«Адзін мінус — тут я разлюбіў бульбу». Егіпцянін ажаніўся з беларускай і пераехаў у Брэст
З сям'ёй Бенджамін (на ўсялякі выпадак: гэта прозвішча) журналісты «Анлайнера» сустрэліся ў Брэсце — тут егіпцянін Марка жыве больш за восем гадоў, пераехаўшы калісьці з сонечнай Хургады. Як і належыць у прыгожых гісторыях, паехаць за тысячы кіламетраў ад роднага дому давялося дзеля кахання. Прычым ад знаёмства на курорце з будучай жонкай да рашэння ажаніцца прайшло менш за год.
Марка і Галіна прызнаюцца: правесці спачатку чатыры месяцы, а потым яшчэ дзевяць на адлегласці было няпроста. Затое праз гады атрымалася стварыць вялікую сям'ю, пабудаваць дом і нават пачаць развіваць сваю справу.
«Гледзячы на Марка, падумала: якія ж прыгожыя ў яго вейкі!»
Першае, што ўражвае пры знаёмстве з Марка, — гэта практычна бездакорня руская мова. Крыху пазней ён раскажа, што вучыць мову вырашыў зусім не з-за жадання пераехаць, а каб разумець размовы турыстаў, якія адпачываюць у Егіпце.
Задоўга да пераезду ў Беларусь Марка працаваў аніматарам у адным з гатэляў Хургады. Уласна, з гэтага і пачалася гісторыя іх адносін з берасцейкай Галінай.
Беларуска запэўнівае, што прыляцела ў Егіпет проста адпачыць, ніякіх думак пра курортныя раманы ў яе не было. На пытанне, хто каго прыкмеціў першым, мужчына тут жа адказвае: гэта быў лёс.
— Я больш за 15 гадоў працую аніматарам: паказваю светлавыя, вогненныя і экстрэмальныя шоу. Забаўляльная праграма для турыстаў ішла цэлымі днямі. У адзін з іх я заўважыў будучую жонку, якая сядзела разам з сястрой. Далей мы пачалі камунікаваць, а потым усё, яна мяне спакусіла, — смяецца Марка, пазіраючы на жонку.
— Зараз я раскажу праўду, — падхоплівае Галя. — Ён падышоў да нас, расказаў, што ладзіць экстрэмальнае шоу. Памятаю, як слухала і думала: якія ж прыгожыя ў яго вейкі!
Спярша Марка праяўляў хутчэй сяброўскую ці нават бацькоўскую ўвагу і клопат у дачыненні да дзяўчат. Напрыклад, неяк заступіўся за Галю і яе сястру — праблема была ў залішняй і настойлівай увазе ад незнаёмца.
— Першы час паміж намі наогул нічога не было! — запэўнівае мужчына. — Але цікавасць паступова нарастала.
Марка, які яшчэ секунду таму гаварыў са смехам, тут жа становіцца больш сур'ёзным і расказвае, што будучая жонка заваявала яго стрыманасцю. Бо за столькі гадоў працы аніматарам, ды яшчэ і ў асяроддзі турыстаў здаралася ўсялякае.
Дарэчы, пра сферу забаў. У яе Марка трапіў далёка не адразу. Ён расказвае, што калісьці ўсё пачыналася з фармацэўтыкі. Дарэчы, з мясцовага ўніверсітэта Марка адлічыўся праз канфлікт з выкладчыкам, але гэтую гісторыю ён не хоча далей развіваць.
— Мой брат адкрыў аптэку — мы валодалі ёй у роўных долях, плюс у мяне былі яшчэ дзве аптэкі. Але тут я трапляю ў аварыю — прыйшлося прадаць усё, што было. Грошы пайшлі на аперацыю. Натуральна, яны хутка скончыліся, я ж застаўся на мыліцах.
Нейкі час Марка раздаваў рэкламныя ўлёткі, а далей уладкаваўся маркетолагам і ездзіў з камандзіроўкамі па ўсёй краіне.
