіцы. Калі раней яна была гістарычным сімвалам, то сёння гэта экстрэмісцкая сімволіка. Калі б раней ад пачатку забаранілі ўсё… А то ў Брэсце адкрылі краму з гэтай сімволікай, а пасля экстранна яе закрываюць. Як гэта разумець?

Вінаватае і само грамадства. Не хачу крыўдзіць нікога, але слухаць 22-гадовага хлопца, які жыцця не бачыў і з-за мяжы кіруе — для мяне невытлумачальны працэс. Гэта не палітыка, гэта стыхійна-эмацыйны працэс па кіраванні масай ці натоўпам. І тут віна саміх людзей, якія паверылі ў гэта і ўцягнуліся.

— Вы ж не думаеце, што людзі выйшлі толькі таму, што 22-гадовы Сцёпа ім напісаў: «Выходзьце на вуліцы!»

— Я глыбока ўпэўнены, што большасць выйшла якраз праз гэты заклік. Мусіў быць штуршок. Каб чалавек пачаў штосьці рабіць, мусіць быць нейкі трыгер.

— Верыце і ў 80 працэнтаў, якія Лукашэнка набраў на выбарах?

— Я не магу сцвярджаць пра дакладную колькасць працэнтаў, але я ўпэўнены, што ўсё ж ён перамог. У мяне выклікаюць пытанні з’яўленні аўдыязапісаў сумнеўнага характару, бо я не магу ведаць іх дакладнасць. Ёсць факты, каб я мог на іх абаперціся і ведаць, што тут — штосьці няправільна, а там — 100 працэнтаў сфальсіфікавана? У мяне такіх фактаў няма. А абапірацца на іншыя нейкія крыніцы мне не дазваляе крытычны розум.

— А што зараз адбываецца ў краіне, на вашу думку? Як вы ўспрымаеце гэта?

— Я бачу з боку ўлады спробы усімі сродкамі выстаяць ад знешніх санкцый і маналітызаваць грамадства, каб супрацьстаяць усім магчымым пагрозам. Аб’яўлены Год адзінства, праводзяцца патрыятычныя акцыі.

— Няўжо верыце, што, абвясціўшы Год народнага адзінства і правёўшы дзясятак канцэртаў, можна, як вы кажаце, «маналітызаваць грамадства»?

— Я ж не кажу, што веру ў гэта ці не. Вы ж спыталі, якія працэсы адбываюцца ў краіне. А наколькі яны эфектыўныя — пакажа час. Я больш веру, што патрэбны дыялог. Але ці магчыма яго правесці? Я і сам рабіў спробы, але на інтэрв’ю пагадзілася толькі трое з боку носьбітаў іншага пункта гледжання: Андрэй Павук, Арцём Шапараў і яшчэ адзін хлопец. Астатнія пабаяліся выказвацца. Але і пазіцыі Павука і Шапарава мне падаліся недастаткова канструктыўнымі. 

Таму з пункту гледжання гаспадара Лукашэнка робіць сёння правільныя абгрунтаваныя запатрабаваныя дзеянні ў дачыненні да грамадства і краіны. Ён спрабуе захаваць краіну, вытрымаць цяжар санкцый. Пытанне ў тым, што патрэбны час, каб у народа ўнутраныя супярэчнасці супакоіліся.

Прабачце за такі прыклад: калі чалавек п’яны, то з ім гаварыць немагчыма. Калі ён буяніць — яго можна ці аглушыць, ці блакіраваць. А калі пройдзе гэты хмель, з крыві выйдзе спірт, тады з ім можна гаварыць. А цяпер мне складана сказаць, ці гатова наша грамадства. Я маю зносіны з вялікай колькасцю людзей, і многія «бэчэбэшнікі» ў сабе замкнутыя, не хочуць гаварыць, многія проста баяцца размаўляць. І для мяне іх страхі незразумелыя.

— Людзі баяцца таго, што раніцай ім выламіць дзверы ГУБАЗіК. Вы бачылі, як выглядаюць кватэры пасля ператрусаў? Калі адмыслова ломяць мэблю, рвуць фотаздымкі? Вось чаго баяцца людзі: што ўлада ў брудных ботах прыйдзе ў іх дом. 

