Найбольшую небяспеку для сістэмы ўяўляюць сёння актывісты сярэдняга звяна. Піша Андрэй Павач.
Калі прызнацца шчыра, то пад заслону судовых працэсаў па справе 19 снежня 2010 думалася, што некаторых абвінавачаных могуць вызваліць ужо ў судовай зале.Асабліва хацелася пра гэта верыць у дачыненні да Дзмітрыя Уса. Бо ўжо тады, у
(слова «выпадковыя» я кажу ні ў якім разе не каб пакрыўдзіць таго ж Дразда, або Пратасеню, яны безумоўныя героі, але факт — яны не палітычныя актывісты). Хутчэй за ўсё іх бы выпусцілі і раней, але ў чэрвені — ліпені адбывалася так званая «маўклівая рэвалюцыя», і вызваленне некалькіх палітвязняў было б успрынятае яе ўдзельнікамі як яўная перамога. Таму ўладам давяшлося пачакаць, пакуль не да часу заціхне плясканне ў далоні на плошчах беларускіх гарадоў.Вось і першыя «памілаваныя» выйшлі на волю. Гэта, скажам так, найбольш выпадковыя з тых, хто трапіў за краты пасля снежня 2010
У сувязі з гэтым памілаваннем шмат у каго паўстанне пытанне, якой логікай будзе кіравацца ўлада, вызваляючы новыя партыі палітзняволеных. Як падаецца, логіка дастатковая простая: будуць спачатку вызваляць найменш вядомых і найменш небяспечных. Таму
за гэтымі дзевяццю пойдуць найперш актывісты выбарчых штабаў, прэсавыя сакратары і паліттэхнолагі, далей уласна кандыдаты і толькі пасля іх, апошнімі, вызваляць маладафронтаўцаў.
Выкажу тут думку, якая, трэба меркаваць, ёсць шмат у каго, але пра якую мала хто гаворыць. Рэжым найбольш баіцца нават не палітычных лідараў, кандыдатаў у прэзідэнты. Для рэжыму найбольш небяспечныя сёння не Саннікаў, Статкевіч і Ус, якія нават пасля свайго выхаду на свабоду застануцца галоўным чынам сімвалічнымі асобамі, фактычна ў сённяшняй сітуацыі «генераламі без арміі». Найбольшую небяспеку для сістэмы ўяўляюць сёння актывісты сярэдняга звяна, тыя, каго ў іншых умовах можна было б назваць «палявымі камандзірамі». Гэта найперш маладафронтаўцы і анархісты — Лобаў, Вінаградаў, Дашкевіч, Кіркевіч, Васіленя і, канечне ж, нязломны Мікіта Ліхавід. Яны сталі жывым доказам неўміручасці беларускай нацыянальнай ідэі, душою Плошчы, яе героямі і адначасова ахвярамі. Ахвярамі — таму, што дзейнічалі ва ўмовах, калі «мацёрыя» палітычныя зубры не змаглі дамовіцца паміж сабою пра план дзеянняў 19 снежня і ў дадатку купіліся на правакацыю са «штурмам» Дома ўрада. У гэтых маладых людзей няма досведу выступленняў на міжнародных канферэнцыях і ў еўрапейскіх парламентах, але яны ўсё больш і больш адчуваюць людзей і рэальна могуць стаць рухавікамі беларускай рэвалюцыі (канечне, толькі ва ўмовах адпаведнай эканамічнай сітуацыі). Таму яны і выйдуць на свабоду апошнімі.
Наагул з гэтымі маладзёнамі пры пэўнай трываласці беларускага грамадства і Захаду Лукашэнка можа апынуцца ў вельмі складаным становішчы.Безумоўна, «памілаванні» будуць працягвацца. І кандыдаты, самыя галоўныя «тузы» палітычнага гандлю з Еўропай і ЗША, таксама выйдуць на волю. Прычым адносна хутка. І вось тады Захад стане перад пытаннем: або заплюшчыць (або, скажам так, прыплюшчыць) вочы на рэшту палітзняволеных і нарэшце пачаць перамовы пра чарговую лібералізацыю (а далей пра валютныя крэдыты і г.д.), або ціснуць да канца. І вось у другім выпадку беларуская ўлада можа трапіць у замкнёнае кола — эканамічная сітуацыя працягвае пагаршацца, адпаведна накаляецца і палітычная абстаноўка, а магчымасцю палепшыць становішча будзе толькі выпуск на волю людзей, якія, па сутнасці, з’яўляюцца сімваламі супраціўлення рэжыму, актывістамі гэтага супраціўлення, якія, у дадатак, прайшлі праз турму і турмой іх ужо не спалохаеш. Да таго ж выхад на волю гэтых хлопцаў безумоўна створыць ім арэол не проста герояў, але і (бадай што ўпершыню) рэальных пераможцаў, што справакуе прыток актывістаў у шэрагі «Маладога Фронту» (канечне, трэба будзе належным чынам скарэктаваць праграму працы, але тое ўжо іншая размова).
Таму лозунг і беларускага грамадства, і Захаду павінен быць адзін: «Вызваленне ўсіх палітзняволеных са зняццем судзімасцяў, спыненне ўсіх палітычных крымінальных справаў, якія закручваюцца цяпер». І пасля таго як Лукашэнка выпусціць усіх, ніякіх перамоваў з ім таксама весці не варта. Трэба будзе толькі некалькі месяцаў пачакаць.
Цяпер чытаюць
Легендарная журналістка Любоў Лунёва расказала пра Віктара Лукашэнку і аднакурснікаў, стварэнне «Вясны» і палітычны бамонд17
Каментары