— Потым кампанія закрылася, зноў з'явіліся фінансавыя праблемы. У гэты момант я сустрэў знаёмага, які якраз купіў гатэль і шукаў танцораў.
Марка прызнаецца, што някепска танцаваў яшчэ з дзяцінства. Але аказалася, што толькі танцавальнага майстэрства для працы з турыстамі замала, някепска было б яшчэ ведаць замежныя мовы. З англійскай праблем не было: у егіпецкіх школах яе часта вучаць ужо з першага класа.
— Неяк, седзячы ў кампаніі турыстаў у гатэлі, я пачуў, як дзяўчаты ціха абмяркоўваюць нешта паміж сабой, глядзяць на мяне і смяюцца. Вырашыў, што трэба нарэшце вучыць рускую.
Пачаў з таго, што ўбіў у пашукавіку «Рускае кіно». Першым фільмам, які я паглядзеў, было «Каханне і галубы». Словы, якія мне тады запомніліся і здаліся цікавымі: «Людк! Сучка крашеная!» — «Почему же крашеная? Это мой натуральный цвет», — з усмешкай цытуе па памяці Марка.
Пракачаць мову да больш-менш нармальнага ўзроўню атрымалася ўсяго за тры месяцы. Цяпер, запэўнівае герой, ужо з роднай арабскай стала складаней, нават думкі ў галаве «гучаць» на рускай.
— Неяк стэлефаноўваўся з братам і расказваў яму, што ў нас з жонкай гадавіна. Ён мяне спыняе і кажа, маўляў, не разумее, пра што гаворка. Аказалася, што я не мог нармальна сфармуляваць думку. Я не забываю мову, але мне стала складаней думаць на арабскай. Гавару, гавару — і бац, забываюся якое-небудзь слова.
«Праз чатыры месяцы я вярнулася ў Егіпет»
У адносінах Марка і Галіне ўдалося пазбегнуць моўнага бар'ера, але заставаліся іншыя: час і адлегласць.
Адпачынак у беларускі планаваўся ўсяго на два тыдні. Муж і жонка расказваюць, як упершыню развітваліся ў аэрапорце: дзяўчына, запэўнівае Марка, у той момант і не спрабавала хаваць слёзы. Далей, нягледзячы на адлегласць, зносіны не перапыніліся: прагулкі і паездкі замянілі перапіскі і сазвоны.
— Праз чатыры месяцы я зноў прыляцела ў Егіпет на два тыдні, — расказвае Галіна. — Затым мы зноў раз'ехаліся — гэтым разам ужо на дзевяць месяцаў. Але ўжо пачалі рыхтавацца да шлюбу ў Егіпце — проста вырашылі ўсё паміж сабой.
— У кагосьці на адлегласці адносіны астуджаюцца, а ў іншых «тэмпература», наадварот, расце да 1000 градусаў, — тлумачыць Марка. — Я перастаў хадзіць на дыскатэкі з адпачывальнікамі. Калі ж было запланавана маё персанальнае шоу, то я прыязджаў, выступаў і тут жа ехаў назад. Галя мне нічога не казала, проста не хацелася, каб яна перажывала.
— Галя, не раўнуеце мужа?
— Вядома! — адказвае за жонку Марка.
— Насамрэч, не, — усміхаецца беларуска. — Усё залежыць ад таго, як мужчына сябе паводзіць.
Паралельна пара абмяркоўвала, дзе сям'я будзе жыць пасля вяселля. У нейкі момант разглядалі і варыянт пераезду Галіны ў Хургаду. Беларуска з усмешкай успамінае, як пазней Марка прыйшлося везці назад у Беларусь велізарны чамадан, напоўнены яе рэчамі.
Прычын усё ж пераехаць у Берасце, тлумачыць пара, было некалькі. Але галоўная — тут было больш звыкла дочкам беларускі (пра іх пойдзе гаворка крыху пазней).
— З мамай Марка я пазнаёмілася, пакуль была ў Беларусі, мы гаварылі з ёй па тэлефоне. Калі ж я зноў прыехала ў Егіпет, мы пабачыліся асабіста. Вядома, перад сустрэчай я хвалявалася. Памятаю, як мы ехалі ў Каір з Хургады, на мне было лёгкая сукенка — я жудасна змерзла.