— Маю вялікую колькасць знаёмых з «бчб-поглядамі», але да іх не прыйшлі. Я пытаўся, як яны свае погляды транслююць? Яны кажуць: не выкарыстоўваем сімволіку і не ўдзельнічаем у экстрэмісцкіх чатах. І натуральна, што тых, хто заклікаў і ўдзельнічаў, цяпер ідэнтыфікуюць і дастаюць.

— А ў вашых поглядах штосьці змянілася за гэты год? Бо вы пачалі крытыкаваць БРСМ, выказваць заўвагі сістэме… 

— На той момант [у 2020 годзе] грамадства было ўзбуджана. Я ж прыходзіў паглядзець, што адбывалася пасля выбараў, бачыў, як людзі рэальна дастаюць заточкі, трубы з заплечнікаў, то ўзнікала пытанне: калі вы ішлі на мірныя пратэсты, то навошта бралі гэтыя сродкі загадзя? Я тады спалохаўся, што людзі ад пачатку ішлі, каб калечыць.

— Вы зафіксавалі на відэа гэтыя трубы і заточкі? Я бачыў мітынгі — і не бачыў чамусьці ані заточак, ані труб. 

— Я здымаў, але зараз у мяне тэлефон змяніўся. Але ж па ТБ паказвалі, як заточкі з машын даставалі.

— Вы самі знялі тых людзей з заточкамі і трубамі, якіх бачылі?

— З трубамі так. У стрымах я здымаў, там яно ёсць. Але здымаў яшчэ не для стрымаў. Не магу відэа прад’явіць, але сваімі вачыма бачыў. Плюс кідалі камяні, плітку — гэта ж усё публікавалася. 

І на той момант — год таму — сітуацыю трэба было ўтаймаваць. Гэта не значыць, што ўсё было вельмі добра ва ўладзе, праблемы былі і тады. Але трэба было спачатку навесці знешні парадак. Цяпер трэба навесці парадак унутры дзяржавы.

— Калі правільна разумею, год таму быў не той час, каб падымаць праблемы? Вы іх бачылі, але лічылі, што трэба не зараз іх агучваць?

- Так. Я не змяніў погляды. Мая публічная пазіцыя можа ўспрымацца некаторымі як тое, што я «пераабуўся». Але гэта няправільна.

На той момант, павышанай актыўнасці, проста не трэба было вырашаць гэтыя дробныя праблемы. Але як толькі актыўнасць спала, я пачаў шукаць прычыны, чаму гэта адбылося. Мая пазіцыя ранейшая — праблемы ў дзяржаве ёсць і іх трэба вырашаць.

— Крытыка ўлады прынесла вам шмат хейту ў каментарах. І што з вашай рубрыкай на СТВ?

— Не выйшла два выпускі. Магу апісаць абставіны. Калі я пачынаў выходзіць на СТВ мне людзі казалі, маўляў, вось, прадаўся! Я тады адказаў: не прадаўся, буду гаварыць толькі тое, што хачу сам, і выпускі могуць не выйсці толькі па дзвюх прычынах. Ці я захварэю, ці мая пазіцыя стане нязручнай для ўлады.

На дадзены момант я не захварэў. Але і няма афіцыйнай інфармацыі ад канала, што са мною спынілі зносіны на нейкіх падставах. Ёсць вуснае распараджэнне, што пакуль у эфір я не выходжу.

«З Азаронкам я б пайшоў у разведку. З Павуком — не ўпэўнены, з Бегуном — таксама не»

— Назаву некалькі вядомых прозвішчаў, ахарактарызуйце вашае стаўленне да кожнага з гэтых людзей. Лукашэнка?

— У мяне не было з ім персанальнай размовы, хаця ёсць вялікае жаданне з ім пагаварыць. Але калі меркаваць па яго дзеяннях публічных — гэта моцны лідар-гаспадарнік. Так, эмацыйны, так, рэзкі. Але, блін, акрамя як лідара з моцнай хваткай я не магу яго ўспрымаць. Назваць яго слабаком ці баязліўцам — прайграць. Бо ты будзеш думаць, што ён баязлівец, што спалохаецца — а ён бах! І не спалохаўся, і ўсё — ты прайграў.

