Што Пазняк дазваляе Трампу і не дазваляе Ціханоўскай

Зянон Пазняк учора рэзка раскрытыкаваў намер Сяргея і Святланы Ціханоўскіх правесці акцыю салідарнасці ў Варшаве, абгрунтаваўшы сваё непрыманне гэтай ідэі наступным чынам:

«Перш чым заклікаць беларусаў да акцыі, трэба зрабіць разлічэнне з «русским миром», з «Пуцін мудры», з «вместе с Россией», з «Міратворцам», з прарасейскай пазіцыяй, якая засталася і не растлумачана».

Характэрная прысутнасць у гэтай фразе выразу «Пуцін мудры», у якім непрыхаваная алюзія на Святлану Ціханоўскую, якая дапусціла гэтую фразу ў інтэрв'ю расійскаму выданню РБК, дадзеным у верасні 2020 года, у разгар палітычнага крызісу ў Беларусі пасля сфальсіфікаваных прэзідэнцкіх выбараў.

У той час фактычна ўсё залежала, якую пазіцыю ў дачыненні да беларускіх падзей зойме Крэмль, ці будзе ён да апошняга падтрымліваць Лукашэнку. І ў тым інтэрв'ю Ціханоўская тлумачыла, што беларуская апазіцыя гатовая размаўляць з расійскімі ўладамі, а сыход Лукашэнкі зусім не азначае, што Расія траціць у Беларусі ўплывы.

Вось тая фраза, якая не дае спакою Пазняку, цалкам:

«Вы разумееце, усё ж такі Уладзімір Пуцін мудры кіраўнік. Ён жа разумее, што ўсё, што гаворыцца, — гэта фантазіі аднаго чалавека. І ён разумее, што мы заўсёды гаварылі, што адкрытыя да дыялогу. І мы ніколі не паварочваліся спінай да Расіі, я маю на ўвазе беларускі народ. Мы сяброўскія краіны, мы хочам такімі заставацца».

Я і тады, і цяпер не бачу ў гэтым фрагменце, ды і ва ўсім інтэрв'ю, нічога асабліва крамольнага, нягледзячы на тое, што асабіста, канешне, не лічыў Пуціна «мудрым кіраўніком» і не хацеў заставацца з Расіяй ніякай «сяброўскай краінай». Ды і не ўпэўнены, што сама Святлана гэта тады гаварыла ад шчырага сэрца, тое, што рэальна думала, а не тое, што ёй было мэтазгодна гаварыць як палітыку.

Ёсць жа ў міжнародных стасунках такая з'ява, як дыпламатыя — калі ты хочаш з кімсьці дамовіцца, то не абражаеш і не кляйміш яго публічна, а гаворыш ветлівыя кампліменты, якія ні да чаго насамрэч не абавязваюць. Проста такія правілы гульні, не сёння і не ўчора прыдуманыя.

Тым не менш, у метадычкі пазнякоўцаў гэты выраз тады трывала ўпісалі, і яны яго нястомна юзаюць ужо амаль 5 гадоў. Прытым не грэбуе зваротам да метадычкі і сам іхні лідар.

А чаму не асвяжаецца метадычка так доўга, чаму гэты стары замшэлы выраз не мяняюць на больш новыя прарасійскія і прапуцінскія выказванні Святланы ці яе найбліжэйшых паплечнікаў? Прычына навідавоку — проста таму, што такіх выказванняў няма ў прыродзе.

Пасля таго, як стала ясна, што Крэмль ні на якую гнуткасць у беларускім пытанні не пойдзе і зрабіў стаўку на адназначную падтрымку Лукашэнкі і ягонай рэпрэсіўнай палітыкі, пытанне магчымасці нейкіх размоў з ім сышло з парадку дня.

І з таго часу пазіцыя і самой Ціханоўскай, і мэйнстрыму дэмакратычных сілаў — падкрэслена антырасійская і празаходняя. І ніякіх ваганняў ды «неадназначнасцяў» у гэтым пытанні ніколі не было.

Калі ў лютым 2022-га Расія развязала шырокамаштабную вайну супраць Украіны, зварот Ціханоўскай з адназначнай падтрымкай Украіны і такім жа адназначным асуджэннем Расіі з'явіўся ў той жа самы дзень. І пасля ніякіх зменаў у гэтым пытанні цягам апошніх больш чым трох гадоў не было.

Больш таго — нават ад расійскай апазіцыі беларускія дэмакратычныя сілы на чале з Ціханоўскай трымаюцца на дыстанцыі, і сама Святлана неаднаразова крытыкавала іх прадстаўнікоў за часам высакамернае стаўленне да беларусаў.

Ну вось я шчыра не разумею, што трэба яшчэ зрабіць, каб Пазняк залічыў гэта як «разлічэнне з «русским миром»… з прарасейскай пазіцыяй»? Падазраю, што трэба проста назваць «мудрым кіраўніком» самога Пазняка і прадэклараваць, што ўся наступная дзейнасць будзе праводзіцца толькі па ягоных інструкцыях. Інакш, відаць, ніяк.

Сяргей Ціханоўскі на волі не прабыў яшчэ і тыдня, але ў яго актыве ўжо ёсць абсалютна канкрэтнае і адназначнае выказванне ў падтрымку Украіны і сцвярджэнне, што «наш супольны вораг — гэта пуцінская ўлада. Пакуль яна не рухне, ніякай перамогі ў Беларусі не будзе». Ну, але паколькі і тут не прагучала клятвы ў вернасці Пазняку і ягонай мудрасці, то таксама «незачот».

Пры гэтым іронія сітуацыі ў тым, што ў Пазняка ёсць палітычны кумір, якога ён практычна абагаўляе — цяперашні прэзідэнт ЗША Дональд Трамп. Той і «лапідарны геній» (выраз ужо трывала ўвайшоў у беларускі лексікон), і «найлепшы прэзідэнт за ўсю гісторыю», і «вялікі чалавек. Дай Бог яму зрабіць усё, што ён думае», і гэтак далей, і да таго падобнае. Ну проста месія, якога Госпад паслаў выратаваць свет.

Але пры гэтым толькі за апошнія паўгода гэты месія гаворыць усялякія кампліменты на адрас Пуціна ледзь не штодня, і з ягоных выказванняў вобраз «мудрага палітыка», які ўсімі фібрамі душы прагне міру, вымалёўваецца вельмі выпукла. Адно што толькі не цалуюцца два мудрыя геніі, ды і тое, відаць, толькі таму, што пакуль не было асабістай сустрэчы.

Але Пазняка гэта ўсё калі і бянтэжыць, то не настолькі, каб ад куміра адвярнуцца — галоўнае, што той за «традыцыйныя каштоўнасці» (Пуцін, дарэчы, за іх таксама) і супраць ненавіснага «лявацтва» (Пуцін салідарны). Ну, а калі заігрывае пры гэтым з Пуціным — то гэта, як і ўсе іншыя, скажам так, дзіўныя крокі, трэба думаць, «праяўленне стратэгічнага думання з разлікам на дзясяткі гадоў наперад. (Далёка не кожны палітык і не кожны народ валодае такім думаннем)».

Вядома, не кожны. Асабліва ў сітуацыі, калі аднаго за «стратэгічнае думанне» ўзносяць да лапідарных нябёсаў, а другога мяшаюць з гаўном.

• 56
• 6
• 5
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0