«Možam i ŭ futboł pahulać, i razam na šavuchu schadzić». Futbalist sa Słonima, jaki staŭ ksiandzom, raskazaŭ pra svajo žyćcio i pryncypy

— Brat Siarhiej, kali ŭvohule ŭ vaša žyćcio pryjšoŭ futboł?

— Napeŭna, kali mnie było 5-6 hadoŭ. Moj tata pracavaŭ dziciačym trenieram u maim rodnym Słonimie ŭ spartyŭnaj škole ŭ Albiarcinie i ŭžo paśla sadka padklučaŭ nas, małych, da trenirovak sa starejšymi dziećmi. Mianie ŭžo tady heta padkupiła, bo futboł — takaja pryhožaja supolnaść. Dy i dziacinstva ŭ mianie było jašče bieź internetu, biez telefonaŭ, tamu małymi pravodzili ŭvieś volny čas na vulicy. A kala majho doma było futbolnaje pole. Tamu my ź inšymi dziećmi ŭletku z ranku da ciamna tam hulali. Pačało niešta atrymlivacca ŭ hetaj hulni — tak voś i pajšło…

— Ale ŭsio ž asnoŭnuju rolu ŭ tym, što vy stali spartsmienam, adyhraŭ mienavita vaš tata?

— Tak, viadoma. Tym bolš ja jašče pamiataju, jak baćka sam hulaŭ u futboł, i, kali mnie było hadoŭ 8, jon navat braŭ z saboj na vyjezdy. Kamanda, zdajecca, nazyvałasia «Hidratechnik», i jana hulała ŭ čempijanacie Hrodzienskaj vobłaści. Tata navat adzin raz staŭ najlepšym bambardziram taho čempijanata. Na prafiesijny futbolny ŭzrovień jon tak i nie vyjšaŭ, ale na amatarskim hulaŭ topava.

Pavialičyć

— Ale adzin ź jahonych synoŭ usio ž taki staŭ prafiesijnym futbalistam…

— Tak. Da 15 hadoŭ ja zajmaŭsia futbołam ŭ Słonimie, a potym mianie zaprasili ŭ minski MTZ-RIPA.

— Tady ŭładalnikam kłuba byŭ litoŭski biznesoviec Ramanaŭ?

— Jašče nie. Kali nie pamylajusia, nas tady zaprasiŭ na prahlad Anatol Arkadzievič Šklar, a samim kłubam kiravaŭ jahony baćka. A niedzie praz hod u kłub pryjšoŭ Ramanaŭ.

— Značyć, kali vy tudy pierajšli, tam jašče nie było vialikich hrošaj.

— Nie. Tady, zdajecca, darosłaja kamanda MTZ-RIPA tolki vyjšła ź pieršaj lihi ŭ vyšejšuju.

— Składana było padletkam pierajazdžać u Minsk?

— Słuchaj, vielmi ciažka było. Ja byŭ takim «chatnim dziciom». My pačali žyć u internacie na Vaŭpšasava, 23, dzie była naša baza. I heta byŭ moj pieršy dośvied darosłaha žyćcia — samomu treba było niešta rabić, chadzić u kramu. Tym bolš mabilnyja technałohii byli jašče nie tak raźvityja, tamu adrazu telefanavać dadomu prychodziłasia chadzić na poštu. Taki šok byŭ — usio ŭ žyćci źmianiłasia adrazu. Tym bolš u sporcie treba było dakazvać trenieram usio nanoŭ.

— Kali ŭ MTZ-RIPA ŭžo pryjšli zamiežnyja inviestary, vaš zarobak u kłubie źmianiŭsia?

— Viedaješ, u nas, padletkaŭ, nie nadta. Moža, niedzie ŭ razy paŭtara chiba što. My ŭsio ž byli junijory. Ale hrošy dla padletka byli sapraŭdy niakiepskija. Plus my žyli tam pry kłubie — nas karmili, za žytło płacić nie treba było. Ale ž heta nie byli takija ŭžo vialikija hrošy mienavita ŭ nas, junijoraŭ. Asnoŭnaja kamanda — zusim inšaja sprava.

