Чую неяк размову двух адзінаццацікласьнікаў. Абмяркоўваюць дзяўчат. Шкада, ня чуюць дзяўчаты, што пра іх хлапцы тыя кажуць.
Чую неяк размову двух адзінаццацікласьнікаў. Абмяркоўваюць дзяўчат. Шкада, ня чуюць дзяўчаты, што пра іх хлапцы тыя кажуць.
«Была ў мяне адна, кажа: я цябе кахаю, ды да васемнаццаці гадоў ня дам. От падла! Ну я яе і кінуў, якая мне зь яе карысьць».
«Затое я неяк адну цёлку «падчапіў», прыехаў на машыне, сказаў што кахаю, зацягнуў у лазьню і ад’...аў…»
«А вось тая малая з 9‑га класа – што за яна? Дасьць ці не?».
«Ну паспрабуй, пахадзі зь ёй крыху, можа і дасьць».
Такія вось погляды на супрацьлеглы пол пануюць у многіх маладых хлопцаў. Са школьных гадоў яны прывыкаюць глядзець на жанчыну як на аб’ект сэксуальнай эксплюатацыі, на якуюсьці рэч. Потым, калі такі боўдзіла ўступае ў шлюб, няма нічога дзіўнага, што жыцьцё ў такой сям’і нешчасьлівае альбо яна ўвогуле распадаецца. Дзе ж будзе тое шчасьце, калі муж не кахае жонку, бо здольнасць да сапраўднага кахання вынішчана яшчэ ў юнацтве і заменена на цягу атрыманьня асалоды ад выкарыстаньня іншае асобы…
Каментары