Pamiatajecie fota z muskulistym biełarusam, jaki ŭ 2020-m išoŭ u sčepcy z amapaŭcam? Ciapier jon zdymajecca ŭ kino ŭ Anhlii
9 žniŭnia 2020 hoda padčas pratestaŭ Maksim Borman trapiŭ u abjektyŭ fatohrafa razam z amapaŭcam — toj zdymak, dzie jany iduć u sčepcy, adrazu raźlacieŭsia pa šmatlikich ŚMI. My adšukali chłopca i daviedalisia, jak jon žyvie praź piać hadoŭ paśla tych padziej.
Raniej Maksim raskazvaŭ «Našaj Nivie» pra toje, što adbyvałasia za kadram toj fatahrafii. Padziei razhortvalisia 9 žniŭnia 2020 hoda na Niamizie, nasuprać Pałaca sportu. Amapaŭcy tady stali ŭ šerahi, hrukali ščytami — mnohija pratestoŭcy adbiehli dalej, ale Maksim zastavaŭsia stajać nasuprać siłavikoŭ, praciahvajučy hladzieć im prosta ŭ vočy.
«Ja nie adychodziŭ, siłaviki prajšli skroź mianie, paru razoŭ udaryli. Bili dubinkami, ščytami, nahami. Ale ja lažaŭ na ziamli, paśmichaŭsia i hladzieŭ im u vočy. Ja šmat zajmaŭsia sportam, adzinaborstvami, i fizičny bol sa mnoj nie pracuje — chaj topčuć mianie, mnie ŭsio roŭna. Paśla amapaŭcy padniali mianie, ale potym čamuści vyrašyli znoŭ skrucić i pakłaści na ziamlu. Ja padyhraŭ, loh. I tut adzin ź ich uziaŭ mianie, i, jak ja razumieju, źbiraŭsia ciahnuć u aŭtazak. Ja pačaŭ vietliva kazać jamu: «Što ž ty robiš? Navošta? My ž adzin narod!» I jon raptam skazaŭ: «Dy ja na vašym baku, ale takaja praca. Ja z vami, ale nie viedaju, što mnie rabić», — zhadvaŭ Maksim.
U vyniku toj amapaviec vyvieŭ Maksima i jašče paru čałaviek za śpiny kaleh i adpuściŭ, zahadaŭšy iści dadomu.
Na chłopca zaviali niekalki kryminalnych spravaŭ, jon znachodzicca ŭ vyšuku. Ale heta dla biełaruskich uład jon — złačynca i ekstremist. U Anhlii, dzie jon žyvie z 2020-ha, jon zvyčajny hramadzianin, muž, haspadar sabaki i ź niadaŭnich časoŭ — tata. Hod tamu ŭ Maksima z žonkaj naradziŭsia syn.
«Pieršy čas my byli ŭ Łondanie, ale, pažyŭšy tam, ja kančatkova zrazumieŭ, što stalicy — heta nie majo»
«Pieršy čas my byli ŭ Łondanie, ale, pažyŭšy tam, ja kančatkova zrazumieŭ, što stalicy — heta nie majo. Vialikaja kolkaść budynkaŭ, jakija znachodziacca blizka adzin ad adnaho, maleńkija tratuary — usio heta mnie nie padabałasia. A voś vyjazdžaješ za miežy taho ž Łondana — i ŭžo prastora, voku pryjemna. Ty nibyta traplaješ u inšy suśviet, dzie šmat zielaniny, spakojna, navat ludzi niejkija bolš ščaślivyja — jany nie prosta biahuć na pracu i ź jaje, a mohuć i na arelach pahajdacca.
Ja tym bolš nie chacieŭ by, kab syn ros u Łondanie — jaki b u vas ni byŭ darahi dom tam, vakoł usio roŭna buduć darohi, niejkaja patencyjnaja niebiaśpieka, a tut jon moža sam spakojna katacca vakoł doma na rovary».
Z Łondana siamja vyjechała zusim niadaŭna, bo 4,5 hoda čakała lehalizacyi. Maksim kaža, što takija zaciahnutyja terminy — norma dla tutejšych krajoŭ.
Dva miesiacy zdymajecca ŭ kino i sieryjałach
«Pakul my čakali dakumientaŭ, prychodziłasia padpracoŭvać na budoŭlach. Ale ciapier ja narešcie svabodny čałaviek i mahu zajmacca tym, čaho sapraŭdy chaču».
Užo dva miesiacy Maksim zdymajecca ŭ filmach i sieryjałach. Pierad hutarkaj u jaho jakraz skončyłasia čarhovaja padvojnaja źmiena, padčas jakoj jon pravioŭ na placoŭcy z šostaj hadziny ranicy druhoj hadziny nočy.