— Z kim ź viadomych futbalistaŭ u vas atrymałasia zhulać u MTZ-RIPA?

— Jak futbalist ja nie trapiŭ navat u dubl MTZ-RIPA, nie atrymałasia ŭ mianie, nie pašancavała. Tamu bolš hulaŭ ź imi na tym ža «Chrustalnym miačy». A ź viadomych futbalistaŭ — Antocha Bubnoŭ, jaki taksama sa Słonima. Žeńka Sievaśćianaŭ — my ź im ŭ pary pracavali na kožnaj treniroŭcy i byli takimi pa duchu blizkimi ludźmi. Siaroha Kisły — byŭ taki vielmi perśpiektyŭny futbalist niekali… Siarhiej Palicievič, Saša Tałkanica z Vaŭkavyska, Maks Vitus. Z tych, chto ciapier hulaje — Andrej Jakimaŭ i Jahor Zubovič z «Niomana».

Potym za zbornuju Hrodzienskaj vobłaści hulaŭ razam ź Siarhiejem Černikam. Dy i tady ŭ Minsku byŭ sapraŭdny futbolny bum, hetyja kamandy arhanizoŭvalisia, i my, junyja futbalisty, adzin adnaho viedali. Tamu vielmi časta pierasiakalisia pa dzieciach ź Mišaj Sivakovym, Jahoram Filipienkam, Siarhiejem Kiślakom, Aleham Vieraciłam i inšymi…

Pavialičyć

— Hulajučy suprać tych ža Sivakova i Filipienki, mahłi padumać, što jany praz niekalki hod buduć u hrupavym etapie Lihi čempijonaŭ, a potym u sjeryi A i Ła Lizie?

— Viedaješ, dobraje pytańnie. Tady ŭžo pa dzieciach dobra viedali ich talent, nam ich u prykład stavili. Ale što jany dabjucca pa mierkach Biełarusi takich vyšyniaŭ, nasamreč ja padletkam ujavić nie moh. Vielmi rady za chłopcaŭ, što ŭ ich tak kruta ŭsio skłałasia. Bo jany vielmi talenavityja spartoŭcy!

— Vy taksama ŭspomnili Siarhieja Kisłaha. Ci sapraŭdy pa padletkach heta byŭ kruty futbalist?

— Nu, talent, kaniešnie, u jaho byŭ. Viedajecie, kali ŭ 15-16 hadoŭ ja byŭ taki jašče zusim padletak źniešnie, to hety chłopiec z Vušačaŭ byŭ užo na hałavu vyšejšy i vielmi mahutny pa kamplekcyi, tamu siarod adnahodkaŭ jon vydzialaŭsia. Ale potym niešta ŭ jaho nie atrymałasia ŭ sporcie. Nasamreč i nie viedaju, jak skłaŭsia los hetaha čałavieka dalej…

— Vy ž paśpieli papracavać u MTZ-RIPA z Eduardam Małafiejevym?

— Tak, Eduard Vasiljevič pryjšoŭ u kłub u moj apošni hod u MTZ. U čałavieka prosta šalonaja enierhietyka, heta taki matyvatar, što paśla jahonych nastaŭleńniaŭ my byli hatovyja «nosam ryć ziemlu». Plus jon unios niešta novaje ŭ trenirovačny praces. Źjavilisia navat treniroŭki z trenieram pa mastackaj himnastycy ranicaj. Plus Małafiejeŭ jak čałaviek mieŭ mudraść.

U mianie dahetul u pamiaci zastalisia jaho słovy: «Chłopcy, moža, vy futbalistami vialikimi i nie staniecie, ale futboł vam u žyćci zaŭsiody dapamoža». U maim vypadku heta na sto adsotkaŭ spoŭniłasia. Bo kali vučyŭsia na śviatara i ŭ Italii, i ŭ Polščy, usie viedali, što ja były futbalist, i mnie heta zaŭsiody adrazu dapamahała ŭ kamunikacyi: futboł lubiać paŭsiul. Tamu heta takija navat praročyja słovy Eduarda Vasiljeviča.

