- Пабудавалі ўзгоркі кубак.
У ім ноччу засынаюць хмары,
Знаходзіць вецер свой прытулак,
Адпачываюць нашы мары.
- Пабудавалі ўзгоркі кубак.
У ім ноччу засынаюць хмары,
Знаходзіць вецер свой прытулак,
Адпачываюць нашы мары.
Шляхі ўсе, кожная сцяжына,
Сюды спускаюцца паволі.
І нас нясьсе няўмольнай плыньню
Мы заўжды тут, тут наша воля,
Тут Наша доля, Наша Ніва
Тут годнасьць нашая, ды слава,
Ўсё ў тым краю сэрцу міла,
Ды кажуць, што яго ня стала.
- Бачу горад, бачу дахі стракатыя,
Ды зялёнае навакольле,
Пазнаю яго быццам памятаю,
Хоць раней і не быў тут ніколі.
Мо я ў снах да яго прылятаю,
Ці прачнулася памяць Дзядоў,
Але ж я сапраўды адчуваю
Быццам я тут адзін з жыхароў
- Гэта родны мне горад, але зараз ён у іншай краіне.
Нават назву замежную пішам на мапах сваіх.
Але ён для мяне назаўжды беларуская Вільня,
Гэтак сама, як быў ён спрадвеку для продкаў маіх
- Палымнее касцел Святой Ганны,
На далоні не зьмесьціцца ён,
Але буду ў душы я старанна
Трапяткі несьці цэглы агонь.
Брама Вострая — грукат у грудзях,
Пачынаецца горада сэрца,
Міма вольна спыняюцца людзі,
Матка Боска глядзіць у вакенца.
Я зусім ненабожны таму мне няёмка і дзіўна,
Захацелася ўкленчыць, галаву перед Маці схіліць.
Ты крывіцкая Мекка мая, беларуская Вільня,
Я маліцца хачу, навучы, як мне гэта рабіць.
- Гедымінаў уздымаецца замак,
Побач з ім толькі неба абшар,
Сустракаў тут апошні свой ранак
Яська твой назаўжды гаспадар.
Не быў першым ён, не быў адзіным,
Я на могілкі Роса прыйшоў,
Бачу лепшыя людзі Радзімы
Чарадой пахавальных крыжоў.
Тут быў Колас, Купала, Багдановіч, Луцкевіч, Скарына…
Думкі вашыя рэхам дагэтуль ў завулках гучаць.
Ты з Дзядоў збудавана маіх беларуская Вільня,
З маёй памяці ты і нікому яе не адняць.
Вечар трэба дадому спяшацца,
Але цьвёрда упэўнены я ‑
Раз за разам я буду вяртацца,
Туды, дзе стаіць Вільня мая.
Дзякуй горад у нас атабралі,
Не далі зруйнаваць і забіць,
Дзякуй спадчыну нам захавалі,
Адчуваю, як сэрца баліць.
У гэтым горадзе зараз літоўцы жывуць, не ліцьвіны,
Беларускае мовы на вуліцах ужо не чуваць,
Ды не дасьць нам чужынцамі быць беларуская Вільня
З Вострай брамы у пагоню ізноў воі на конях ляцяць.
- Гэта родны мне горад, але зараз ён у іншай краіне,
Нават назву замежную пішам на мапах сваіх,
Але ён для мяне назаўжды беларуская Вільня,
Гэтак сама, як быў ён спрадвеку для продкаў маіх.
Азаронак напісаў пра палітэмігранта — пасля гэтага брата і бацьку таго кінулі за краты2
Каментары