Віктар Марціновіч: Як я лётаў бізнес-класам «Белавія»
Пры рэгістрацыі на рэйс у Варшаву супрацоўніца «Белавія» ўводзіць звесткі пашпарта, а потым здымае слухаўку і пачынае нешта шаптаць у тэлефон. Вусны характэрна затуляе рукой, вочы адводзіць. Ну, вы ведаеце, якое пачуццё ўзнікае ў такіх выпадках у любога чалавека з Беларусі.
Але не — гэта не тое, што вы падумалі.
Мне ўрачыста абвяшчаюць, што мяне маюць гонар пасадзіць у бізнес-клас. Разгублены, я атрымліваю свой пасадачны у другі рад. Персанальны сцюард, абрусікі з вышытым лога на адкідных століках — я такіх нідзе не бачыў. Працягласць рэйса — 50 хвілін. І вось, нягледзячы на тое, што зніжэнне пачынаецца, ледзь самалёт зацвердзіўся на крэйсерскай, на абрусікі падаецца салёны ласось, палтус, халодныя закускі, усё гэта — на парцаляне. З воландаўскай пачцівасцю прапануюцца: гарэлачка, каньячок, віно (ад алкаголю адмаўляюся, але побач са мной дзядзька, з выгляду — тыповы беларускі бізнэсовец з дзяржкарпарацыі, куляе палтос за палтосам). Жанчына-сцюард грэчная, як афіцыянт ў «Гранд-кафэ», і загаворыць зараз, здаецца, нават на французскай.
Таматны сок наліваецца ў шкло — не ў пластык. У кішэні крэсла, акрамя «Он Эйра», — надзвычайны часопіс «Міліцыя», які я абяцаю сабе сцягнуць з салона, але ў апошні момант вырашаю, што злачынствы супраць часопіса «Міліцыя» могуць быць успрынятыя як злачынствы супраць азначанага ў назве часопіса дзяржаўнага органа. Выходжу прыбіты і цалкам упэўнены ў адным: лётаць бізнес-класам «Белавія» лепш, чым лётаць эканомам «Белавія».
Вольныя месцы ў эканоме мной заўважаныя былі.
Дык вось.
Калі ўсё гэта — ад таго самага тэксту, «Усе дарогі вядуць не ў Мінск», вымушаны адзначыць высокі, зусім еўрапейскі, узровень піяр-службы кампаніі «Белавія». Перавозчык, здольны да такой працы з грамадскай думкай, мае шанцы выправіць і ўсе астатнія памылкі, за якія яму рэгулярна дастаецца. Калі гэта — сляпы палец лёсу (варыянт — вольныя месцы не пабачыла сістэма пры рэгістрацыі; зарэгістраваныя анлайн пасажыры не з'явіліся і да т.п.), то што ж — дзякуй табе, карма! Гэта было выдатна, асабліва ласось і часопіс «Міліцыя»!
Хто той неадэкватны беларус, які ляснуў дзіцятка галавой аб падлогу ў маскоўскім Шарамеццеве8
Каментары