Źmicier Daškievič. Baćka chłuśni

Dniami ja spračaŭsia z adnym svaim rodzičam. Što možna dakazvać adzin adnomu na postsavieckich šyrotach z kanca 2013 i pa siońniašnija dni? Tolki pra Krym.

— Ja rady, što Rasieja zabrała Krym! – zajaviŭ mnie moj kreŭny paśla doŭhaj sprečki.

— Čamu? – stamiŭsia ja.

— Tamu što Rasieja pavinna padniacca z kalen i adradzicca.

— Pra jakoje adradžeńnie ty havoryš, kali na Čyrvonaj płoščy dahetul lažyć čyrvony ludajed, jakomu kłaniajucca? I jakoje moža być «padniaćcio z kalen», kali štohod rasiejcaŭ vymiraje ci nie pa miljonu? Rasieja razvalicca – i heta niepaźbiežny histaryčny praces.

— Razvalicca, – spakojna zhadziŭsia moj rodzič.

Ja ŭvieś čas ździŭlajusia: jak takija supiarečlivyja pierakanańni mohuć źmiaščacca ŭ adnoj hałavie. Akazvajecca, što niejkim čynam mohuć. Akazvajeca, što možna adnačasna i sučasnaj šyzafreničnaj Rasiejaj hanarycca, i spakojna zhadžacca z tym, što kaniec jaje blizki.

Ja, była sprava, rasčaravaŭsia – nu nijak nie prabić ścianu hetuju!

Iłžyvuju Rasieju i tych, chto jaje padtrymoŭvaje nie prymušaje zadumacca navat toje, što Rasieja zahnała siabie ŭ koła samych žachlivych vyradkaŭ čałaviectva, takich jak Siryja i Paŭnočnaja Kareja, jakija padtrymali Rasieju pa krymskim pytańni ŭ AAN. A jak ža: «Skažy mnie chto tvoj siabar i ja skažu tabie, chto ty»? – zapytajeciesia vy. Ale ŭ ich na usio jość adkaz: sijanisckaja/amierykanskaja/nataŭskaja i h.d. zmova.

Zhublenyja ludzi – machnuŭ ja. Ale tut ža siabie spyniŭ: kali ja nie mahu niešta davieści navat svajmu rodziču, katory chacia b psichałahična da mianie niejtralny, dyk što ja mahu dakazać inšym. Ja pačaŭ dumać. Ja dumaŭ doŭha.

I potym ja ŭzhadaŭ.

— Voś ty pamiataješ, Pucin kazaŭ, što ŭ Krymie niama rasiejskich sałdat? – zapytaŭ ja ŭ svajaka.

— Tak, kazaŭ, – zhadziŭsia jon.

— A dniami, na presuchie, jon pad ciskam faktaŭ pryznaŭ, što rasiejskija sałdaty ŭ Krymie byli.

— Nu tak, pryznaŭ.

— Dobra, dyk ty razumieješ, što heta aznačaje?

— Što?

— Heta aznačaje, što Pucin – chłus.

— Nu i što, usie chłusy, – paryravaŭ rodzič.

Ja ŭśmichnuŭsia – heta vielmi dobry pryjom luboha zładzieja złoŭlenaha za ruku, skazać: «Dyk a ŭsie takija ž!»

— Nie, pastoj, – spyniŭ ja svajaka, – davaj nie budziem havaryć pra ŭsich! My z taboju havorym pra kankretnuju situacyju. Pucin chłusiŭ, tak?

— Tak, – nie moh nie zhadzicca moj rodny.

— A ty viedaješ, chto hałoŭny chłus?

— Chto?

— Biblija havoryć, što Satana: «jon chłus i baćka ŭsialakaj chłuśni» (Jana 8:44). Tamu kali ty raduješsia pieramozie iłžyvaj Rasiei ŭ Krymie, ty raduješsia pieramozie Satany. Voś pojdzieš siońnia jajki śviancić, i dumaj pra toje, što kali ty za pieramohu luboha chłusa, ty za pieramohu Satany.

Rodny moj zadumaŭsia. Na hetym my skončyli krymskija sprečki. I, jak mnie padajecca, atrymałasia ŭ mianie niešta pachisnuć ŭ svajaku.

Ja pierakanany, što kožny z čytačoŭ niezaležnych ŚMI moža prymusić svajho apanienta pa «krymskim pytańni» pahadzicca pryznać fakt toj ci inšaj chłuśni z vusnaŭ Pucina ci z vusnaŭ iłžyvych kremloŭskich prapahandystaŭ.

I kali apanient vaš zhadžajecca chacia b z adzinkavym, kankretnym faktam, začytvajcie jamu słovy Isusa Chrysta, jakija Jon havaryŭ iłžyvym farysiejam:

«Vy – ad baćki djabła i žadańni baćki vašaha vykonvać chočacie. Jon byŭ zabojcam ad pačatku i ŭ praŭdzie nie vytryvaŭ, bo niama ŭ im praŭdy. Kali havoryć chłuśniu, havoryć ad siabie, bo jon – chłus i baćka chłuśni» (Jana 8:44).

I tady ŭžo tolki dva varyjanty: ci čałaviek zadumajecca i ŭ pamyłkovych svaich pohladach pakajecca; ci jon śviadoma zachoča słužyć chłuśni i svajmu baćku Satanie – baćku chłuśni.

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0