Pavialičyć

— Chto z trenieraŭ paŭpłyvaŭ na vas jak na čałavieka, akramia Małafiejeva?

— U MTZ-RIPA kožny z trenieraŭ zrabiŭ niejki svoj upłyŭ. Ale ŭ mianie vielmi dobryja ŭspaminy ab pracy z Alaksandram Brazievičam. Niešta takoje pryhožaje i čałaviečaje ŭ jahonaj asobie jość. I navat potym, kali ja ŭžo ŭ sieminaryi vučyŭsia, mnie moj bacia kazaŭ, što kali pa trenierskaj pracy jon pierasiakaŭsia z Brazievičam, to toj zaŭsiody pytaŭsia, jak maje spravy. Kožnaha treniera, z kim pracavaŭ, mahu ŭspomnić dobrym słovam. U MTZ-RIPA paŭpłyvali na mianie jak na asobu Brazievič, Małafiejeŭ i Uładzimir Alehavič Dziacieł. Potym u Słonimie — Siarhiej Jarmolenka, Alaksandr Kadaŭbik. I, kaniešnie, dziciačyja treniery: San Sanyč Husar, Hieorhij Uładzimiravič Viarbicki, Uładzimir Dźmitryjevič Harodnikaŭ i inšyja.

— Paśla MTZ-RIPA vy viarnulisia u rodny Słonim i pačali hulać za miascovy «Kamunalnik».

— Tak, paśla «Chrustalnaha miača» ŭ druhuju kamandu MTZ-RIPA, jakaja hulała tady ŭ druhoj lizie, ja nie prajšoŭ i viarnuŭsia dadomu ŭ Słonim. I choć moj tata tady pracavaŭ u struktury słonimskaha kłuba, u mienia byŭ prahlad. Prajšoŭ. I pačaŭ hulać za «Kamunalnik». Pravioŭ tam u pieršaj lizie čatyry hady i potym jašče byŭ ŭ druhoj.

— Vy navat stałi tam kapitanam…

— Heta było ŭ moj apošni hod. Kamanda vybrała kapitanam lehiendu słonimskaha futboła Dzianisa Kucko, a mianie — vice-kapitanam. Ale ŭ pieršych turach Kuca atrymaŭ vielmi ciažkuju traŭmu, i amal uvieś siezon kapitanam na poli byŭ ja, chacia naminalna ja byŭ usio ž vice-kapitanam.

Pavialičyć

— Voś situacyja: vy vice-kapitan kamandy z rodnaha horada, amal jak rok-star, hulajecie vy taksama niakiepska dla ŭzroŭniu pjeršaj lihi, jość pjerśpiektyva rostu. I tut u 24 hady vy raptam zavjaršajecie spartovuju karjeru. Jak tak stałasia?

— Viedaješ, heta, napeŭna, źviazana z historyjaj majho paklikańnia da žyćcia śviatarskaha, žyćcia manaskaha. Takaja historyja: u MTZ-RIPA ŭ mianie, budziem ščyrymi, nie atrymałasia siabie realizavać. I ja pastaviŭ sabie metu dakazać, što, mabyć, u Minsku nie mieli racyi, što ja, pa ich mierkavańni, niedastatkova dobry futbalist. Chacieŭ dakazać pierš za ŭsio samomu sabie, a taksama trenieram, jakija ŭ mianie nie vieryli — što ja niešta mahu na poli. I paru dobrych futbolnych hadoŭ u Słonimie u mianie ŭsio ž atrymałasia.

I kali ja ŭsim dakazaŭ, što ŭsio ž niejak umieju hulać u futboł, pa zakančeńni siezonu 2012 hoda ŭ mienia ŭnutry źjaviłasia niejkaja pustata. Byccam ja pryjšoŭ u futboł, ale ščaścia tam nie znajšoŭ. I adnym z maich asabistych paklikańniaŭ da śviatarstva było pytańnie — a što takoje sapraŭdnaje ščaście? Tamu pryčynaj, što ja tak rana zaviaršyŭ spartovuju karjeru, było toje, što ja nie znajšoŭ ščaścia ŭ futbole.