— Пра яйцы яго штосьці скажаце? А то ўсе ж згадваюць.

— Тое, пра што вы кажаце, можна казаць, але не думаю, што ў размове і ў публічнай прасторы варта гэтым пэцкаць рот.

— Якое галоўнае пытанне вы б задалі яму, калі б усё ж атрымалася пагаварыць?

— Я б спытаў: Аляксандр Рыгоравіч, які сэнс вашага жыцця? Навошта вы жывяце?

— Караеў?

— Не ведаю яго асабістых якасцяў. Але як эфектыўны інструмент па кіраванні грамадствам у крытычнай сітуацыі ён — найбольш правільна падабраны інструмент.

— Кубракоў?

— МУС працуе, гучных злачынстваў звязаных з побытавай злачыннасцю няма. Значыць, ведамства працуе эфектыўна. 

— Карпянкоў?

— Я не маю сімпатый ці антыпатый, кажу пра эфектыўнасць дзеянняў. Але бачу, што перыядычна з’яўляецца інфармацыя пра затрыманне арганізатараў чатаў — значыць праца робіцца эфектыўна.

— Але чаму гэтая праца робіцца з такой непавагай да людзей? І прыніжэннем іх годнасці? Падчас ператрусу ў Каці Пытлевай іх сямейныя здымкі проста парвалі. Навошта гэта? Што гэта?

— Я там не прысутнічаў, не бачыў і маю вопыт верыць толькі таму, праз што праходзіў сам. 

Фота з кватэры Пытлевай пасля ператрусу

Вы ж разумееце, што журналісты могуць грашыць і падкідваць, каб стварыць эмоцыі. І ў гэтым выпадку магло б быць так жа. 

— А не баіцеся, што аднойчы прыйдзецца самому прайсці праз гэта? Убачыць нарэшце?

— Я не баюся, бо нічога не парушаю. Не заклікаю да перавароту, да незаконных дзеянняў, не абражаю. Таму не баюся. Калі з здзейсню крымінальнае злачынства — панясу пакаранне.

— А што парушаў чалавек, у якога стаяла каробка з-пад тэлевізара з бардовай паласою? Нічога. Але і да яго прыйшлі.

— Разумею, пра што вы. Але тут тонкі палітычны момант. Бо калі грамадзянаў папярэдзілі, што сімволіка экстрэмісцкая і недапушчальная, што дзяржава будзе з ёю змагацца — то чалавек, які выставіў каробку, пазначае сваю датычнасць да экстрэмісцкіх дзеянняў альбо поглядаў.

Мае права так рабіць, яго свабодны выбар. Але мусіць разумець, што яго могуць прыцягнуць да адказнасці. Я магу параўнаць гэта вось з чым: калі чалавек прыняў прысягу і не ўзяў зброю, то яго могуць расстраляць у ваенны час. І будуць мець рацыю, бо ён даў прысягу. А таго, хто не прысягаў, ніхто судзіць не будзе.

— Я не зразумеў. Калі людзей судзяць за «Пагоню», якая не толькі не забароненая, а яшчэ і прызнаная гісторыка-культурнай каштоўнасцю, то чалавек мусіць сам дадумацца, што нельга выстаўляць каробку з-пад тэлевізара LG? 

— Гэта тонкая мяжа ўзаемнай правакацыі. Жанчына мусіць умець прамаўчаць, а мужчына — умець не на ўсё агрызнуцца. Тое ж і ў дзяржаве — калі вы бачыце, што такі накал у краіне праз сімволіку, то навошта гэтая правакацыя? 

— На ваш асабісты погляд — гэты чалавек вінаваты?

—Мне цяжка адказаць, шчыра.

— Давайце тады далей. Качанава?

— І знешне, і візуальна, і па выступах — жалезная лэдзі. 

— Бабарыка?

