Хто за праўду?
У беларускай палітыцы быццам бы шмат чаго робіцца і ў той жа час ня робіцца нічога.
Хто кіне пальчатку Лукашэнку ў наступным годзе? Верагодна, Калякін ад камуністаў. Гайдукевіч ад лібэрал-дэмакратаў. Чыгір ад дэмакратаў. І Пазьняк. З кім Лукашэнка хоча сустрэцца ў другім туры? Адназначна, з Пазьняком, і зробіць усё, каб гэтак сталася. Пазьняк, здаецца таксама. Вынік другога туру ў такім разе будзе – 80:20 пры поўным задавальненьні бакоў.
Хто ж мае найбольш шанцаў перамагчы Лукашэнку? Хіба што Гайдукевіч. Няўрымсьлівы, порсткі, цыганісты. Чаму ж не Чыгір? Бо Чыгір з усяе беларускае літаратуры найбольш любіць Петруся Броўку (сам прызнаўся ў леташнім інтэрвію «НН»), а такіх да выбараў не дапускаюць – закон прыроды.
Пазьняк любіць Геніюш і Быкава. Лукашэнка – Шамякіна. Калякін беларускай літаратуры не вывучаў. Гайдукевіч – Караткевіча. Лукашэнка з усіх самы хітры: любіць тых, хто пад рукою. Аляксандар Рыгоравіч любіць Івана Пятровіча. І Іван Пятровіч таксама любіць Аляксандра Рыгоравіча. Вось табе і мільён галасоў у кішэні.
Што заўсёды дзівіла ў беларускай палітыцы, што зь яе амаль ніхто не сыходзіць. Клінтан, Тэтчар, Бразаўскас, Мазавецкі, Жэлеў, Канстантынэску – такія монстры, а сыходзяць. А ў Беларусі – хіба што ў невядомым накірунку або ў паслы за мяжу.
Лукашэнка іграе супраць усіх, усе іграюць супраць Лукашэнкі. Адны хочуць трапіць у парлямэнт, каб аслабіць пазыцыі Лукашэнкі падчас прэзыдэнцкай кампаніі. Другія байкатуюць выбары, каб ня даць Лукашэнку ўзмацніць свае пазыцыі напярэдадні прэзыдэнцкай кампаніі. А Лукашэнка бэсьціць сілавыя структуры, каб спадабацца выбарцам, што таксама мянтоў ня любяць. О, божа мілы!.. А ў нас у вёсцы тры пустыя хаты бамжы занялі. П’юць, крадуць па дачах, сьпяць у непрыстойным выглядзе на вуліцы.
Ехала зь Менску, з Камароўкі, бачыла, што пачалі плошчу Якуба Коласа, на якую я сёлета на Дзень Волі прыяжджала, абгароджваць бэтонным плотам. Хоць чысьцюткая шчэ плошча, ніякага рамонту не патрабуе. Гэтак да гарачай восені рыхтуюцца – каб была падстава не дазваляць людзям тутака зьбірацца. Ну, што ты паробіш з такой уладай? Які Вік такую ўкантралюе? Такую ўладу можна толькі культурай прайняць. Сьвятарнаю адданасьцю культуры. Я б і галасавала на прэзыдэнцкіх выбарах за чалавека, які б асацыяваўся ў мяне не з палітыкай, а з культураю і грашыма найперш.
У кампаніі 1994 году добра было тое, што людзі, якія хацелі прагаласаваць за праўду, мелі за каго галасаваць – быў Лукашэнка, Пазьняк, Новікаў, Шушкевіч. І бачыце – не такі ў нас сапсаваны быў народ, калі 72% чалавек галасавалі за праўду. Лукашэнка калі чаго й дабіўся за сем гадоў, дык гэта таго, што праўды ня стала ў беларускім сьвеце. Пасьля Лукашэнкі ўсё стала адносна. За гэта яго гісторыя асудзіць. Мо за што іншае і пахваліць.
У новай кампаніі ўсе хочуць вылучыць «самага прахаднога» кандыдата. А мне ня важна, прахадны, не прахадны. Бо калі прахаднога, дык трэба нейкага Гайдукевіча вылучаць. Мне важна, каб хоць адзін у сьпісе такі быў, які за праўду. Каб быў упарты й нястомны. І каб ён у праграме сказаў шчыра, адкрыта і без чігіріканьняў: што ж з бамжамі нам у вёсцы рабіць?
Уляна Баран
Каментары