Як я пачаў размаўляць па-беларуску з незнаёмымі людзьмі
Піша ў сябе ў фэйсбуку Кастусь Церашкоў.
Мая гісторыя роднай мовы пачалася ў кастрычніку 2016 года. Я ішоў па сваіх справах у навушніках па пераходзе метро Якуба Коласа. Пабачыў, як нейкі чалавек нешта робіць побач з бел-чырвона-белым (далей бчб) сцягам. Я здзівіўся: наш сцяг і побач няма міліцыі. Падышоў, каб даведацца, што адбываецца. Аказалася, што гэты чалавек збіраў подпісы за наданне бчб статусу гістарычнай каштоўнасці. Я адразу падпісаў, бо заўсёды лічыў бчб нашым сцягам, а той, што зараз, лічу сімвалам Савецкай акупацыі. Падзякаваў за добрую справу, пажадаў сабраць як мага больш подпісаў. Але адразу гэты спадар прапанаваў паставіць яшчэ адзін подпіс, пад іншай петыцыяй: за свабоду Э. Пальчысу. На той момант я не ведаў, хто гэта такі, але подпіс паставіў, развітаўся і паехаў далей.
На гэтым гісторыя не скончылася.
На наступны дзень я вырашыў прыехаць пасля працы на тое ж месца і дапамагчы збіраць подпісы. Я дакладна не ведаў, ці будуць там збіраць подпісы, але для мяне гэта было няважна.
Ён (незнаёмы спадар) там быў. Калі я падышоў, ён пазнаў мяне. Мы пазнаёміліся і, калі ён пачуў, што я прыехаў дапамагчы, быў вельмі здзіўлены. Для мяне гэта быў першы вопыт збору подпісаў. А яшчэ гэта быў мой першы вопыт размовы з незнаёмымі людзьмі на мове. Спачатку я паўтараў тое, што гаварыў мой новы знаёмы, а потым пачаў размаўляць самастойна. І ведаеце што? Мова ішла сама, мне хацелася размаўляць (так, былі памылкі, але мне не было сорамна і не сорамна сёння, калі раблю памылкі), хацелася дапамагаць. Не памятаю, колькі я сабраў у той дзень подпісаў, але той вечар змяніў маё стаўленне да мовы, гісторыі.
Той вечар змяніў мяне! Віншую ўсіх з міжнародным днём Роднай Мовы!
Каментары