— Hulać u rodnym horadzie ŭ futboł — heta vialikaja adkaznaść…

— Tak, viadoma. A jašče bolšaja adkaznaść była, kali ŭ Słonimie, akramia «Kamunalnika», źjaviłasia kamanda «Biełtranshaz». I heta byli sapraŭdnyja derbi. Naš «Kamunalnik» byŭ, možna skazać, narodnaj kamandaj. «Biełtranshaz» — kamanda, jakuju štučna stvaryli, u jakoj pa mierkach Słonima źjavilisia vielmi dobryja hrošy. I ŭ hetych hulniach adkaznaść jašče bolšaja była, bo chaciełasia dakazać, što my pieršyja, my sapraŭdnaja słonimskaja kamanda!

— Vam nie prapanoŭvali pierajści ŭ «Biełtranshaz»?

— Nie.

— U futbołje vam sustrakalisia jašče dastatkova vierujučyja hulcy?

— Viedaješ, cikavaje pytańnie. Nasamreč užo šmat času prajšło. Jość taki ksiendz Artur Małafiej, jon taksama rodam sa Słonima, słužyć u Hrodnie. I voś jon arhanizoŭvaŭ u Słonimie futbolny turnir pamiaci Jana Paŭła Druhoha. I na pieršy turnir tady pryjechaŭ Dzima Kavalonak z «Niomana». I voś tady mianie, jašče zusim maładoha futbalista, heta ŭraziła — što taki prajmavy na toj čas futbalist čempijanata Biełarusi pryjechaŭ na turnir pry kaściole ŭ Słonimie. Tady ŭ mianie, peŭna, źjaviłasia pryhožaje pytańnie pra vieru — što možna adnačasova i być takim mocnym futbalistam, i vieryć u Boha.

Pavialičyć

Ale ŭ adnoj kamandzie z saboj, peŭna, takich užo hłybokich viernikaŭ nie sustrakaŭ. Chacia ŭ «Kamunalniku» była tradycyja, što pierad kožnym siezonam my jechali ŭ Žyrovičy na malebien, i niejki relihijny aśpiekt tam byŭ. Pakazuchaj ja heta nijak nie nazavu. Niešta relihijnaje ŭ mnohich maich adnakłubnikaŭ było adnaznačna.

— Zaraz vy sočycie za biełaruskim futbołam?

— Zaraz bolš cikaŭlusia zamiežnym futbołam, «Barsiełonaj» tam, «Mančester Junajted». A ŭ Biełarusi ŭ asnoŭnym cikaŭlusia spravami chłopcaŭ, ź jakimi sam hulaŭ. Toj ža Jahor Zubovič niadaŭna zabiŭ u finale Kubka Biełarusi, małajčyna. Ale ž ad biełaruskaha futboła ja ŭsio ž kryšačku adyšoŭ. Nie asabliva navat i viedaju, chto ŭ našaj zbornaj ciapier hulaje.

— Vy zaraz słužycie i žyvjacie ŭ Maładziečnie. Moža, kryšačku sočycie za miascovym kłubam? Časam nie klikała da siabie miascovaja kamanda, u jakoj nie vielmi dobryja spravy futbolnyja?

— Tam pracuje pres-sakratarom taki hłyboka vierujučy katalik Paša Małaška. Jon navat futbolnym fanatam byŭ i pryjazdžaŭ u Słonim padtrymać svoj kłub, kali ja jašče hulaŭ za «Kamunalnik». I ŭžo tady pa kaściołu my viedali adzin adnaho. I paśla hulni ja padychodziŭ da maładziečnienskaha siektara, my ź im zaŭsiody razmaŭlali. Paša zaraz pracuje ŭ struktury kłuba, i dziakujučy jamu ja troški viedaju, što tam adbyvajecca. I navat ja byŭ na ich matčy z «Naftanam», i tam pabačyŭ Mišu Kaladku, ź jakim jašče ŭ Słonimie hulali. Było vielmi pryjemna jaho pabačyć.