— Я прыходзіў на яго сустрэчу ў Брэсце. Калі казаць па Станіслаўскаму — я не веру. Для мяне ўсе людзі, якія працуюць з банкаўскай сістэмай, з працэнтам, з грашыма… Я не веру. 

— Пракаментуеце прысуд яму? 14 гадоў калоніі. 

— Чыста з чалавечага пункту гледжання, калі ён меў усё, да чаго, напрыклад, я б імкнуўся: «Лэнд Крузер», дом, грошы… А пасля рызыкнуў замахнуцца на большае… Я цяпер адчуваю толькі шкадаванне — няўдачнік. У яго не атрымалася. Не маю злосці, нянавісці да яго. Але ён няўдачнік.

— Калеснікава, Знак?

— Пра Знака не буду казаць, не знаёмы з яго дзейнасцю. 

Калеснікаву бачыў на мітынгу ў Брэсце. Магчыма, я скептычна стаўлюся да жанчын, але кажучы культурна, Калеснікава эмацыйная жанчына. Калі казаць народнай мовай, шалёная баба. Яе пераапрануць у штаны і зрабіць мужчынам — была б прыгажун, была б другі Лукашэнка. Але як жанчына… Не можа тычынка быць песцікам. І гэтыя заклікі: дзябці, ламаць, крышыць… Я па прыродзе не рэвалюцыянер.

— Ваша рэакцыя на іх прысуды?

— Гэта было чакана. Людзі, што сядаюць за стырно, рызыкуюць трапіць у аварыю. Не таму, што яны вінаватыя, а таму, што іх проста саб’юць. Людзі, якія ідуць ва ўладу, мусяць разумець, што ідуць у высокаканкурэнтнае асяроддзе, дзе няма правілаў.

— Ціханоўская?

— Мне яе шкада. Мы равеснікі, але я ўспрымаю яе як дачку. Я бачыў яе твар, міміку — гэта дзіця.

— Азаронак?

— Мяне шмат колюць Грышам і яго рыторыкай. Мы з ім у прыяцельскіх стасунках. Калі казаць пра журналістыку і яго эфіры — ён баец. Ваўкадаў, які ірве з крывёю і мясам. Але асабіста я не гатовы так рабіць. Ёсць людзі жорсткія, ёсць мяккія. Грыша больш жорсткі, чым я. Я б параўнаў яго з Уладзімірам Салаўёвым.

— Не сорамна мець такога сябра?

— Сорам — эмоцыя. А я не жыву эмоцыямі. Мне сорамна толькі тады, калі я не маю рацыю і выбачаюся.

— Можа, таму і разводзіцеся, што не жывяце эмоцыямі. Часам карысна.

— Магчыма, і карысна. Але ж кожны жыве, як у яго атрымліваецца.

Я магу назваць сваімі прыяцелямі як Грышу Азаронка, так і Іллю Бегуна, Арцёма Шапарава, Андрэя Павука. З кожным з іх я сяду за стол і падзялюся хлебам. Спадзяюся, што і яны падзеляцца.

Але з Грышам я б пайшоў у разведку. З Павуком — не ўпэўнены, з Бегуном — таксама не. Няважна, правільна робіць Грыша ці не. Ён не мяняе пазіцыю, ён надзейны. 

— Мукавозчыка чытаеце?

— Так. Каб можна было параўноўваць, гэта Зяленскі, яго «95 квартал».

— Вам весела яго чытаць?

— Як сказаць… Калі есці каўбасу, то яна з рознымі спецыямі. Не прэсная, розная.

— Мукавозчык — гэта каўбаса?

— Не-не, я кажу пра тое, што ён робіць смачны прадукт.

— «Жоўтыя злівы» і іншая інтэрнэт-апрычніна, як ставіцеся да іх?

— Я стаўлюся да «зліваў» і іншых спакойна, як і да канала Сцяпана Святлова. Аднолькава. Гэта два эфектыўных інструмента, два рэсурсы, якія працуюць амаль аднолькавымі метадамі. Толькі рэсурс Сцяпана прайграў, а «Жоўтыя злівы» выйгралі. Адзін аказаўся прыгажун у шакаладзе, а другі — няўдачнікам. Так склаліся зоркі. 

