Амэрыка паставіла рубам «пытаньне Казуліна». Яе амбасадарка паводле патрабаваньня беларускага боку адклікаецца ў Вашынгтон. Піша ў сваім блогу Аляксандар Класкоўскі.
Нюансы адкінутыя. Амэрыка вуснамі намесьніка дзяржсакратара Дэвіда Крамэра паставіла пытаньне рубам: мы ня сядзем за стол перамоў зь Менскам, пакуль ня будзе вызвалены Казулін.
Зь іншага боку, паводле патрабаваньня беларускіх уладаў, Вашынгтон мусіў адклікаць амбасадарку Карэн Ст'юарт. Хаця яшчэ днём раней экспэрты схіляліся да таго, што пік калізіі пройдзены і цяпер будзе пошук шляхоў, як улагодзіць сытуацыю.
Такім чынам, абодва бакі пайшлі на прынцып. Вашынгтону трэба прадэманстраваць, што гуляць у дурня з «апошняй дыктатурай Эўропы» ён не наважаны. Менск лічыць, што янкі занадта шмат хочуць.
Эскаляцыя канфлікту з Вашынгтонам здаецца нелягічнай, бо можа зьвесьці на нішто ўсе папярэднія захады беларускага боку дзеля паляпшэньня стасункаў з Захадам. Але тут, бадай, дзейнічае іншая лёгіка. Па-першае, Казулін — самы небясьпечны палітычны праціўнік. Па-другое, улада надта ня хоча падацца слабой у вачох электарату. Саступі сёньня — заўтра «дамарослыя апазыцыянэры» зусім баяцца перастануць, пачнецца «дэмакратычная вакханалія».
«У палітыцы ўвогуле, і асабліва ў беларускай, значным чыньнікам ёсьць псыхалягічны, — зазначыў у гутарцы са мной палітоляг Валер Карбалевіч. — Многія войны пачыналіся, калі нібыта ніхто не хацеў ваяваць, але ж ніхто не хацеў і саступаць». Экспэрт таксама адзначае: у афіцыйнага Менску ёсьць разьлік, што Эўразьвяз зойме болей гнуткую, лагодную пазыцыю.
Палітоляг Андрэй Фёдараў дадае: эканамічная залежнасьць Беларусі ад Штатаў не крытычная. Плюс — надзея на тое, што «за намі Масква».
Сапраўды, эскаляцыя дыпляматычнай вайны Менску з Вашынгтонам лье ваду на крамлёўскі млын. Чым мацнейшая канфрантацыя Беларусі з Захадам — тым болей яе кіраўніцтва будзе хоцькі-няхоцькі гарнуцца да Масквы. А гэта — дадатковыя шанцы накінуць свае ўмовы закабаленьня.
Увогуле ж, калі адкінуць дэталі, цяперашняя беларуская ўлада запраграмаваная на канфлікт з Захадам. І наадварот: у Захаду, і найперш у Вашынгтону як ягонага лідэра, непазьбежна былі і будуць прынцыповыя прэтэнзіі да рэжымаў, што адкідаюць сьвятыя для сталых дэмакратый цывілізацыйныя каштоўнасьці. Так што ў нейкім сэнсе мы назіраем вайну сусьветаў.
Каментары