Uładzimir Niaklajeŭ: Praminuły hod nie samy ŭdały ŭ žyćci — amal pałovu jaho prakačaŭsia ŭ špitalach
Piśmieńnik, jakomu siońnia spoŭniłasia 79 hadoŭ, u fejsbuku razvažaje, što za pražyty hod było nie da litaratury.
«9 lipienia. Pieršy dzień narodzinaŭ (pa viersii maci).
Praminuły hod nie samy ŭdały ŭ žyćci — amal pałovu jaho prakačaŭsia ŭ špitalach. Pryčym, u stanie nieadstupnaha bolu, tak što było nie da litaratury. Jak pisaŭ (absalutnuju praŭdu) Majakoŭski: «Ćvik u maim bocie strašniej, čym fantazija ŭ Hiote».
I tym nie mienš…
Miesiacy dva tamu patelefanavaŭ moj blizki siabar ź Minska, padklučyŭ videa i pravioŭ mianie pa horadzie. «Pamiataješ, tut my byli?.. Pomniš, siudy zavitvali?.. Nie zabyŭsia, z kim u hetym domie sustrakalisia?.. A ŭ hetym teatry vieršy čytali…»
Jon naładziŭ jak by nastalhičnuju ekskursiju, sens jakoj zvodziŭsia da taho, što apošnimi hadami stałasia tak, što ŭ rodnym horadzie jamu niama kudy pajści i niama da kaho zajści. Tolki dachaty, dzie jon i zaviaršyŭ «ekskursiju», zaprasiŭšy mianie za ŭžo nakryty stoł z dvuma kiliškami. Naliŭ adzin i vypiŭ.
Kali raźvitalisia, praniźliva padumałasia pra adzinotu. Dakładniej, pra dźvie adzinoty. Pra tuju, jakaja ŭ zamiežžy, dzie ŭsio čužoje, i da jakoj ty tak ci inakš hatovy, bo viedaŭ, što jana niepaźbiežnaja, i pra tuju, jakaja doma, dzie nibyta ŭsio tvajo, a ty va ŭsim čužy.
Heta roznyja adzinoty. Źviedaŭšy abiedźvie, mahu śćviardžać, što vielmi roznyja. Choć jany i siostry. I abiedźvie, kali abdymajuć, dyk mocna. Ale ŭsio ž taja, jakaja doma, abdymaje macniej. Časam ažno da zadychu.
Pra heta novaja paema z pradkazalnaj nazvaj
ADZINOTA (uryvak)
…Nie tamu, što nad vosieńniu
liściem kružlaje samota,
Nie tamu što kružlaje samota
nad losam maim,
Nie tamu što siadaje
kachanka maja
adzinota
Na kaleni maje
i maŭčyć nieviadoma ab čym,
Nie tamu što ŭ jaje
nievynosna tužlivyja vočy,
U jakich, by ŭ asieńnich niabiosach,
laciać žuraŭli,
I što cicha jana,
kab nie čuŭ,
siońnia płakała ŭnočy,
I što bolem pakusany ŭ kroŭ
jaje vusny byli,
Nie tamu, što jana
moŭčki rečy naranku źbiraje,
Ahladaje pakoj,
ci zabyłasia niešta,
ci nie,
Nie tamu, što sama
adzinoty ŭžo bolš nie tryvaje,
I što navat jana ŭ adzinocie
kidaje mianie, —
Nie tamu!..
A čamu?..
Ciapier čytajuć
Raman Pratasievič asvoiŭ prafiesiju barmiena i adšukaŭ pracu. Voś u jakim bary možna jaho znajści13
Kamientary