— Вам проста як чытачу не брыдка іх чытаць?

— Я ж кажу, я сышоў ад эмоцый, таму чытаю ўсе рэсурсы і нават усе каментары ў свой адрас. І слова «брыдка» ў мяне няма. Я ўспрымаю гэта як натуральны прадукт чалавечай натуры. Вы ж ведаеце, што я працую ў моргу. Некаторым там знаходзіцца брыдка. А мне — не. Ёсць ваніты, страўнікавыя масы. Хтосьці назаве гэта спецыфічным напаўлітаратурным словам, а я назаву медыцынскім тэрмінам.

«Нашы чыноўнікі надта цяплічныя»

— Якія вашыя асабістыя палітычныя погляды? Вы прыхільнік чаго: камунізму, дэмакратыі? Манархіст? Які строй ідэальны?

— У кожным строі ёсць і плюсы, і мінусы. У маім уяўленні, тое, што рабіла Германія ў гады вайны, калі падымала сваю прамысловасць, гэта быў парадак. І надзейнасць. Мы ўсе ведаем пра той нямецкі парадак, які існуе і па сёння. Можаце слова фашызм замяніць на слова «дыктатура» — дыктатура парадку. 

(Рэдакцыя асуджае і не падтрымлівае фашызм і нацызм, не згодная з пазіцыяй блогера — заўв. «Нашай Нівы»).

Калі глядзець на рэалізацыю грамадзянскі правоў у грамадстве, то тут я прыхільнік сацыялізму. Бо ў любым выпадку, усё, што на Захадзе я ўспрымаю як капіталізм. Буду казаць прымітыўна. Гэта ўспрымаецца як канкурэнцыя, рынак. Канкурэнцыя ніколі не можа стрымлівацца законамі і правіламі, людзі будуць іх парушаць, каб захапіць больш. Гэтым жыве Захад.

У сацыялізме сістэма лепш размяркоўвае даброты. Хаця механізмы размеркавання выклікаюць вялікія пытанні. І ў СССР была карупцыя. Таму абедзве сістэмы маюць хібы.

І ў Беларусі цяпер ёсць элементы і дэмакратыі, і дыктатуры. 

— Якія галоўныя праблемы сёння ў беларускай сістэме?

Магу казаць выключна як грамадзянін і блогер. Думаю, што празмерны фармалізм і перастрахоўкі з боку чыноўнікаў, недахоп палітычнай волі ў чыноўніках на месцах. Ім трэба ўзгадняць любое дзеянне. Нашы чыноўнікі надта цяплічныя. 

І забюракратызаванасць.

— Як ставіцеся да судоў, затрыманняў, якія ідуць сёння. Гэта рэпрэсіі?

— Я не ўспрымаю як рэпрэсіі ў эмацыйным кантэксце. Я ўспрымаю гэта як пакаранне, якое напаткала парушальніка.

— А да таго, што ніводнага сілавіка не пакаралі за гвалт у дачыненні да людзей?

— А хто сказаў, што ніводнага не асудзілі?

— Нядаўна было агучана, што ніводнай справы па зваротах не будзе заведзена.

— Я ўспрымаю інфармацыю так. Калі былі перавышэнні паўнамоцтваў з боку сілавікоў, то ўпэўнены, што яны буду расследавацца. І я ўпэўнены, што калі яны перавысілі недзе нешта, то іх пакараюць, але грамадства пра гэта не даведаецца.

Другі момант. Не выключаю, што гэта спецыфічная сітуацыя, у выніку якой дзеянні сілавікоў, калі можна так сказаць, спішуць ці выбачаць. Іх успрымаюць як адэкватныя абставінам.

Бо калі чалавек у мірны час кагосьці ўдарыць нажом — гэта злачынства. На вайне, ці калі чалавеку пагражае нешта, — гэта не расцэняць як злачынства.

— Цікава, што пагражала сілавіку, яку страляў у спіну маёй калезе Наталлі Лубнеўскай, якая пасля правяла амаль 40 дзён у бальніцы? Добра, што праз профнепрыдатнасць ці нешта іншае ён трапіў ёй у нагу.

— А ёсць доказы?

