Чарка з Аль Джаро
Вучні Рэспубліканскай школы музыкі й выяўленчага мастацтва імя А.Ахрэмчыка заўжды дзяліліся не на мастакоў і музыкаў, што было б лягічна, а паводле музычных густаў. Найменш у маладым, творчым асяродзьдзі было тых, хто слухаў “папсу”, — іх ніхто не паважаў. “Мэталістамі” былі выключна мастакі, на кожнай дыскатэцы яны ўпарта адстойвалі максымальную колькасьць кампазыцый сваіх куміраў. Джаз-рок слухалі музыкі, але нейкім чынам запісы “Earth”, “Wind & Fire”, “Mezzoforte”, Джорджа Бэнсана ды іншых трапілі і на магнітафон “Беларусь” у нашай майстэрні. Я найбольш фанацеў ад Аль Джаро. Яго вакальна-абстрактныя імправізацыі абуджалі, весялілі і натхнялі, не аднойчы я зь сябрамі роў, падхопліваючы амаль завучаныя на памяць кавалкі ягоных сола. Тады я ня мог марыць нават пра ўласную вінілавую кружэлку.
Прайшоў час, і я набыў амаль усе запісы куміра. Але ў самых патаемных марах ня мог уявіць сябе ў сярэдзіне першага шэрагу на ягоным канцэрце…
29 чэрвеня, Палац спорту ў Вільні. На сцэне Аль Джаро. Ня варта словамі апісваць якасьць музыкі, гэта было Супэр!
А пасьля, за кулісамі, яшчэ гадзіна разам зь сьпеваком за чаркай. Аль Джаро працягвае музычна грымасьнічаць і распавядае пра сваё жыцьцё. Ён адзіны ў сьвеце спявак, які атрымаў пяць прэмій “Грэмі” ў трох розных музычных стылях, у тым ліку як найлепшы джаз- і нават поп-выканаўца. Летась ён прабыў у хаце толькі два месяцы, увесь астатні час — канцэрты. Падрыхтаваў новы альбом, які пакуль трымае ў сакрэце, але літоўская публіка так расчуліла яго, што ён засьпяваў адну з новых кампазыцый. З таго, што мы называем яго выканаўцам джаз-року, пасьмяяўся: яго музыка — музыка Аль Джаро. Мяне найбольш уразіў вобраз песьняў-кветак: кветкі заўжды павінны быць сьвежымі, так і песьня на кожным канцэрце мусіць гучаць наноў — гэта як сьвежая кветка.
Дзяніс Раманюк.
Цяпер чытаюць
«Некаторым людзям варта зняць ружовыя акуляры». Лявончык — пра Мельнікаву, уцечку ў «Байхэлп», белыя паліто і грошы на 1300 палітвязняў2
Каментары