Край Беларусі. Поўдзень: Камарын

У самае паўднёвае мястэчка Беларусі — пасёлак гарадскога тыпу Камарын, — можна трапіць адразу з Мінска. Аўтобус ходзіць чатыры разы на тыдзень. Нейкія там 10 гадзін — і ты на беларуска-ўкраінскай мяжы. Правільнае вымаўленне — КамарЫн (націск на апошнім складзе). Правільная гаворка — усходнепалеская.

Камарын вядомы з XIV ст. Тады вёска стала ўласнасцю Вішнявецкіх.

Аўтобус заварочвае на круглую пляцоўку з шапікам-аўтавакзалам. Геаграфічна Камарын месціцца як бы на вяршыні перакуленага трохкутніка — злева Кіеўская вобласць, справа — Чарнігаўская, а сам знаходзіцца ў Брагінскім раёне Гомельскай вобласці.

Будаўнікі фермаў замест турыстаў

Двухпавярховая панэльная каробка гатэля «Дняпро». Адміністратарка сышла ў краму. Чакаю 40 хвілін. «Вам які нумар? Аднамясцовы ці з халадзільнікам?» — пытаецца жанчына. Нумар з адным ложкам і прыбіральняй каштуе 50 тысяч за суткі. Савецкі будынак са сціплай мяккай канапай на «рэцэпцыі» не без прыкмет састарэласці, але дагледжаны. Турыстаў у гатэлі не бывае. Асноўны кантынгент — будаўнікі малочна-таварных фермаў і мантажнікі даільных апаратаў. За 4 ночы іншых там не сустрэў. Працуюць яны ў памежных калгасах, на мяжы чарнобыльскай зоны.

Едуць на працу рана, прыязджаюць позна і вечарамі п’юць — тыповая беларуская «камандзіроўка».

Мой сусед па «курылцы» на другім паверсе гатэля — Коля — здзіўляецца, навошта я сюды прыехаў. Больш нічога з яго нецвярозых прамоў я не зразумеў. Коля «не вяжа лыка», і яго калега дапамагае яму дабрацца да ложка.

Выходжу з гатэля на двор. «Вы толькі не позна — я спаць буду», — праважае мяне адміністратарка на вячэрні шпацыр.

Вуліцы ў Камарыне прамалінейныя. Назвы таксама — Касманаўтаў, Калініна, Карла Маркса, Калгасная, Пралетарская, Лугавая, Паркавая, 30 год Перамогі, 60 год Кастрычніка…

З аднаго боку мястэчка — Дняпро, з другога — шаша на Чарнігаў і Чарнобыль.

У пакінутых ці маланаселеных вёсках побач з «зонай» фармуецца новы від турызму. Аматары палявання ці рыбалкі купляюць за невялікія грошы пакінутыя дамы і абсталёўваюць іх як паляўнічыя хаты. Больш прадпрымальныя адчыняюць аграсядзібы.

У паездках на закупы камарынцам прасцей дабрацца ва ўкраінскі Чарнігаў, чым у Мінск ці Гомель. Дый кажуць, што танней там усё.

Проста на вуліцы знаёмлюся з татуяваным па ўсім целе мужчынам. Прыцягнуў сваю ўвагу тым, што сказаў камусьці па тэлефоне, што ідзе мяняць валюту. Валюта? Тут? Разумею, што памежжа, але ж гэтая простая побытавая сітуацыя, здавалася мне, магчымая толькіў больш буйных населеных пунктах. Клічуць Ігарам. На плячах нясе сына гадоў шасці. З жонкай разведзены — займаўся цяжкай атлетыкай і хацеў выканаць нарматыў кандыдата ў майстры спорту. Трэніроўкі, харчаванне, карацей, — «не склалася» як сказаў сам. Жыве ў Камарыне. Сына забірае ад жонкі на некалькі тыдняў. Працуе будаўніком у Маскве, таму, па мясцовых патрэбах, мае неблагія грошы.

Такіх тут нямала — вахтава працуюць за мяжой і самадастаткова жывуць тут. З працоўных альтэрнатыў у Камарыне — лясгас, калгас, ЖКГ і бюджэтны сектар. Раней быў памежны «бензінава-алкагольны» бізнэс, але тыя залатыя часы ўжо скончыліся.

Лякарня, Сельсавет, Дом творчасці, дзіцячы садок, Дом быту, лазня, Дом культуры, школа, пажарнае дэпо, пошта, банкамат, абменнік «Беларусбанка», некалькі крамаў, бар »Дняпро» і кавярня ля шашы — за хвілін сорак Камарын удалося абысці ўвесь. На дзве тысячы камарынцаў гэтай інфраструктуры ўжо і замнога — колькасць насельніцтва з кожным годам змяншаецца.