— Я быў у шоку: змерзнуць у Егіпце! — усклікае Марка. — А ў мяне з сабой не было ніякага адзення, яшчэ і таксі спазнялася.
Цяпер абое з усмешкай успамінаюць, як Галя і будучая свякроў тлумачыліся ў прамым сэнсе на пальцах. Мама, расказвае Марка, не ведае англійскай, але вучыла французскую. А вось Галя не разумела ні арабскай, ні французскай. Так што давялося камунікаваць жэстамі — напрыклад, нейкім чынам удалося дамовіцца, хто нарэжа гародніну ў салату.
— Пасля знаёмства з бацькамі Марка я зразумела, чаму ён настолькі клапатлівы: уся справа ў выхаванні. Яшчэ да вяселля яго мама казала мне, каб у іх доме я адпачывала, яна ўсім зоймецца сама.
На шлюб з іншаземкай, запэўнівае Марка, бацькі адрэагавалі без пярэчанняў. Хоць прыняць думку пра расставанне з малодшым сынам маме і было складана: старэйшыя дзеці таксама завялі сем'і і раз'ехаліся па некалькіх краінах.
— Але з мамай я ўвесь час на сувязі, — запэўнівае Марка.
«Цяжарнасць стала шокам»
Вянчалася пара ў праваслаўнай царкве ў Егіпце: уся сям'я Марка вызнае хрысціянства. На радзіме, тлумачыць герой, такі шлюб аўтаматычна прызнаецца і як грамадзянскі. Сама ўрачыстасць было сціплай, прысутнічалі толькі блізкія жаніха.
— Пасля пераезду ў Беларусь мы пажаніліся яшчэ раз — ужо ў брэсцкім ЗАГСе. Дарэчы, у Егіпце мая царква разводзіць людзей толькі ў двух выпадках: здрады або смерці — усё, — здзіўляе Марка.
— А калі хтосьці, ці муж, ці жонка, скажа, маўляў, «я цябе больш не кахаю»?
— Не, не працуе. Да вяселля пары даюць прыкладна два гады, каб яны маглі адзін аднаго пазнаць. Заручыны таксама рэгіструюцца ў царкве — вось іх разарваць можна.
Пасля вяселля Марка павінен быў пераехаць у Брэст. Аказалася, што рэйс з Егіпта ў Беларусь стаў для яго першым пералётам у жыцці. Пра краіну, дзе яму трэба было жыць з жонкай, ён тады ведаў вельмі мала. І нават больш: спецыяльна нічога не гугліў.
— Рэч у тым, што я працую з 10 гадоў. Так што я заўсёды ведаў, што ў любой краіне знайду сабе занятак, — спакойна тлумачыць суразмоўца.
Следам яму задалі жудасна банальнае, але ўсё ж нібыта цікавае пытанне: як чалавеку, які вырас у Афрыцы, упершыню ўбачыць снег?
— Не магу сказаць, што ўбачанае мяне напалохала, — усміхаецца Марка. — Памятаю, што я патэлефанаваў маме па відэасувязі, каб паказаць, наколькі гэта прыгожа.
Але пераменлівае надвор'е ва ўмераных шыротах — гэта далёка не ўсё, з чым трэба было пазнаёміцца ў Беларусі. У Брэсце ў Галіны падрасталі дзве дачкі: Аліна і Насця. Старэйшай на той момант было 9 гадоў, малодшай — 6.
— Роднага бацькі ў жыцці дачок практычна не было, таму страту пасля разводу яны не адчулі. Наадварот, нам стала нават спакайней, — тлумачыць мама.
— Да пераезду Марка камунікаваў з дзяўчынкамі праз відэасувязь, перадаваў ім праз мяне падарункі. Муж жа ўмее знайсці падыход да дзяцей. Старэйшыя дочкі называюць яго «тата Марка».