Taksama ja ŭbačyŭ, što mnohim ludziam u Maładziečnie balić, što ich kamanda kiepska vystupaje. Tamu kali mianie pakličuć jak śviatara pamalicca za kamandu, kab niešta ŭ futbolnym płanie palepšyłasia, to ja abaviazkova prydu. Bo škada, što ŭ horadzie, dzie tak lubiać futboł i stolki čakali viartańnia kamandy ŭ elitu, zaraz takija spravy.

— Kali vy apranutyja «nie po formie», ludzi pry znajomstvie nie ździŭlajucca, što vy ksiondz?

— Byvaje. Kali čałaviek hatovy razmaŭlać ščyra, to ja zaŭsiody hatovy raskazać jamu historyju svajho žyćcia. Viedaješ, ja ž, akramia futboła, i ŭ Maskvie pracavaŭ — dobra zarablajučy, i vyšejšuju adukacyju jašče da śviatarstva atrymaŭ. Ale nidzie niejak ščaścia svajho nie moh znajści. A voś kali prychodziŭ da kaścioła i ŭ klaštar da bratoŭ-kapucynaŭ, to adčuvaŭ niejki supakoj. I da mianie doŭha prychodziła pytańnie: «Čamu ja nidzie, akramia kaścioła, takoha nie adčuvaju?»

Voś heta ja ludziam i raskazvaju. I jany časta zhadžajucca. Bo možna i spartsmienam być znakamitym, i hrošaj šmat zarablać, a na dušy mieć niejkuju pusteču. Ja heta vielmi mocna ŭ niejki momant adčuŭ i vyrašyŭ, što dla siabie vybiraju šlach śviatarstva, bo mienavita praz słužeńnie Panu Bohu ja adčuvaju siabie ščaślivym.

Pavialičyć

— Kali vy stoadsotkava vyrašyli, što chočacie stać śviatarom?

— U 2016 hodzie, kali mnie spoŭniłasia 28 hadoŭ. U 24 ja skončyŭ z futbołam i pajechaŭ pracavać u Maskvu. Bo u mienia tady była dziaŭčyna — pryhožaja, vierujučaja, vielmi razumnaja. I ja dumaŭ tady: moža, moj los być razam ź joj, siamju stvaryć. Tamu ŭ 2012 hodzie ja i pajechaŭ pracavać u Maskvu, kab zarabić hrošaj na kvateru i mašynu. Sam razumieješ, što, hulajučy ŭ pieršaj-druhoj lihach, takich hrošaj nie zarobiš. Pracavaŭ mieniedžaram po prodažu mebli i hrošy zarabiŭ. Vymaloŭvałasia niejkaja karjera. Ale potym pryjšło razumieńnie, što my z toj dziaŭčynaj usio ž nie bačyli adno adnaho spadarožnikami žyćcia. Niejak tak skłałasia, što ja paŭsiul šukaŭ siabie, ale nie znachodziŭ. I ŭ 28 ja vyrašyŭ, što kali nie pasprabuju śviatarskaha žyćcia, to pierad śmierciu, napeŭna, budu škadavać.

— Kolki vy byli razam z toj dziaŭčynaj? Zaraz vy z joj padtrymlivajecie jaki-niebudź kantakt?

— Čatyry hady. Mocna kantaktaŭ my nie padtrymlivajem. Ale voś niadaŭna ŭ Słonimie ŭ kaściole my sustrelisia — jana zaraz takaja paśpiachovaja biznesvumen, stvaryła svaju siamju. I ja vielmi ščyra rady, što ŭ jaje žyćci ŭsio tak składvajecca. Byŭ rady jaje ŭbačyć i parazmaŭlać — bo jana zastałasia dla mianie rodnaj dušoj.