Мястэчка ў «зоне»?

«Чарнобыль сёння не відаць?» — так пачынаецца дыялог паміж двума дзяжурнымі на аглядальнай вежы брагінскай філіі Упраўлення па ліквідацыі наступстваў Чарнобыльскай катастрофы. У добрае надвор’е з 30-метровай вежы відаць пазнавальны сілуэт рэактара. Мне з надвор’ем не пашанцавала… Большасць камарынцаў упэўнены, што іх пасёлак уваходзіць у 30-кіламетровую зону адчужэння — напрамую адлегласць да рэактара тут каля 28—29 кіламетраў, але радыяцыйны фон адносна нізкі, радыяцыйная хмара прайшла бокам.

Цяпер на радыяцыю тут звяртаюць увагу хіба што такія ж прыезджыя, як і я.

«Тыя, хто з’ехаў адразу пасля аварыі, памерлі хутчэй, чым тыя, хто застаўся», — кажа Іван Міхайлавіч, які на сваім аўтобусе вывозіў людзей з Прыпяці і памежных вёсак у «чыстыя» гарады адразу пасля аварыі. Праз тыя перавозкі пенсіянер Іван атрымаў «чарнобыльскую» другую групу інваліднасці. Яго жонка — Марыя Васільеўна — працавала ў час катастрофы ў ваенкамаце. Нервова расказвае пра эвакуацыйны вэрхал і наракае на чыноўнікаў, што ўсе свае сем’і даўно аформілі як ліквідатараў ці інвалідаў Чарнобыля і атрымалі за гэта кватэры.

Азлобленасць на іх — прыкметная рыса простых жыхароў у «чарнобыльскіх» рэгіёнах. Пацярпелі ад радыяцыі ўсе, але ёсць тыя, хто змог, дзякуючы свайму становішчу, выкарыстаць гэта з большай выгадай для сябе.

На школьным стадыёне ідзе ўрок фізкультуры — апошні ў гэты дзень. Першакласнікаў амаль няма. Яны раз’ехаліся па санаторыях па праграмах аздараўлення, там жа і сканчаюць навучальны год. Яшчэ адна група з трыццаці дзяцей знаходзіцца ў Італіі. Падарожжамі школьнікаў тут не здзівіш — гэта адна з прыемных рэалій жыцця ў забруджаных раёнах.

«Міколкавы» арэлі

Па прыездзе звярнуў увагу на добраўпарадкаванасць Камарына. Гладкі асфальт, як у Мінску, тут на ўсіх цэнтральных вуліцах. Яны ж абнесены і жалезабетонным «фігурным» плотам. Абноўлены па-сучаснаму Дом культуры са шклопакетамі. «Культурна!» — кажу людзям. Яны расказваюць, што ўсё гэта дзякуючы таму, што сюды ў 2009 годзе на верталёце з візітам па чарнобыльскіх рэгіёнах прылятаў Лукашэнка. Пад той прыезд Камарын і зведаў капітальны рамонт. За той рамонт Лукашэнку тут і дзякуюць. І показку расказваюць. Пад прыезд Лукашэнкі на шашы непадалёк ад Камарына пабудавалі прыдарожную пляцоўку для адпачынку. Навес-грыбок, столік, лавы і арэлі. Камарынцы клічуць іх «Міколкавымі арэлямі» — усе чакалі, што з прэзідэнтам прыедзе і яго малодшы сын. Мясцовыя дзеці да тых арэляў пешшу не даходзяць. З акна аўтобуса, што вёз мяне ў Мінск, арэляў я так і не пабачыў.

Камарын

Мястэчка ў Брагінскім раёне, на правым беразе Дняпра. Памежная зона з Украінай. Упершыню Камарын згадваецца ў XIV ст. Пад 1449 значыцца ў Літоўскай метрыцы. Насельніцтва — 2,2 тысячы чалавек. У мястэчку працуюць школа, садок, лякарня, бібліятэка, Дом культуры. У Камарыне ёсць прадпрыемствы харчовай і лясной гаспадаркі. Замест турыстаў, у гатэлі «Дняпро» жывуць будаўнікі.

Першую частку «Край Беларусі. Поўнач: Асвея» чытайце тут (або ў «НН» №12, ад 28 сакавіка 2012).

Край Беларусі. Поўнач: Асвея

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0