— Так, ёсць відэа, усё ёсць.

— Ёсць доказы, што ён мэтанакіравана цэліў спіну, каб забіць?

— Калі сілавік страляе ў спіну і трапляе ў нагу, то якія тут патрэбныя доказы? Ці калі ён страляў міма, у сцяну, а трапіў ў чалавека — значыць, што ён профнепрыдатны. Мусіць быць крымінальная справа і суд. Нічога не было. Гэта была вайна? 

— Вы так інтэрпрэтуеце сітуацыю. Я той спецыфічны чалавек, які не верыць нікому, спецыфіка маёй працы — «ускрыццё пакажа». Мне патрэбныя факты

—Нескладана іх знайсці, яны публікаваліся не раз.

— Вы казалі, што каранавірус псіхоз і сусветная змова. Яшчэ так лічыце?

— У асноўным, так.

— У масцы ходзіце?

— Не. Толькі там, дзе патрабуецца па законе.

— Не верыце, што можаце захварэць?

— Веру, што калі мне наканавана пражыць 40 гадоў — то больш не пражыву. А калі наканавана 80, то раней не памру.

— А калі вы, хварэючы бессімптомна, кагосьці заразіце, то яму проста наканавана было вось столькі пражыць?

— Веру што чалавечае жыццё мала залежыць ад нас, калі мы самі сабе не шкодзім. Калі я скокну пад машыну — я сам вінаваты ў сваёй смерці, гэта суіцыд. У супрацьлеглым выпадку — не.

Я не хаджу ў масцы на свежым паветры. А там, дзе дзяржава пастанавіла насіць — нашу. 

— Прышчэпку не рабілі?

— Пакуль не паспеў, вялікая загружанасць.

— Вы зарабляеце тым, што грыміруеце нябожчыкаў? Як прыйшлі да гэтага?

— Асноўны занятак: ускрыцці і пасмяротны туалет. Я выбраў працу, бо меў сапраўдную цікавасць да чалавека. Што ён такое, што ўнутры яго, як усё гэта працуе? 

— І што такое чалавек?

— Па сутнасці сваёй, чалавек — гэта жывёла.

— Вы ж жывяце ў Брэсце. Як ставіцеся да акумулятарнага завода?

— Я жыву пад Брэстам. Стаўлюся пазітыўна. 

— Не баіцеся таго, пра што кажуць людзі?

— Не. Бо людзі вераць у гараскопы, забабоны, баяцца чорных катоў.

«Біць бяззбройных людзей — дабро ці зло?— Залежыць ад абставінаў»

— Хто для вас арыенцір у медыя, сярод блогераў?

— Тут два крытэры: падача і сэнсы.

Калі глядзець на падачу, то мне сімпатычны Варламаў. Бо ён робіць дынамічна, смачна, востра, прыгожа.

Калі глядзець з пункту гледжання сэнсаў як прапаганды, то тут Дудзь і Гардон. Бо незалежна ад таго, які бок яны займаюць, якія погляды маюць, яны сваю працу робяць эфектыўна.

Калі глядзець журналістыку, то я б марыў стаць Кісялёвым.

— А што не дае? Мелі ж шанец на СТВ.

— Кісялёвым не ў сэнсе знаходжання на тэлевізійнай пляцоўцы, а ў сэнсе валодання мовай, данясення і фарміравання сэнсаў, грамадскіх поглядаў. 

— Якая мэта вашай блогерскай дзейнасці? 

— Адкажу так: я спыню здымаць, калі ў грамадстве не будзе сацыяльнага напружання. Бо ўсе мае матэрыялы адлюстроўваюць праблемы. 

— Вы самі сябе кім бачыце? 

— Раўнапраўным грамадзянінам, які мае права на выражэнне свайго меркавання.

— Тонкі момант, бо сёння вялікая колькасць грамадства не мае такога права.

— Не згодны.

— Паспрабуйце выйсці ў майцы з «Пагоняй» на вуліцу.

