«Мой мілы Андрэйка, ужо месяц мы не разам». Свайму мужу за краты піша Паўліна Скурко
8 жніўня мінае месяц, як нашаніўцы Андрэй Скурко і Ягор Марціновіч знаходзяцца ў няволі. Гэты месяц стаў вялікім выпрабаваннем не толькі для іх саміх, але і для іх блізкіх, а найперш — жонак. Мы публікуем ліст Паўліны Андрэю. У ім горыч змешваецца з цяплом, каханнем і надзеяй.
«Прывітанне, мой мілы Андрэйка. Ужо месяц мы не разам, а здаецца, што дзень. Доўгі-доўгі дзень, які ўсё не канчаецца.
За гэты месяц у мяне было некалькі дзён тугі, суму (але не адчаю), калі хацелася проста ляжаць і думаць пра цябе, і грэцца аб гэтыя думкі. А было і колькі шчаслівых дзён, і я хачу занатаваць іх для цябе і для гісторыі — якое яно, шчасце нашага часу.
Ведаючы, што на Акрэсціна вам не выдалі матрацаў, ды гледзячы на градуснік, які паказваў +35, я баялася уяўляць, як ты там спраўляешся, як спіш. І першай маёй радасцю стала навіна: у цябе драўляныя нары — а не металічныя, і падлога ў камеры драўляная — а не цэментная. Ды яшчэ ёсць кран з вадой! Памятаю, пасля гэтых навін я ўжо нібы на крылах лётаю па ЦУМе, выбіраю табе мыла і зубную пасту. У перадачу, якую табе так і не перададуць:)
Другі момант шчасця за гэты месяц — даведацца, што цябе перавялі на Валадарку з гэтай акрэсцінскай душагубкі. Ура! Я магу сабраць перадачку-падарунак (і яе аддадуць!), пакласці розныя знакі любові: паштоўкі, качанную салату, майку з мядзведзем, каву…
Трэцяе шчасце — ліст ад цябе. Я дастала яго са скрынкі і пацалавала. Усе гэтыя тыдні я гаварыла з табой у думках, уяўляла нашы дыялогі, твае рэакцыі. Успамінала… І раптам ты зноў па-сапраўднаму да мяне гаворыш. Твой цёплы почырк, дарагія словы і вясёлыя карцінкі.
Цяпер я сплю, паклаўшы ля падушкі твой апошні ліст. Гэта амаль як трымаць цябе за руку.
Такое яно, цяперашняе беларускае шчасце. Калі вырастуць нашы дзеці, няхай шчасце ў іх будзе іншае.
Пра дзяцей:)
Наш з табой маленькі заяц навучыўся сёння гаварыць «дабранач» («дабаба»). І вывучыў твой верш! Бачыш, не ўсё толькі кепскае дала нам турма — якія добрыя ў цябе там пішуцца вершыкі!:)
«Да Тамашыка ў …» — «Гого!» (госці)
«Бегла — хто?»
«Мімі!» (мышка) — «Узняўшы…» — «Хвоці!» (хвосцік)
«А на хвосціку …» — «Цёцё!» (сцяжок)
«А ў лапках …» — «Пёпёпё!!!» (піражок)
Кожную раніцу, толькі прачнуўшыся, Тамаш пытаецца: «Тата?». Сэрца маё кроіцца. «Тата ў камандзіроўцы. У Мінску. У замку…» «Дзядзі?» «Так, з іншымі дзядзямі». «Тата ма! Ма! Тата ма!» — Тамаш разводзіць ручкамі, а яго драматычныя інтанацыі кранулі б і камень. «Так, таты з намі няма, але мы яго будзем вельмі чакаць, і ён скора прыедзе ды абдыме нас». Настрой мяняецца: «Буууу! Чычы!» Раз тата прыедзе на машыне ды яшчэ з ключамі, то Тамаш згодны пачакаць. Не краіся, сэрца, наперадзе марафон, і ты мне ў ім яшчэ прыдасіся.
Мой мілы, кожную хвіліну я думаю пра цябе і добра адчуваю, што і ты думаеш пра мяне. Ты пісаў, каб я добра ела, адпачывала і берагла нервы. Добра! Я буду рабіць усё, што ты просіш!:) Сёння ў мяне свята: рассольнік (думаю, і ты часам ім ласуешся), рагу з гародніны ды мятнае пячэнне, а над усім гэтым чацвёрты дэтэктыў з серыі пра Кормарана Страйка. Я, як заўжды, праз пару месяцаў забуду сюжэт, і будзем з табой разам глядзець па гэтай кніжцы серыял. Яго скора здымуць. А ты скора выйдзеш.
У лісце ты пісаў, што гэтыя выпрабаванні дадуць нам новыя імпульсы і досвед адно для аднаго. Многа думаю над гэтым. Досведу сапраўды будуць вагоны! Тэм хопіць на гады. Ох і нагаворымся мы, Андрэйка! Скарэй бы засесці разам на ганку, піць чай і гаварыць-гаварыць-гаварыць!..
Я вяду спісачак рэчаў, якія мы зробім пасля твайго вызвалення: куды пойдзем, што купім, што з’ямо… Што абгаворым!:)
Мілы мой заяц, а якія людзі вакол! Пра кожнага з іх трэба будзе табе расказаць. Як правільна мы з табой жылі, што столькі цудоўных людзей аказалася з намі побач у цяжкую хвіліну.
А якія ў нас сем’і! Ты, я, нашы з табой бацькі і блізкія сталі такой зладжанай сістэмай — з нас цяпер падручнікі можна пісаць, што такое сям’я!
І знаеш, што яшчэ напаўняе мяне да краёў? Падтрымка, якую я атрымліваю з-за кратаў. Да камяка ў горле, да дрыжыкаў — што пішуць мне з турмаў, з хіміі знаёмыя і незнаёмцы, якія даведаліся пра нашу сітуацыю.
Ха, а ты б бачыў іх блізкіх! Чарга на перадачы каля Валадаркі нагадвае чаргу ў тэатр або на выставу: стылёва адзетыя, спакойныя людзі, разумныя, цвёрдыя твары. Усе вельмі інтэлігентныя, гатовыя дапамагчы. І нейкім чынам гэтыя людзі мяняюць прастору вакол сябе, і яна ўжо стараецца ім адпавядаць… «Мы яшчэ не перамаглі, але яшчэ і не прайгралі», — сфармулявала твая цешча, пастаяўшы ў гэтай чарзе.
За апошні год наш народ стаў проста гігантам салідарнасці. І ўвогуле гігантам. Сярод такога народу ператрываць нашы выпрабаванні куды лягчэй. Аднойчы гэта мінецца, а мы застанемся. І будзем далей купацца ў нашым з табой шчасці, яшчэ больш моцныя і класныя».
Пішыце лісты нашым калегам
СІЗА-1, вул. Валадарскага 2, 220030, г. Мінск
Скурко Андрэю Генадзевічу
Марціновічу Ягору Аляксандравічу
Цяпер чытаюць
«Пераапрануўся ў амапаўца і дырыжыраваў чорнай дубінкай». Адзін з заснавальнікаў «Вольнага хору» — пра акцыі ў гандлёвых цэнтрах у 2020‑м і працу ў філармоніі ў Літве4
Каментары