«U kino jość samy «nizki» ŭzrovień — masoŭka, i «vysoki» — hałoŭnyja akciory. Ja ŭžo płavaju na trecich-čaćviortych stupieniach — cienievych piersanažaŭ, naprykład. Trapiŭ ja ŭ śfieru častkova praz znajomych, častkova paśla rassyłki partfolia i svaich navykaŭ pa ahienctvach. Ciapier dva-try razy na tydzień ja atrymlivaju zajaŭki na roznyja prajekty, vybirajučy, što mnie cikava».
Maksim raskazvaje, što ŭ hetych zajaŭkach nikoli niama dakładnaj, kančatkovaj nazvy prajekta i apisańnia kamandy — danyja zasakrečanyja. Pra toje, što heta niejki kultavy, papularny film ci sieryjał, jany daviedvajucca ŭžo na placoŭcy. Padzialicca nazvami aktualnych prajektaŭ na publiku jon sam taksama nie moža — akcioram heta zabaroniena da premjery pad stracham razryvu kantrakta. Nie dazvalajecca im taksama zdymać niešta z tvorčaha pracesu na telefon.
Za adnu standartnuju źmienu ŭ masoŭcy (z 9 ranicy da 16) akcior moža atrymać kala 100-130 funtaŭ ($130-170). Dadatkovyja nadbaŭki mohuć być za vymušana skaročany abied ci praz drennaje nadvorje — naprykład, mocnuju zalevu.
Chłopiec kaža, što jašče ŭ 2010 hodzie viedaŭ, što režym Łukašenki, jaki ŭtrymlivajecca na siłavikach, u Biełarusi jašče nadoŭha. Jon nie vieryŭ, što 2020 hod moža niešta źmianić, i płanavaŭ ź siamjoj emihracyju jašče da vybaraŭ, ale vyrašyŭ vyjści na pratest, tak by mović, pad kaniec — vykanać pierad radzimaj abaviazak. «Niešta ŭnutry joknuła», — tłumačyć surazmoŭca.
U vyniku radzimu pakinuŭ nie tolki Maksim i jaho svajaki, ale i amal usie siabry chłopca. Pry hetym tema Biełarusi nie adpuskaje jaho kančatkova i za miažoj — chłopiec vychodziŭ na miascovyja akcyi kala ambasady, u tym liku ŭ padtrymku Ukrainy, kali pačałasia poŭnamaštabnaja vajna z Rasijaj.
«Kali łahična padumaješ — vychodzić na pratest za Biełaruś za miažoj — niejkaja duraść, bo pry čym tut Anhlija da nas? Ale nasamreč navat toj fakt, što kala nas spynialisia roznyja ludzi, pytali, a dzie Biełaruś, a što heta za ściah, a što ŭ nas, i my im raskazvali, byŭ vielmi karysnym. Takim čynam bolš ludziej viedaje pra našu krainu, bačyć svaimi vačyma, što biełarusy pryšpilnyja i simpatyčnyja».
«Niama sensu žyć minułym, treba stvarać sabie novyja ŭspaminy»
Nastalhija pa radzimie ŭ Maksima siońnia adsutničaje, bo na jaho rachunku byli i inšyja sproby emihracyi — u minułym jon niejki čas žyŭ u Kitai, ZŠA i Polščy.
«Ja pamiataju, jak maryŭ pabačyć svoj doŭhi dzieviacipaviarchovy čyrvony dom (jon u mianie pierad vačyma zaŭsiody stajaŭ), jak chacieŭ prajścisia pa miescach, dzie my tusili z pankami, skiejtarami. I voś ja viartajusia z valizkaj, idu i razumieju, što ŭžo nie baču taho, što było tam jašče paru hadoŭ tamu. Ni tych samych miescaŭ niama, ni ludziej tam. I navat naša futbolnaje pole travoj parasło, a heta nie vioska niejkaja, heta Minsk. Niama sensu žyć minułym, treba stvarać sabie novyja ŭspaminy, uražańni, zavodzić novyja znajomstvy i vandravać».
U pierśpiektyvie Maksim vielmi b chacieŭ adnavić svoj jutub, jaki zakidvaŭ užo niekalki razoŭ.
«Było b kruta zrabić jaho anhłamoŭnym. Pa-rusku, kaniečnie, praściej, ale anhlijskuju ja ŭžo taksama vyvučyŭ dobra, i heta karyśniej budzie, raz ja žyvu tut, navat dla niejkich znajomstvaŭ ź miascovymi. Ja aŭtamabilny fanat, lublu staryja mašyny i pieraroblivać ich — z zadavalnieńniem rabiŭ by kanał pra heta. Ale pakul što treba zarabić hrošaj».
Ciapier čytajuć
Kancert Maksa Karža pačaŭsia z zatrymkaj na dźvie hadziny. «Biełaruś top!» — kryčać i jon, i fanaty10
Kamientary
-- Ja viedaju, -- adkazvaŭ toj -- tamu i łupcuju ciabie ŭpeŭniena i biespakarana, jak u našym russkom mirie zaviedziena.