Kryk dušy Žyhara pra hrupu Kavaleŭskaha: Hučać zajavy, što Łukašenka lehitymny prezident, choć i nie abrany demakratyčna

«Novaja ŭvodnaja ad łabistaŭ režymu. Akazvajecca, «Biełpoł» atrymlivaje ŭsie svaje dakumienty ad… KDB», — na emocyjach napisaŭ u fejsbuku Uładzimir Žyhar, adzin z tvaraŭ arhanizacyi.

Chutka stała viadoma, što heta adsyłka da padziej na sustrečy francuzskich dypłamataŭ z pradstaŭnikami biełaruskaj apazicyi, jakaja adbyłasia ŭ Paryžy pa inicyjatyvie francuzskaha boku.

Žyhar vykazaŭsia «Našaj Nivie» pra nabalełaje i patłumačyŭ, što, na jaho dumku, nie tak z pazicyjaj situatyŭnaj kaalicyi, jakuju niefarmalna ŭznačaliŭ Valer Kavaleŭski, były ministr Śviatłany Cichanoŭskaj, a ciapier apanient Ofisa.

«U maim dopisie havorka idzie pra kaalicyju (Ivan Kraŭcoŭ, Valer Kavaleŭski, Nastaśsia Kaściuhova, Taćciana Chomič i inšyja) pa vynikach mierapryjemstva, što adbyłosia ŭ Francyi. Na im byŭ čałaviek i ad našaj arhanizacyi», — kaža Žyhar.

«Pradstaŭniki hetaj «kaalicyi», jakuju my nazyvajem «kaapieratyŭ «Radzima», pravodzili dumki pra toje, što byccam by režym sihnalizuje: «Staronka pierahornutaja». Jahonaja rola ŭ vajnie — nieadnaznačnaja. U cełym apazicyja sama vinavataja ŭ tym, što adbyvajecca. Łukašenka choča tolki aŭtanomii, treba viartacca ŭ 2019 hod. A što da «Biełpoła», to naša infarmacyja — heta, maŭlaŭ, kantralavanyja źlivy ad KDB. Heta naŭprost skazaŭ Kavaleŭski našamu pradstaŭniku. Maŭlaŭ, našy dakumienty — heta padman, Łukašenka nijaki nie vajenny złačynca. I ŭvohule, usio heta škodna, pa sutnaści, my pieraškadžajem, bo nie adździalajem režym u Minsku ad kramloŭskaha», — kaža Žyhar.

«Treba ruchacca ŭ paradyhmie «ŭznaharodžvańnia» Łukašenki za dobryja dziejańni, i tady ŭzamien niechta vierniecca [u Biełaruś], źjavicca «kanstruktyŭnaja apazicyja», častku ludziej vypuściać, nu a niekamu — cytata — «nie pašancuje», — praciahvaje pierakaz Žyhar.

«Matyvy takich vystupleńniaŭ ja nie razumieju. Moža, heta banalnaje «nasupierak Ofisu»: prajhraŭšy ŭnutryvidavuju baraćbu, nazło mamie admarožu sabie vušy.

A moža, jany sapraŭdy bačać siabie ŭ niejkaj budučyni, dzie Biełaruś užo inšaja, ale ŭsio jašče z Łukašenkam na čale.

Na moj pohlad, u ich sistemie kaardynat usio nadzvyčaj prosta i łahična: nie čapaj ułady, nie zamachvaŭsia na ŭładu, nie zaŭvažaj karupcyi, vinavatymi rabi «drennych vykanaŭcaŭ na miescach» — i budzie tabie stabilnaść.

Takaja prostaja formuła biełaruskaha ščaścia. A dalej — jak vyviedzie kryvaja. Kali budzie niejkaja niestabilnaść — pasprabujuć, jak niekatoryja ŭ 2020-m. Kali nie budzie [niestabilnaści] — ryzykavać i paŭtarać svaje pamyłki 2020 hoda nichto nie stanie.

