Вайна пасьля партызанкі
Акупанты забіваюць хлопца за гаворку на роднай мове, зьдзекуюцца з жанчынаў, рабуюць. Мужчыны бяруць у рукі зброю — і сыходзяць у партызаны.
Акупанты забіваюць хлопца за гаворку на роднай мове, зьдзекуюцца з жанчынаў, рабуюць. Мужчыны бяруць у рукі зброю — і сыходзяць у партызаны.
Гэта Ірляндыя, лёс якой шматкроць параўноўвалі зь лёсам Беларусі.
20-я гады мінулага веку. Нацыянальна-вызвольная барацьба.
Герой карціны Дэміен (Кіліян Мэрфі) зьбіраўся зрабіць кар’еру лекара ў Ангельшчыне, але далучыўся да свайго брата-паўстанца. Лёгіка вайны прымушае глядзець скрозь прыцэл — і неўзабаве брат страляцьме ў брата.
Карціна насычаная ірляндзкім нацыянальным колерам — зялёным, кадры патанаюць у тумане, але рэжысэр стужкі далёкі да сымбалізму й містыкі.
“Пралетар” Яе Вялікасьці Кен Лоўч падрабязна паказвае сацыяльныя чыньнікі вызваленчага змаганьня: беднасьць і абразы, барацьбу розных кірункаў за новае прышлае — і клясавую расстаноўку сілаў. Ён не шкадуе фарбаў, каб паказаць ангельскіх акупантаў зьвярамі, якія вырываюць у ірляндцаў пазногці (хаця рэжысэр і не вучыўся па партызанскіх беларускіх карцінах).
Але для рэжысэра важны чыньнік гуманнасьці. Калі зацятая барацьба пераходзіць у зьмярцьвеласьць сэрца, калі перакрочваецца мяжа? Герой Кіліяна Мэрфі перакрочвае гэтую мяжу, калі забівае свайго сябра, амаль дзіця, які заблытаўся і выдаў сваіх таварышаў.
Ангелец Лоўч не хавае сымпатыяў да ірляндзкіх паўстанцаў, але называе й кошт — і ніколі не забывае, што па той бок барыкадаў — брат. Для партызанскага беларускага кіно гэтая ідэя гучыць усё яшчэ не банальна.
Карціна ўзнагароджаная ў Канах, хаця збольшага гэта ацэнка творчасьці Кена Лоўча наагул; нядаўна фільм прывячалі й на “Лістападзе”.
Сэансы ў Менску: “Дом кіно” 12—17 сьнежня а 19.00.
Вецер, які гайдае верас (The Wind That Shakes the Barley).
Ірляндыя—Вялікабрытанія—Францыя, 2006, каляровы, 124 хв.
Рэжысэр: Кен Лоўч.
Ролі выконваюць: Кіліян Мэрфі, Лаям Канінгем, Пэдрэйк Дэлані.
Жанр: партызанская драма.
Адзнака: 7,5 (з 10)
Цяпер чытаюць
«Я не прысвойваў сабе мільён». 17‑гадовы блогер з Гродна, які збіраў грошы на лячэнне дзіцяці, распавядае сваю версію1
«Я не прысвойваў сабе мільён». 17‑гадовы блогер з Гродна, які збіраў грошы на лячэнне дзіцяці, распавядае сваю версію
«Я супраць. Мовы, якія пакінулі пасля сябе каланізатары ў Афрыцы, сталі шляхам да цывілізацыі». Алексіевіч адказала, як ставіцца да адмовы ад рускай мовы ва Украіне6666
«Я супраць. Мовы, якія пакінулі пасля сябе каланізатары ў Афрыцы, сталі шляхам да цывілізацыі». Алексіевіч адказала, як ставіцца да адмовы ад рускай мовы ва Украіне66
«Як Вольскі прыходзіў з ператрусам да Коласа, а Крапіва і Глебка даносілі на калег». Апублікаваныя жахлівыя ўспаміны Рыгора Бярозкіна пра рэпрэсіі 1920—1940-х1717
Каментары