— Яны для мяне родныя, — цвёрда гаворыць Марка. — Мы жывем пад адным дахам, і я заўсёды буду іх абараняць — пра гэта ведаюць усе, нават у іх у школе.
Шэсць гадоў таму ў сям'і Марка і Галі з'явіліся і агульныя дзеці — блізняткі Эмілія і Эльвіра.
Трэцяя цяжарнасць, прызнаецца беларуска, стала нечаканасцю. Галіна з усмешкай кажа, што тады лічыла: 33 гады — гэта ўжо сур'ёзны ўзрост для з'яўлення немаўляці ў сям'і.
— Я яшчэ і накаркаў, пажартаваў, маўляў, а што, калі будзе двое дзяцей адразу? — смяецца Марка.
— Для мяне гэта быў шок! Нават вынасіць такую цяжарнасць няпроста, — усміхаецца Галіна. — Старэйшыя дзяўчынкі былі вельмі рады нараджэнню сясцёр. Яны нават сталі нянечкамі — маглі і пакарміць, і пагуляцца.
Вядома, двое маленькіх дзяцей — гэта фізічна цяжка. Марка кожны дзень прачынаўся а пятай раніцы, ехаў на першую, а затым на другую працу, паралельна будаваў дом. Пры гэтым я магла банальна не паспець нешта прыгатаваць — гэта ніколі не выклікала праблем, хоць існуе такі стэрэатып пра ўсходніх мужчынах. Ён проста ішоў у краму і купляў усё патрэбнае. Каб даць мне перадыхнуць, ён мог яшчэ і да трох гадзін ночы прасядзець побач з дзяўчынкамі.
«За капейкі працаваў на будоўлі»
Дарэчы, пра працу. Першы час пасля пераезду Марка ў Беларусь з гэтым было складаней за ўсё.
— Мы рабілі стаўку на забаўляльную сферу: экстрэмальныя і вогненныя шоу, — расказвае Галя. — Там, у Егіпце, такіх артыстаў запрашаюць нават на адкрыццё кавярняў. У нас жа падобныя забавы не былі асабліва папулярныя. Таму першы час Марка працаваў на будоўлі, нават разгружаў мяшкі з цукрам, прычым рабіў усё гэта за капейкі.
Зусім ад працы ў творчай сферы Марка не адмаўляўся. Напрыклад, звяртаўся ў Брэсце да арганізатараў вяселляў і вечарынак, адміністратараў кавярняў і рэстаранаў — усюды прапаноўваў свае паслугі па арганізацыі незвычайных шоу.
— Заказы прыходзілі, але іх было зусім няшмат. Хтосьці мог сказаць, маўляў, «і без цябе людзей хапае». Хоць для нас тыя ж экстрэмальныя шоу, калі Марка стаіць на цвіках або шкле, — гэта нешта новае і незвычайнае.
Цяпер тры дні на тыдзень Марка працуе культарганізатарам у брэсцкім санаторыі «Надзея», яшчэ выступае на мерапрыемствах і бярэ ўдзел у дабрачынных мерапрыемствах.
Як тлумачыць пара, усе сілы яны накіравалі на развіццё ўласнай справы па арганізацыі забаўляльных шоу. Марка расказвае, што ўжо зарэгістраваў ІП, хутка плануе запускаць рэкламу і дамаўляецца пра выступы на розных пляцоўках Беларусі. Жонка тым часам узяла на сябе ролю менеджара — напрыклад, сочыць за напаўняльнасцю сацсетак мужа.
Урыўкі шоу Марка можна паглядзець у інстаграме. Асабліва ўражваюць публіку экстрэмальныя прадстаўленні — напрыклад, калі мужчына танцуе на аскепках шкла, а пасля кладзецца на іх грудзьмі і тварам. Усюды дысклеймер: не паўтараць, працуе прафесіянал.
— Неяк на выступленні ў Беразіне я атрымаў траўму: шкло ўвайшло ў нагу на 2,5 сантыметра. Пасля майго выступлення пол адмывалі тры разы! Бывала, што мне рабілі аперацыю, пасля я заклейваў нагу пластырам і зноў ішоў выступаць. Для такіх шоу гэта нармальна, усякае здараецца. Я ж вельмі люблю сваю працу.
