«Vyjšaŭ vajskoviec i skazaŭ, što nichto nie budzie stralać u ludziej»
Taćciana Sieviaryniec uražanaja sustrečami, jakaja jana pravodzić u małych haradach Viciebščyny ŭ jakaści davieranaj asoby Śviatłany Cichanoŭskaj.
«Ja spačatku vielmi naściarožana stavałasia da Siarhieja Cichanoŭskaha, — kaža maci palitviaźnia Paŭła Sieviarynca, piensijanierka, byłaja nastaŭnica, jakaja stała davieranaj asobaj Śviatłany Cichanoŭskaj. — Navat z Paŭłam spračałasia, kali jon padtrymaŭ Siarhieja. Niekatoryja momanty mnie zusim nie padabalisia. Ale kali vyjšła Śviatłana, to ja źmianiła svajo staŭleńnie. Moža, i žanočaja salidarnaść spracavała. Mnie nie soramna, što ja stała davieranaj asobaj Cichanoŭskaj. Ja baču, jak raście čałaviek, jak stanovicca lidaram. Jak luboŭ raskryvaje ŭ joj najlepšyja jakaści», — kaža Sieviaryniec.
Svaimi ŭražańniami ad pajezdak spadarynia Sieviaryniec padzialiłasia z «Našaj Nivaj».
Taćciana Sieviaryniec — maci palitviaźnia Paŭła Sieviarynca, kiraŭnica BCHD pa Viciebskaj vobłaści, a taksama byłaja nastaŭnica. Jana stała adnoj z davieranych asobaŭ Śviatłany Cichanoŭskaj na hetych vybarach.
I pakul Śviatłana razam z paplečnicami abjazdžaje vialikija harady, spadarynia Taćciana robić tur pa drabniejšych rajcentrach Viciebščyny. Na hetych vychadnych jana vystupała ŭ Biešankovičach, Lepieli, Dokšycach i Loźnie.
Usio robicca nami vyklučna na vałanciorskich pačatkach, navat pra apłatu bienzinu havorki nie viadziecca. Štab spačatku trochu zamarudziŭ afišu sustreč, to daviałosia raspraŭsiudžvać infarmacyju praz sacsietki, praz znajomych.
U Biešankovičach sustreča prachodziła ŭ samym centry, kala rajonnaha Doma kultury. Vykankam vielmi dobra da nas pastaviŭsia. Skazaŭ, kali nie budzie chapać miesca, to pierakryjem vulicu. Skazali, kab nie chvalavalisia: dzie chočacie, tam i stanaviciesia. Ahułam u Biešankovičach było kala 150 čałaviek.
U nas na sustrečach «volny mikrafon». Kožny achvotny moža vyjści dy vystupić. Napačatku my ŭklučajem vystup restaratara Prakopjeva, jahony husty, artystyčny hołas vabić ludziej, jany iduć na jaho. Stavim bieł-čyrvona-biełyja ściahi, ściahi «Krainy dla žyćcia».
Ja paŭsiul vystupaju vyklučna pa-biełarusku. U Lepieli siabry prasili, kab havaryła pa-rusku. Ale ŭ mianie syna katujuć ni za što za kratami, čamu ja budu havaryć pa-rusku?! Tolki adnojčy ŭ Loźnie babuli skazali, što «vaša mova tut ni k čemu».
U Lepieli taksama sustreča była na centralnaj płoščy, a nie tak, jak u Viciebsku, i takaja zaleva mocnaja była. Ale ludziej šmat sabrałasia, moža, čałaviek 500. Nichto nie sychodziŭ ad daždžu, paraskryvali parasony i stajali. I nad nami taksama niechta parasony raskryŭ, chavaŭ ad daždžu.
Na scenu ŭ Lepieli vyjšaŭ mažny chłopiec, jaki pradstaviŭsia dziejnym vajskoŭcam. Jon skazaŭ, što nichto ŭ vojsku ad sałdataŭ da aficeraŭ nie padtrymlivaje Łukašenku. I nichto nie budzie stralać u ludziej.
U Dokšycach sustreča ŭžo była nie ŭ centry, a na stadyjonie. Ja trochu pabojvałasia, bo nie była ŭpeŭnienaja, što tam źbiarucca ludzi. Ale atrymałasia vielmi dušeŭna ŭsio, šmat achvotnych vystupić, navat čarha vybudoŭvałasia da mikrafona. Amal usie ludzi byli ź biełymi stužkami — heta mocna ŭraziła. Ahułam sabrałasia čałaviek 200.
U Loźnie ciažkavata było, horad na miažy z Rasijaj, sustreča ŭ parku prachodziła. Ale i tam ludzi padpaŭźli, čałaviek 200. Było milicejskaje načalstva ź Viciebska, ale nijak nie zaminali nam. Uvohule milicyja nie pieraškadžała nidzie.
Hetyja pajezdki mianie mocna natchniajuć. Ja pryjazdžała nie raz u hetyja harady, ale raniej tam źbirałasia pa 18-20 čałaviek, jany byli miortvymi kropkami ŭ pytańni hramadskaj aktyŭnaści, a ciapier i tam źjaŭlajucca ludzi, jakija chočuć źmienaŭ».
Ciapier čytajuć
Babaryka try chviliny adkazvaŭ na pytańnie, čyj Krym. Tak i nie adkazaŭ86
Kamientary