«Неяк да яе падсадзілі рэальную вар'ятку». Былая палітзняволеная расказала пра Марыю Калеснікаву

— Я была адной з тых, хто бачыў, як прывезлі з бальніцы Машу Калеснікаву. Я якраз прыйшла па таблеткі, і тут пад'ехала хуткая. Перад гэтым на выдачу зайшоў старшы опер Алёхін, пра нешта папярэдзіў медсястру. Ён быў у цывільным адзенні.

Я выйшла на вуліцу, а там падмацаванне — яшчэ шэсць мянтоў, апранутыя па цывільнаму. Усе яны глядзелі, як выводзілі Машу, якая рэальна тады ледзь рухалася. Нам сказалі хутка зайсці ўсярэдзіну і зачыніць дзверы. Мы зайшлі, але дзверы я прыадчыніла і бачыла, як ёй дапамагалі ісці, яна была яшчэ з катэтарам.

Пазней мы даведаліся, што Машу паклалі ў асобную палату і даглядаць яе прыставілі адну зняволеную, якая ляжала ў санчастцы. У той была анкалогія, пасля яна памерла.

Некалькі разоў мы з Машай аказваліся ў адной чарзе да ўрача. Адзін раз яна была ўжо ў атрадзе, але яшчэ на бальнічным.

Я тады спытала ў яе: «Як ваша здароўе?» Яна адказала: «У прынцыпе, нічога». Мне вельмі хацелася яе падтрымаць: «Не ведаю, што вам сказаць, але вы трымайцеся, беражыце сябе!» Мабыць, і яна захацела мяне падтрымаць і сказала: «Вы таксама сябе беражыце. Мы пераможам. Мы ўсё зможам, паверце».

Яна сядзела ў санчастцы ў чарзе да лекара пасля цяжкай хваробы, але была, як заўсёды, з макіяжам.

— А вы не баяліся з ёй размаўляць?

— Там заўважыць магла толькі мая «водзячая» (якая суправаджае), але мы з ёй былі ў добрых адносінах. Маша пабыла нейкі час на бальнічным у атрадзе, і яе зноў закрылі ў ШІЗА. Нашы жанчыны, хто туды трапляў, вярталіся і расказвалі ўсё, што даведваліся, таму што там насамрэч добрая чутнасць. Усе захапляліся яе сілай духу.

Неяк да яе падсадзілі жанчыну са 106-м артыкулам КК , гэта значыць рэальную вар'ятку, і я яе ведаю. І Маша знайшла да яе падыход і нават навучыла яе спяваць «Муры», і яны разам спявалі «Разбуры турмы муры».

— Што ім за гэта зрабілі?

— А што могуць зрабіць, калі яна і так ужо ў ШІЗА? Маша замацаваная за 18-м атрадам, яна была там у спісах, там былі яе ложак і матрац, і, я ведаю, што нейкі час яго не дазвалялі займаць. Але фактычна яна не была ў атрадзе, яе перавялі ў ПКТ, ШІЗА і больш у атрад яна амаль не вярталася, толькі адразу пасля бальніцы.

Пасля аперацыі яна вярнулася страшна схуднелай. Калі я толькі заехала і ўбачыла яе першы раз, яна была нармальнай вагі. На самай справе там жудаснае харчаванне, без вітамінаў і карысных рэчываў. Але ў кашу і іншыя стравы дадаюць комбітлушч, і жанчыны часам не тое каб папраўляюцца, а пухнуць.

Я памятаю яшчэ, як да хваробы Маша бегала ў «лакалцы», каб падтрымліваць форму. Кожны вечар у спартыўным касцюме яна бегала туды-сюды на гэтай невялікай тэрыторыі амаль гадзіну. А потым яе адправілі ў ШІЗА. У Машы абвастрылася язва. І калі яе павезлі на хуткай, услед за ёй выехала і палова «дубачак» (кантралёрак), якія за намі наглядалі. Іх павезлі ў падмацаванне тым, хто ахоўваў бальніцу і дзяжурыў па горадзе, пакуль там была хворая Маша.

З ёй сапраўды не дазвалялі мець зносіны. Але ў сталовай наша змена ела адначасова з ёй. І калі яна дзяжурыла па стале, несла посуд, заўсёды паспявала сказаць: «Дзяўчынкі, трымаемся!».

Да ПКТ яна з усімі працавала на фабрыцы і заўсёды вылучалася з брыгады нават хадой, калі іх вялі строем. Маша заўсёды з паднятай галавой, з усмешкай. Яна можа падтрымаць нават без слоў.

***

Для былой палітзняволенай Таццяны Купчыной цяпер адкрыты збор на «Байсол».

• 5
• 0
• 1
• 0
• 0
• 1
• 0
• 4