Сяргей Астравец. Праз гарадзенскія акуляры

Наша Бабілёнская вежа

Мяне часам пытаюцца сябры: калі можа здарыцца тое, пра што ты аднойчы напісаў альбо — ці доўга чакаць, калі наступіць падзея, аб якой мы прачыталі ў канкрэтным апавяданьні? Не сьпяшайцеся, кажу, Багдановіч заклікаў — «біце ў сэрцы іх, біце мячамі!», паняцьця ня маючы, калі зроблена будзе спроба, пагатоў, што сэрцы тыя акажуцца дробнымі валунамі з палеткаў Лявона Гушкі.

Караткевіч нагадаў нам пра дзікае паляваньне караля Стаха… Але ёсьць, ёсьць такое: ты напішаш, часам дзеля змрочнага жарту, а яно пачынае ажыцьцяўляцца ў рэчаіснасьці, набываючы рысы трагіфарсу, фантасмагорыі. Партыя ўскладала на баявы свой атрад з «пёрамі-штыхамі» канкрэтныя спадзяваньні ў гэтым рэчышчы. Але тады патрэбна была «лякіроўка рэчаіснасьці». Хаця гэта складаная матэрыя, працэс некіруемы. Алхімічная справа ў чымсьці.

Напрыклад, зрабілі сёлета фільм пра інтэрфэст гарадзенскі пад назвай -«Наша Бабілёнская вежа», у мяне гэта выклікала адно сьмех. У 2004-м я напісаў апавяданьне «Як мы збудавалі Бабілёнскую вежу» для Arche, затым яно трапіла ў кніжку «Кактэйль Молатава». Фінал там адпаведны: нашыя сябры з Народна-дэмакратычнай рэспублікі стрэлілі ракетай, якая пацэліла ў Бабілёнскую вежу хаўрусьнікаў, якія ўпарта пачалі яе адбудоўваць. Вось: адбудавалі. Слава Акцябру!

Альбо: напісаў эсэ крытычна-іранічнае, што наш даражэнькі аблвыканкам эканоміць грошы на шыльдзе ахоўнай. Чыноўнікі маюць палац, у якім маршал Жэром Банапарт меў штаб, там сталоўка для начальства, якую нядаўна перарабілі на кафэ, і служба ідэалягічная зьверху. Я аслупянеў, калі наступным разам убачыў шыльду на сьцяне. Беларускае слова часам таксама дзейнічае, яно — той шашаль або, хай, чарвяк, які жыве ў напампаванай сябрамі ўлады хімікатамі паўднёвай дыні. Гэтулькі слодычы, ліпкага соку, цукру-мядовічу, што сківіцы дранцьвеюць, аблічча крывіцца пачынае, ператвараецца ў грымасу, зрэшты гэта відавочна.

Тое, што робіцца ў Горадні, скажам, у пэўным сэнсе — у рэчышчы маіх патрабаваньняў. Калі ты — літаратар, ты жывеш у сьценах Старога гораду, паглыбляешся ў яго зьмест, ты выбудоўваеш пляны, якія яны ажыцьцяўляюць. Не абыходзіцца бяз выбрыкаў, зразумела, але ты цярпліва працягваеш сваю працу, бо выйсьця няма, іншага гораду ты ня маеш.

Што датычыць родных гоняў, досьледамі над імі займаюцца іншыя, і лёгіка, зьмест, падводныя плыні — літаратурны матэрыял, «апарынскі булён». Часам падзеі выпярэджваюць, часам літаратура. І тут кожны сам выбірае: ці пастку наперадзе схаваць ці абысьціся, скажам, абшытам. А тачка з гноем ужо была, жыцьцё не дачакалася літаратуры.

Каментары

 
Націсканне кнопкі «Дадаць каментар» азначае згоду з рэкамендацыямі па абмеркаванні.

Цяпер чытаюць

Ціханоўскі расказаў, што трэба было рабіць у жніўні 2020-га58

Ціханоўскі расказаў, што трэба было рабіць у жніўні 2020-га

Усе навіны →
Усе навіны

Папулярная мінская шаўрменная трапіла ў скандал. Што здарылася2

У Магілёве падчас непагадзі жанчыну забіла дрэвам, яшчэ чатыры чалавекі пацярпелі

Беларуска пасля платнай медыцыны пайшла ў дзяржаўную і расказала свае ўражанні7

У Абу-Дабі пачаліся перамовы Пашыняна і Аліева3

Чарга на польскай мяжы канчаткова рассмакталася2

Келаг: Украіне патрэбны новы «План Маршала»4

Не толькі «кітайцы». Якія бюджэтныя новыя аўто прапануе беларускі рынак8

Кіеў зазнаў масіраваную атаку дронамі і балістыкай

Непагадзь учора набедакурыла ў Магілёве2

больш чытаных навін
больш лайканых навін

Ціханоўскі расказаў, што трэба было рабіць у жніўні 2020-га58

Ціханоўскі расказаў, што трэба было рабіць у жніўні 2020-га

Галоўнае
Усе навіны →

Заўвага:

 

 

 

 

Закрыць Паведаміць