— Kali my zaviali razmovu pra dziaŭčat, to zadam takoje pytańnie. U kaścioł prychodzić šmat pryhožych dziaŭčat. Ci nie vyklučajecie, što padčas śviatarstva možacie zakachacca ŭ adnu ź ich?

— Viedaješ, heta vielmi dobraje pytańnie. Pytańnie pra vybar. Ja viedaju, što ŭ nas chapaje vielmi pryhožych dziaŭčat, u tym liku prychažanak, i pryjemna ź imi razmaŭlać. I nie vyklučaju, što ja mahu ŭ kahości ź ich zakachacca, bo ja zdarovy narmalny małady čałaviek. I rysy narmalnaha maładoha čałavieka mnie nie čužyja. Ale kali ja adčuvaju, što jakaja-niebudź dziaŭčyna mianie pryvablivaje bolš, ja chaču joj niedzie bolš uvahi nadać, to dla mienia tady ŭźnikaje pytańnie: «Kolki času ja pryśviačaju malitvie?» Moža, heta taki sihnał, što maje adnosiny z Boham u hety čas zanadta słabyja, što ja niedzie ŭ inšym miescy pačynaju niešta šukać.

Dla mienia heta pytańnie vybaru. I kali navat ja zakachajusia, chaču, kab heta paviało mianie jašče bolš u bok Boha. Nie vyklučaju, što mahu zakachacca ŭ dziaŭčynu pa vušy, ale ja chaču być śviatarom. I pakidać hety šlach ja nie žadaju, bo ŭsio žyćcio pryśviačaju Bohu.

Pavialičyć

— Vy try hady vučylisia ŭ Italii — vielmi futbolnaj krainie. Jak usprymali italjancy, što vy były futbalist?

— Jak by ni było, ale ja niekalki hod prafiesijna hulaŭ u futboł i razumieju, što peŭny ŭzrovień u mianie zastaŭsia. Plus ja vielmi lublu sport, niejkuju formu i zaraz padtrymlivaju — biehaju, trenirovački rablu. I kali ŭ toj ža Italii ci Polščy my pačynali hulać u futboł pry klaštarach z moładździu, to było kłasna za imi nazirać. Jany tam prychodziać u firmovaj adziožy, u darahich butsach, pačynajuć niejkija finty pakazvać. I tut ja taki dumaju: nu, dobra-dobra.

I voś pamiataju, jak u Italii, my, braty z manastyra, hulali ź junakami, a jany maładziejšyja za nas, chutčejšyja. A my ich 14:2 pieramahli. Voś ja takija momanty lublu, tamu što, moža, niechta dumaje pra nas, bratoŭ-manachaŭ, što my niejkija nie takija. Ale potym, kali moładź bačyć, što ja praz futboł mahu być dla ich niejkim aŭtarytetam, to futboł stanovicca movaj, na jakoj mnie im našmat lahčej niešta pra Boha kazać.

— Cikava, tamu što ŭ mianie vobraz ksiandza ŭ dziacinstvie byŭ kryšačku inšy — heta taki strohi dahmatyčny čałaviek, i mienavita tak prykładna mnie kazała maja babula. A tut ksiondz hulaje ŭ futboł!

— My, śviatary, takija ž ludzi, jak i ŭsie. Ty kłasna kažaš, što raniej u ksiandzoŭ byŭ druhi vobraz, jaki sfarmiravaŭsia ŭ našych babul i dziadul. A my, śviatary, z moładździu možam i ŭ futboł pahulać, i razam na šavuchu schadzić:)

— Značyć, sučasny śviatar moža źjeści fastfud?

— Dy ŭvohule biez prablem! Hałoŭnaje, kab u mieru! Tym bolš ja try hady pražyŭ na poŭdni Italii, dzie, akramia katalictva, jość jašče dźvie «relihii» — futboł i ježa. Mnie heta pieradałosia. Ja vielmi lublu smačna pajeści, vielmi lublu niešta novaje sprabavać i, jak užo kazaŭ, mahu na šaŭrmu schadzić i z moładździu, i z bratami-kapucynami.