«Адзіны мінус — тут я разлюбіў бульбу»
У Беларусі Марка жыве ўжо восем гадоў. Усё афіцыйна: цяпер аформлены ДНЖ на 10 гадоў. Адмаўляцца ад егіпецкага пашпарта, тлумачыць герой, ён не плануе. А яшчэ так зручней сям'і: напрыклад, каб злётаць у Егіпет, Галі і дзецям не трэба афармляць візы. У адваротным выпадку па «папяровых» пытаннях давялося б ездзіць у Маскву, паколькі егіпецкага консульства ў нашай краіне няма.
Падчас інтэрв'ю Марка не раз гаворыць, што любіць Беларусь гэтак жа сама, як і родны Егіпет. Хоць за гады жыцця тут здараліся і не самыя прыемныя рэчы.
— Неяк дарослы мужчына сказаў: «Зноў малпа да нас прыперлася». Гэта не толькі абраза канкрэтнага чалавека, але і прыніжэнне ўсіх людзей. На такое я адказваю, што, па-першае, я не жыву тут за нечы рахунак, а плачу падаткі і сам зарабляю. Ігнараваць такія гісторыі не магу — адказваю як мінімум для таго, каб даць чалавеку ўрок. Я люблю людзей, але гэта не азначае, што мне можна сядаць на шыю.
З моманту пераезду Марка быў у Егіпце ўсяго двойчы. Апошні раз на радзіму разам з ім лёталі жонка і малодшыя дочкі — старэйшыя самі вырашылі застацца ў Беларусі.
Аказалася, што падчас гэтага адпачынку Марка ўпершыню паехаў глядзець піраміды. Паціскаючы плячыма, ён спакойна тлумачыць: усё гэта даўно зрабіў нехта іншы, яму ж цікавей траціць сілы і час на стварэнне чагосьці свайго.
— Наогул, для мяне няма слова «адпачынак»: я маральна стамляюся ад таго, што нічога не раблю, — усміхаецца Марка. — Я не аматар падарожнічаць, калі ёсць час, лепш зраблю што-небудзь карыснае. Так, з сям'ёй мы ездзілі па Беларусі, але кожны раз здараліся якія-небудзь надзвычайнае здарэнне. Неяк сабраліся ў Мінск, каб паглядзець на Нацыянальную бібліятэку, — па дарозе ў нас зламалася машына. У выніку я шэсць гадзін бегаў па гаражах і шукаў запчасткі — усё гэта я мог зрабіць і дома.
— У гэтым шлюбе я забылася, што такое займацца дакументамі, хадзіць кудысьці па інстанцыях і нешта вырашаць — усім займаецца ён, — працягвае Галя. — Вядома, ёсць хатнія справы — яны часцей на мне. Хоць гатуе Марка смачна, прычым стравы як беларускай, так і арабскай кухні. Уявіце, нават слаёнае цеста робіць сам!
«Шчыра, раней я любіў бульбу. А як толькі пераехаў у Беларусь, пачалося: «Што трэба ў краме?» — «Бульба!» Нават неяк размаўляю з цешчай, яна мне: «Хадзем на агарод, там і пагаворым». Так што адзіны мінус ад пераезду — тут я разлюбіў бульбу», — смяецца Марка.
«Шчаслівы з маімі новымі сябрамі». На шклозаводзе «Нёман» у Бярозаўцы ўжо некалькі гадоў працуе егіпцянін
Яна прыняла іслам, а ён палюбіў дранікі. У Магілёве пабраліся шлюбам беларуска і пакістанец
«Пацыенты дзівіліся, цяпер вітаюцца на вуліцы. Толькі не трэба казаць Hello, bro!» У Барысаве жыве і працуе доктар з Нігерыі
Цяпер чытаюць
На толькі што адкрытай польскай мяжы ўжо ўтварылася чарга з трох тысяч аўтамабіляў2
Каментары