У выніку бамбавання Дрэздэна авіяцыяй саюзнікаў ў лютым 1945 года загінула каля 25 тысяч чалавек. Да такой высновы пасля шасці гадоў працы прыйшла камісія нямецкіх гісторыкаў, створаная ў 2004 годзе па патрабаванні гарадскіх уладаў.
Афіцыйны даклад камісіі быў прадстаўлены ў сераду, 17 сакавіка, пасля чаго яе выклалі ў адкрыты доступ у інтэрнэт. Па словах кіраўніка камісіі Рольф-Дытэр Мюлера, гісторыкі могуць дакладна пацвердзіць гібель 18 тысяч чалавек. З улікам усіх наяўных у іх сведчанняў і дакументаў даследчыкі зрабілі выснову аб тым, што агульная колькасць ахвяр бамбардзіроўкі магла скласці 25 тысяч чалавек. Гісторыкі прааналізавалі могілкавыя рэестры, запісы актаў грамадзянскага стану, судовыя архівы – усяго каля 16 тысяч дакументаў. Таксама былі ўважліва вывучаныя шматлікія сведчанні відавочцаў. Даследчыкі параўналі разрозненыя дадзеныя, што захоўваліся ў нямецкіх і замежных архівах. Камісія абвергла распаўсюджанае ўяўленне аб тым, што ў выніку бамбаванняў і пажараў целы дзесяткаў тысяч ахвяр згарэлі бясследна. Акрамя таго, гісторыкі прыйшлі да высновы, што шырока распаўсюджанае сцвярджэнне аб тым, што падчас бамбавання было забіта мноства нямецкіх бежанцаў з усходу, не адпавядае рэчаіснасці – колькасць бежанцаў было невялікім.
Ахвярамі авіяўдару, па дадзеных гісторыкаў, сталі прадстаўнікі 20 нацыянальнасцяў. Сярод загінуўшых было шмат ваеннапалонных і рабочых з усходу. Як адзначае MDR, высновы камісіі маюць вельмі важнае значэнне. Да гэтага часу не існавала адзінага меркавання па пытанні аб ліку загінулых: называліся лічбы ад 10 тысяч да паўмільёна. Бамбаванне Дрэздэна актыўна выкарыстоўвалася неанацыстамі і ультраправымі ў прапагандысцкіх мэтах. На працягу некалькіх гадоў неанацысты ладзяць штогадовы жалобны марш ў памяць аб ахвярах авіяўдару. У 2010 годзе, на 65 гадавіну бамбардзіроўкі, марш быў сарваны прыхільнікамі левых арганізацый.
-
«У турме я любіў выносіць смецце». Гісторыя Мандэлы, які разумеў, што немагчыма заманіць ворага ў засаду, калі не ведаеш, як мысляць яго генералы
-
«Мы заўсёды лічылі сябе старажыламі». Аналіз ДНК паказаў, што сям’я з Германіі жыве ў сваёй вёсцы ўжо тры тысячы гадоў
-
«Як Вольскі прыходзіў з ператрусам да Коласа, а Крапіва і Глебка даносілі на калег». Апублікаваныя жахлівыя ўспаміны Рыгора Бярозкіна пра рэпрэсіі 1920—1940-х
Каментары