Pavialičyć

— Majučy znosiny z moładdziu, vy, napeŭna, užo viedajecie značeńni słovaŭ «krynž», «pikmi» i hetak dalej?

— Tak, viedaju:) Navat u svaich kazańniach starajusia časam hetyja słovy ŭžyvać. Kab z moładździu kryšačku razmaŭlać na ich movie, skažam tak. Bo mova — heta zaŭsiody niejki kod.

— Darečy, u paŭsiadzionnym žyćci vy razmaŭlajecie pa-biełarusku?

— Tak, u asnoŭnym na rodnaj movie. Na rasiejskaj razmaŭlaju, kali byvaju doma ŭ Słonimie, bo i maje baćki razmaŭlajuć na rasiejskaj, i asiarodździe tam u asnoŭnym rasiejskamoŭnaje. Ale ŭsio roŭna pa-rasiejsku mnie ciažej. Bo kali ŭžyvaješ uvieś čas biełaruskuju movu, navat ruskaja pieratvarajecca ŭ trasianku. Dy i ŭ tym ža Maładziečnie biełaruskuju movu možna pačuć našmat čaściej.

Uvohule vyvučać roznyja movy — adno z maich zachapleńniaŭ. Bo ja vučyŭsia ŭ słonimskaj himnazii, jakaja dała mnie vielmi dobruju bazu anhielskaj movy. Taksama ja dobra viedaju polskuju i italjanskuju movy dziakujučy vučobie. Zaraz, znoŭ stała žyvučy ŭ Biełarusi, starajusia hladzieć filmy i čytać knižki na zamiežnych movach. Mnie heta padabajecca.

— Jakuju muzyku vy słuchajecie?

— Ja vielmi lublu rok-muzyku. Kali žyŭ u Maskvie, dva razy byŭ na kancercie brytanskaha hurta Muse. Na kancert Linkin Park chadziŭ, kali Čester jašče byŭ žyvy. Hetyja dva hurty vielmi lublu. Taksama ŭ Italii palubiŭ italjanskuju pop-muzyku — jana takaja z sensam, mnie padabajecca. U Polščy mnie vielmi daspadoby pryjšoŭsia miascovy rep — heta prosta paezija na muzyku! Vielmi pryhožy, vielmi hłyboki sens. A toje, dzie jość pryhažość i hłybinia, ja lublu, i heta mohuć być roznyja styli.

Pavialičyć

— A jak vy acenicie novuju vakalistku Linkin Park?

— Nu, šanuju i pavažaju Emili, ale kali ŭžyvuju čuŭ Čestera, to heta nie paraŭnać. Nadzvyčaj talenavity čałaviek byŭ.

— Jaki apošni film vy hladzieli?

— «Opienhiejmier». Mnie spadabaŭsia.

— Vy jak ksiondz možacie pahladzieć moładzjevuju kamiedyju?

— Z zadavalnieńniem.

— A jak staviciesia da filmaŭ žachaŭ ci artystaŭ kštałtu Merlina Mensana?

— Jak da sučasnaha mastactva. I, viedaješ, dla mienia hałoŭnaje pytańnie, što hetym chočuć pieradać, jaki tam mesedž. Bo artysty majuć svaju viziju, vielmi časta jana nieardynarnaja. I kali jany hetymi vobrazami pakazvajuć dabro, niejkuju hłybiniu, niejkija vartaści, niachaj navat svaim sposabam, to ja, viadoma, dobra staŭlusia, bo heta prajava sučasnaj kultury. I ja suprać, kab niešta demanizavać, niejkija tam jarłyki naviešvać. Ale kali tam jość niejkaja prafanacyja, vyśmiejvańnie ci štości jašče, to tady ja hetaha ŭžo nie prymaju.

— I apošniaje pytańnie. Što skazaŭ vaš tata i pieršy futbolny trenier pa sumiaščalnictvie, kali daviedaŭsia, što vy idzjecie vučycca na ksiandza?

— Jon skazaŭ: «Syn, ja toboj horžuś!»

Pavialičyć

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0