Nievypadkova toj ža Kavaloŭski ciapier cytuje Makieja, zajaŭlajučy, što, maŭlaŭ, «asensavaŭ sens jaho słoŭ». Vidać, «pieraasensavańnie» — novy trend siarod tych, chto raniej viedaŭ, a ciapier «razumieje inakš».

Siońnia my nazirajem dziŭny paradoks: lehitymnaść Łukašenki ŭnutry tak zvanaj kaalicyi ŭžo ŭsprymajecca jak dadzienaść. Hučać zajavy pra toje, što, maŭlaŭ, jon «lehitymny prezident, choć i nie abrany demakratyčnym šlacham».

Paralelna ŭkaraniajucca naratyvy, što Łukašenka — zusim nie vajenny złačynca, a ŭ mihracyjnym kryzisie vinavatyja Polšča i Litva.

Toje samaje i z sankcyjami: ludzi, jakija nikoli nie mieli da ich najmienšaha dačynieńnia, razvažajuć pra toje, «pracujuć jany ci nie», što treba zdymać u pieršuju čarhu, a što — u druhuju.

Pry hetym ich arhumienty hruntujucca na adčuvańniach i zdahadkach, a nie na faktach: ni pryčyn uviadzieńnia sankcyj, ni ich nastupstvaŭ jany prosta nie viedajuć.

«Kaalicyja» taksama z zajzdrosnaj stałaściu admaŭlaje samu mahčymaść vialikaj vajny ŭ Jeŭropie — niahledziačy na pramyja papiaredžańni jeŭrapiejskich raźviedak, zajavy Donalda Tuska i śviežy dakład Instytuta vyvučeńnia vajny ŭ ZŠA.

U vyniku składajecca całkam zrazumiełaja karcina:

— Łukašenku treba pryznać, pažadana (čytaj — abaviazkova) ź viartańniem pasłoŭ;

— Złačynstvy suprać biełarusaŭ i ŭkraincaŭ — daravać, a lepš naohuł zabyć;

— Sankcyi — źniać, mižnarodny cisk — spynić;

— Represii? Nu, jany ž «instytucyjna zamacavanyja», śpiašacca nie varta;

— Złavać Łukašenku — niebiaśpiečna, značyć, usie antykarupcyjnyja rasśledavańni treba zharnuć;

— Tych, kaho jon vypuścić, prymusova departujuć — i na hetym pastaviać kropku.

Inšymi słovami, apazicyi ŭ krainie bolš nie zastaniecca: niazhodnych Łukašenka albo vyšle, albo pasadziać, albo jany i dalej buduć siadzieć — «nie pašancavała». 

Ekanomika, moža, na niejki čas navat stabilizujecca, ale tolki koštam dalejšaj militaryzacyi i zaležnaści ad Rasii.

Dapamoha ahresaru ŭ vajnie suprać Ukrainy ŭzmocnicca (ciapier u kaalicyi nie modna kazać pra vajnu), pieraŭzbrajeńnie praciahniecca, a pryčyny budučaha kanfliktu zastanucca niekranutymi.

I tady ŭźnikaje tolki adno pytańnie: navošta režymu spyniać represii, kali ŭsia sistema budzie nadziejna zacemientavanaja i całkam jaho zadavalniaje?

Adkaz, na žal, vidavočny.

Ale mienavita taki scenar nam pradajuć jak adziny mahčymy.

Tolki hety scenar u najhoršym vypadku pryviadzie Biełaruś da varyjantu Nikarahua, a ŭ najlepšym — da Azierbajdžana», — skazaŭ Žyhar.

***

Dapoŭniena. Valer Kavaleŭski paźniej koratka adkazaŭ na heta:  «Heta chłuśnia i paklop. Ja takoje kamientavać nie budu. Adzinaje raduje, što ŭ spadara Žyhara ŭsio ž taki jość duša».

• 67
• 6
• 3
• 11
• 0
• 0
• 1
• 0