Франсуа Марыяк
Зноў цёплага сьвятла вярнулася пара.
Нарэшце ўладны я над схмаранай душой.
Павесялее ў пальцах вашых i смарагд,
Хоць нежывым яго ўважалi мы зiмой.
Больш не люструе ён таемнаю вадой
Спануры позiркаў, якой пазбыўся я.
I бачысься ты мне сярод пакуты ўсёй,
О, горкая любоў апошняя мая,
Пяшчотнаю, як ноч, адно пяшчотай той.
ЦЕНЬ
У днi, калi упал спыняў усё жыцьцё,
Калi жарлiва сонца на зьнямоглых нiвах
Да сэрца вiнаграднiк прыгортвала маўклiвы,
У час, калi шыхты зьнясiленых касцоў
Гнялi траву крыжамi целаў нерухлiвых,
Адным-адзiн у тыя днi пякельля, пылу,
Наўпрост прад сном зямлi
прыгнечана-панылым,
Аглушаны цыкадаў незьлiчоных
цвыркаценьнем,
Я прагнуў сэрца вашага, як прагнуў ценю.
РАЎНАДЗЕНСТВА
Ссумнелая вясна цьмiць свой агнiсты ўсплёск.
Як рана, успамiн зноў растулiўся ў целе.
Пашлi спачын зiмы, спакой халоднай белi
З маркотным водарам схаваных горкiх
сьлёз,
О, ноч маiх дзьвюх рук самотных
на пасьцелi!
З францускае мовы пераклала Нiна Мацяш
Каментары