Зьмiцер Бартосiк
ПАРЫСКАЕ КIНО
Мой прыяцель разам з жонкаю зьбiраецца на Каляды наведаць Парыж. У пашпартах ужо красуюцца шэнгенскiя вiзы, ужо замоўленыя квiткi на самалёт i нумар чатырохзоркавага гатэлю з вокнамi на Сену. Ужо набытая супэрсучасная вiдэакамэра, гатовая заархiваваць кожны крок беларусаў па францускай зямлi. Мая сяброўская роля — цiха зайздросьцiць, мiлуючыся на Менск. I я ў жаданьнi выцiснуць зь сябе ўсю сваю зайздрасьць да ягонага вяртаньня, намагаюся ўявiць усю розьнiцу нашых Калядаў.
У той мiг, калi колы эрфрансаўскага ляйнэру дакрануцца да бэтоннага кiлiму «Арлi», мяне, як заўжды, пабудзiць памылковы званок. Альбо зь якога-небудзь далёкага Чэрыкава грубы голас запатрабуе ад мяне якогась «заведуюшчага планаддзела». Цi якаясь менская дзяўчынка пераблытае мяне зь нейкiм Адамам. I на маё заўсёднае «вы памылiлiся», суворы чэрыкавец бесцырымонна кiне слухаўку, а сталiчная панi хутчэй за ўсё мiла прашчабеча «прабачце». Не пасьпеўшы ачомацца пасьля аэравакзальнага бабiлёну, сябра прылепiцца да таксовачнай шыбы, у жаданьнi першым убачыць Эйфэлеву вежу. «А вось тут загiнула прынцэса», — кiне iм таксоўшчык. Тады як мой заўжды вiрлiвы краявiд за вакном на пяць хвiлiн замрэ нiбы ў жалобе. Пад згаслымi поглядамi стомленых мiнакоў i заклапочаных амонаўцаў прасьлiзьне чорны мэрсэдэс са сьцяжком на капоце. Крыкнуць «Вiвлямпэрор» жаданьня нi ў кога ня ўзьнiкне. «Жана, мы ў Парыжы!» — крыкне сябра, кiдаючыся на неабдымны гатэльны ложак. «А неба тут больш рознакаляровае», — адкажа яна яму. «Уяўляеш, а ў Менск зараз зь вiзытам прыбыла дэлегацыя з Вышняга Валачка. Высокiя госьцi сустракаюцца з кiраўнiком ураду для наданьня яшчэ большай дынамiчнасьцi беларуска-вышневалачоцкiм сувязям», — гледзячы ў парыскае неба, перадражнiць сябра «Радыё адзiн».
Паглынаючы жабiны лапкi ў кавярнi, куды заходжваў Хэмiнгуэй, мой сябра наўрад цi ўзгадае мяне, якi крэмзае шнiцэль у той самай кавярнi, куды ў любы момант можа зайсьцi жывы Сыс. Увечары яны безумоўна накiруюцца ў заплянаваны «Мулен руж», дзе смакуючы велiчыню моманту, сябра будзе вымушана сьмяяцца над iншамоўнымi, незразумелымi жартамi. I жонка параiць яму тэрмiнова вылецець у Менск i знайсьцi там тэатар «Дзе я». Непадалёк ад якога я, ня выключана, завязну ў нейкай шумнай кампанii, дзе ўбачу вочы, ад погляду якiх адсутнасьць Нотр Даму за вакном падасца найменшаю з магчымых драмаў. «Дык мы сапраўды ў Парыжы!» — сьцьвердзiць ён, выходзячы на Пляц Пiгаль. «Пакуль не сустрэну Дэлона, не паверу». «Заўтра ў Дыснэйлэндзе я цябе пазнаёмлю зь Мiкi Маўсам».
«Дык Вы бывалi ў Парыжы? — спытаецца ў мяне па-беларуску няйначай сваячка Далiды, пасьля адсьпяванай шансаньеткi. I мне нiчога не застанецца, як паабяцаць вярнуца туды iзноў i толькi зь ёю. «А я думаў, што яна значна большая», — выкажацца сябра на адрас Джаконды. «А Елiсейскiя палi шырэйшыя за праспэкт Скарыны?» — запытаецца ў мяне яна. «Роўна на тры мэтры», —адкажу я, вырульваючы на пляц Перамогi i ўстаўляючы ў магнiтафон касэту любiмага шансанье Шалкевiча. Спазьняючыся на канцэрт групы «Палац», я магу й забыцца на таго, хто нарадзiўся ў гэты дзень. Цалкам заняты падараваным iм сюжэтам для новага рамансу. «Куды ты сёньня хачаш, на Манмартар цi ў Пампiду?» — запытае прыяцель у жонкi ў ранiшiм ложку. «Ой, трэба ж яшчэ ў Тацi пасьпець забегчы».
З тэлефона-аўтамата на Сэн-Жэрмэн ён заталефануе да мяне ў Менск, i, на жаль, не засьпее. Таму што якраз у гэты момант, у забiтай пад завязку самай лепшай публiкай у сьвеце залi, мы, падагрэтыя шампанскiм, будзем сьпяваць «Мэры крыстмас ту ю». I нiчога нам не перашкодзiць увераваць у Ягонае прышэсьце на гэтую зямлю. «А давай на разьвiтаньне залезем на Эйфэлеву вежу?» — прапануе прыяцелю жонка. «Ну i чаго я там ня бачыў?» — адкажа ён.
Калi яны будуць паказваць мне сваё парыскае кiно, я буду вельмi старацца зайздросьцiць.
Каментары