— Не пагаджуся. Кожны грамадзянін мае права выказвацца ў любой форме, хоць нецэнзурна, у сябе дома, на кухні, у прыбіральні. Як толькі ён выйшаў на вуліцы і выказвае меркаванне з мацюкамі — яму зробяць заўвагу і могуць прыцягнуць да адміністрацыйнай адказнасці. Калі ён будзе ўяўляць пагрозу, казаць, напрыклад: «Ты мне не падабаешся, я цябе завалю» — ён трапляе пад крыміналку.

— Вы параўноўваеце чалавек ў майцы з «Пагоняй» і забойцу?

— Я не пра «Пагоню», я кажу ў прынцыпе. Давайце шчыра — вы хочаце зрабіць гэтую сітуацыю ангажаванай, сцягнуць у адзін бок. Але да 2020 года ніхто не чапаў «Пагоню», і са сцягамі хадзілі без праблем.

— Проста выглядае, быццам вы падтрымліваеце гэтую ідэю, што «часам не да законаў».

— Не-не, пачакайце. Закон не можа быць вышэйшым за здаровы сэнс. Калі кіравацца законам у літаральным выглядзе, вы самі разумееце, што можна наламаць дроў больш, чым пры адсутнасці законаў. 

— Якраз я за тое, каб кіравацца законам.

— Законам і кіруецца ўлада. Калі ўлада ўстанавіла, што сімволіка з’яўляецца экстрэмісцкай на дадзены момант…

— Якраз не, бела-чырвона-белая сімволіка не прызнаная экстрэмісцкай.

— Разумею, што закон пакуль не прыняты. Але ўсе, хто праінфармаваны праз СМІ, усе, хто атаясамлівае сябе з бела-чырвона-белай сімволікай, усе яны сябе прылічваюць да экстрэмістаў.

— Вы самі казалі, што «бэчэбэшнікаў не перамаглі, настроі тлеюць». Вы самі чаго б хацелі? Каб гэтую сімволіку забаранілі?

— Правільна было б, каб «бэчэбэшнікі» селі за стол перамоваў з «чырвона-зялёнымі». І высветлілі самае простае — што такое дабро, а што зло. І ўсё. Як толькі вызначаць, што для народа дабро, а што зло, то аўтаматычна пытанні пра сімволіку знікнуць.

— Біць бяззбройных людзей — дабро ці зло?

— Залежыць ад абставінаў.

Каментары

Цяпер чытаюць

«Я хачу справядлівасці — і для жанчын, і для сябе». Шчырая гутарка з Андрэем Стрыжаком пра скандал з дыкпікамі, залежнасці і будучыню57

«Я хачу справядлівасці — і для жанчын, і для сябе». Шчырая гутарка з Андрэем Стрыжаком пра скандал з дыкпікамі, залежнасці і будучыню

Усе навіны →
Усе навіны

Вядучая «Марафону адзінства» ў падтрымку Лукашэнкі адпачывала ў Латвіі27

На поўначы Брэста працягвае смярдзець, улады заклікаюць «не панікаваць»2

Са Швецыі дэпартуюць яшчэ адну беларускую сям'ю11

Пад Быхавам адкрылі помнік археалагічнай знаходцы 1960 года. Ён падобны да надмагілля

Ва Украіне пад уплывам пратэстаў вяртаюць незалежнасць антыкарупцыйным органам8

У Мёрах падлетак прадаваў парнаграфію, выкарыстаўшы нумар суседа

Берасцеец ператварыў сямітонны валун у каменную ванну5

Мінчукі скардзяцца на атручванне пасля наведвання вядомага рэстарана. Працу ўстановы прыпынілі7

«Саўт-парк» жорстка высмяяў Трампа. Белы дом рэзка асудзіў12

больш чытаных навін
больш лайканых навін

«Я хачу справядлівасці — і для жанчын, і для сябе». Шчырая гутарка з Андрэем Стрыжаком пра скандал з дыкпікамі, залежнасці і будучыню57

«Я хачу справядлівасці — і для жанчын, і для сябе». Шчырая гутарка з Андрэем Стрыжаком пра скандал з дыкпікамі, залежнасці і будучыню

Галоўнае
Усе навіны →

Заўвага:

 

 

 

 

Закрыць Паведаміць