Azaronak i Pustavy niezadavolenyja, što biełarusy śviatkavali Dzień Pieramohi biez entuzijazmu
«Vy prosta pryvykli pryjści, pastajać la pomnika i razyścisia? Chto pa šašłykach raźjechaŭsia, chto pa Zybickich razyšoŭsia».
12 maja ŭ efiry prahramy «Azarionok. Napriamuju» prapahandysty nie pakinuli pa-za ŭvahaj vypadak z mahiloŭskimi školnikami, jakija pakazali siarednija palcy salutu. Jaŭhien Pustavy pačaŭ šukać pryčyny takich pavodzin.
«Takaja kraina! «My pamiatajem»… «Biełaruś pamiataje». Pamiataje… Tamu što ŭsio nie ad dušy idzie. Pytańni jość i ich treba vyrašać. I dobra, što jany siabie prajavili. To-bok, hetaja amierykanskaja fihura, vobraznaja, simvaličnaja našamu paradu, našaj pieramozie. (…)
A čamu čelendža i astatniaha niama — davaj, nasiačem drovaŭ, viaźniu dapamožam. Dzie hetyja čeledžy?
Ci vy prosta pryvykli pryjści, pastajać la pomnika i razyścisia? Chto pa šašłykam raźjechaŭsia, chto pa Zybickim razyšoŭsia», — pierachodziačy miescami na kryk davodziŭ svaju pazicyju Pustavy i akcentavaŭ:
«Usio, što ŭ nas jość, — dziakujučy pieramozie. Dziesiać viakoŭ dziaržaŭnaści — tak. Ale nie było b pieramohi, nie było b hetych dziesiaci viakoŭ».
«Biez Mahdeburhskaha kraina była b, bieź pieramohi nie», — dałučyŭsia Azaronak.
«Ale Mahdeburhskaje prava jany, peŭna, viedajuć», — zaŭvažyŭ Pustavy.
«Usie viedajuć, biezumoŭna. Ja ŭ škole, blin… Prymusili, usio heta vučyli. Ad Mindoŭha da apošniaha Śvidryhajły, da apošniaha Sihizmunda», — ź nianaviściu zhadaŭ škołu Azaronak.
«Žyhimont, pa-mojmu, tam byŭ», — papraviŭ Pustavy.
«Žyhimonta, da apošnich usich. Voś heta voś usia, voś heta, prabačcie, nachren…, nu, moža, i patrebnaja, viadoma, ale nie asabliva važnaja dla krainy. Voś hety ŭsie Śvidryhajły i Žyhimonty — heta, usio, zrazumieła, cikava», — praciahnuŭ Azaronak.
«Ale Vasila Karža pavinien viedać kožny», — pierabiŭ jaho Pustavy, i Azaronak adrazu padchapiŭ:
«Ale Vasila Karža nichto nie viedaje. Zadaju pytańnie va aŭdytoryi — chto viedaje Maksa Karža? Usie. Chto Vasila Karža? Ni adzin».
«Heta VNU. Heta elita krainy. I što my havorym. Heta tolki prezidentu treba. Prezident jak u zvon zvonić. Ale kožnamu 14-hadovamu padletku nie dajedzie, nie dojdzie. Biełarusy, pračynajciesia. Chopić hladzieć na ceńniki — «Kolki kaštuje bulba? I jakich jana pamieraŭ», — davodziŭ svaju pazicyju Pustavy.
«Oj, siem rubloŭ». — «Dy choć pa dvaccać, blin. Zadziaŭbli svajoj bulbaj. Žerci i žerci aby, i tolki nyć z hetaj nahody», — dzikim krykam zakryčaŭ Azaronak.
Praŭładnyja kanały aburylisia pavodzinami padletkaŭ padčas salutu ŭ Mahilovie. Dziaŭčatak užo znajšli siłaviki
Mahiloŭskich dziaciej, jakija pakazali siarednija palcy salutu, advieźli na miemaryjał i prymusili hladzieć «Idzi i hladzi»
Na Pinščynie adkryli pomnik Vasilu Karžu
«Heta nie ŭłada, kali jana źniščaje svaich ludziej ni za što». Pra što partyzany pisali ŭ svaich dziońnikach
Ciapier čytajuć
Bieź pieśniaŭ Mieładze i ŭ formie: jak projduć vypusknyja ŭ škołach i dziciačych sadkach1
Kamientary
jon siabie ŭ lusterkie bačyŭ?
Kruh zamknułsia.