Davydźka: Film pra «Bieły lehijon» mieŭ publicystyčnaje značeńnie, a nie dakumientalnaje
Staršynia «Biełaj Rusi» Hienadź Davydźka čarhovy raz vykazaŭsia pra prapahandysckija filmy «Žalezam pa škle» (źniaty paśla Płoščy-2010, jaho ahučvaŭ sam Davydźka) i «Bieły lehijon čornych duš». Nahadajem, infarmacyja, raskazanaja ŭ hetych filmach, nie paćvierdziłasia.
«Vy ž hladzieli bajeviki roznaha kštałtu, kali stanoŭčy hieroj, za jakoha zaŭzieje ŭsia aŭdytoryja, zmahajecca z voraham svajho naroda, i hety vorah narešcie pieramahaje hetaha hieroja — usia zała hledačoŭ pieražyvaje. I tut hety hieroj namacvaje niejki piasok, biare jaho ŭ žmieniu i kidaje jamu ŭ vočy. Heta zabaronieny pryjom. [Ale] ŭsia zała padymajecca, bo hety hałoŭny hieroj skidaje supiernika, złuju istotu. Mir biare vierch — i ŭsie ščaślivyja, — raskazaŭ Davydźka ŭ intervju videabłohieru Alaksieju Holikavu. —
Ja dumaju, kali vorahi pierad hetym stolki vykarystoŭvali pierakručvańniaŭ, stolki miarzoćcia tvaryli, hulali za pravavym polem, dapuskali paklopy i hetak dalej. I kali jość mahčymaść ź imi zrabić hetak ža ŭ palityčnaj baraćbie, na žal, heta treba rabić. Na vialiki žal.
Tak, u hetych filmach jość fakty, ale ž jany mieli publicystyčnaje značeńnie, a nie dakumientalnaje».
Dziaržaŭnyja sacyjołahi: Biełarusy najpierš źviazvajuć svaju dziaržaŭnaść ź Vialikim Kniastvam Litoŭskim23
Kamientary