Ніда, вёска ў дзюнах на Куршскай касе з яе бясконцымі пляжамі, гэта дыямент у нізцы курортаў Балтыі, унесены ў Спіс сусветнай спадчыны ЮНЕСКА.
Гэта ўнікальнае месца, з тых, дзе канечне трэба пабываць хоць раз за жыццё. Пляжы, пясчаныя выдмы, з дакладнасцю захаванае асяроддзе былога рыбацкага пасёлка і атмасфера музея пад адкрытым небам з сапраўднай калоніяй артыстаў.
Спакой там непаўторны. Нават забаронена ездзіць машынаю ад 22.00 і да ранку. Людзі туды прыязджаюць, каб проста гуляць. На вяршыні старых выдмаў, калі вецер нясе на цябе пясок, адчуваеш сябе ў бясчассі, проста ў бясчассі.
Але ў Нідзе яшчэ і надзіва цікавыя старыя куршскія могілкі.
Ёсць выдатная, з фантазіяй кухня — напрыклад, Varna Terasa.
(Дарэчы, кулінарныя ідэі мы лавілі ўсцяж усяго нашага балтыйскага падарожжа.)
І магчымасць падоўгу гуляць, ездзіць на роварах, плаваць, ізноў гуляць. І захапляцца паселішчамі, ператворанымі ў суцэльную мастацкую прастору — тое, чаго так бракуе нам у Беларусі.
Старая кірха Ніды месцілася на дзюне каля могілак. Цяпер евангелістаў у Нідзе амаль няма, а кірху найчасцей выкарыстоўваюць як канцэртную залу.
Старыя могілкі: скульптары надалі ім выгляд, які мелі куршскія могілкі ў старыя часы. Звярніце ўвагу на адметныя надмагільныя драўляныя стэлы.
Мне страшна спадабалася, што дзеці за час падарожжа не толькі паздаравелі, але і развіліся эстэтычна. Той выпадак, калі само асяроддзе развівае.
Цяпер чытаюць
Замест вайны сланы ў новай кнізе Сашы Філіпенкі. І Масква3
Каментары