Недарэчна, калі зьверху пачынаюць чытаць патрыятычныя маралітэ тым, хто заўсёды быў за незалежнасьць. Піша Аляксандар Класкоўскі.
Недарэчна, калі зьверху пачынаюць чытаць патрыятычныя маралітэ тым, хто заўсёды быў за незалежнасьць. Піша Аляксандар Класкоўскі.
У такіх выпадках Гарбачоў казаў: «Нам падкідваюць». Пасьля пэўных эківокаў улады мысьляры дэмакратычнай супольнасьці зноў ламаюць галаву над дылемай. Ісьці або не ісьці на «супрацоўніцтва з дыктатарам», калі Айчына ў небясьпецы?
Маецца на ўвазе расейскі сцэнар задушэньня нашай незалежнасьці газам. Дзеля яе абароны апазыцыі нібыта прапануецца стаць у адзін шыхт з уладай. Змагацца не «за Сталіна», а за Радзіму.
Але калі адкінуць мэтафары, дык што мы бачым?
Недарэчна, калі зьверху пачынаюць чытаць патрыятычныя маралітэ тым, хто заўсёды быў за незалежнасьць. У тым ліку й тады, калі дзяржаўныя прапагандысты заклікалі зьліцца з Расеяй у экстазе.
Нацыянальна сьвядомая грамада так ці іначай будзе змагацца за вольную Бацькаўшчыну (нават калі б здарылася найгоршае і намэнклятура ўжо стаяла ў чарзе па маскоўскія ярлыкі на княжаньне).
Дык што ж насамрэч прапануецца апанэнтам рэжыму? «Усяго толькі» зьняць нібыта недарэчныя – бо акурат жа «крытычныя дні»! – прэтэнзіі да кіроўных вярхоў. Адсунуць убок усе гэтыя свае дэмакратычныя бразготкі.
Тут некалькі разьлікаў.
Згуляць на незалежніцкім рэфлексе. Абуць наіўных у лапці. Максымальна нэўтралізаваць палітычных супраціўнікаў, каб не ачолілі пратэсты ва ўмовах нарастаньня эканамічных цяжкасьцяў. Атрымаць пэўны абсяг для гульні з Захадам (пабачце, панове, якая ў нас ідылічная ўнутраная кансалідацыя!). Урэшце, наладзіць даўно жаданую сэлекцыю. То бок пакінуць на развод «канструктыўную» апазыцыю і дадушыць астатнюю – як канчаткова выкрытую ва ўмовах газавай вайны пятую калёну.
Іншых, болей высакародных матываў, пакуль што не разгледзіш і празь мікраскоп. Бо іначай бы альгарытм дзеяньняў улады мусіў быць зусім іншым. Якая ж тут, трасца яе бяры, абарона Бацькаўшчыны, калі змагары-незалежнікі абяззброеныя, у кайданках, з анучай у роце?
Як ні парадаксальна, але сёньня, спэкулюючы момантам, хочуць яшчэ й дамагчыся нейкіх васальных клятваў ад тых, каму за незалежніцкія перакананьні столькі гадоў мялі рэбры.
Насамрэч ніякай дылемы (што найперш – дэмакратыя ці сувэрэннасьць?) перад апазыцыяй няма. Так даводзіць палітоляг Валер Карбалевіч. Бо дэ-факта пагроза незалежнасьці й дэмакратыі ў нас зыходзіць з адной крыніцы...
Калі ж фантастычным намаганьнем уявіць, што ўлада насамрэч дасьпела, каб паставіць на службу сувэрэнітэту дэмакратычны патэнцыял, то трэба яго элемэнтарна разьняволіць. Выпусьціць з-за кратаў усіх ахвяраў палітычнага перасьледу. Стварыць партыям людзкія ўмовы – для пачатку на мясцовых выбарах (пусьціць нарэшце ў гэтыя табуяваныя выбаркамы!). Вярнуць у каталёгі ды шапікі незалежную прэсу (заўважце, адзін корань зь «незалежнасьцю»!). Сьпіс можна доўжыць і доўжыць, бо задушылі ж усё, што маглі.
Сёньня, калі навісла расплата за інтэграцыйныя гулі, менавіта ўлада мусіць даводзіць сваю адданасьць ідэалам незалежнасьці. А не распачынаць іншыя, цяпер ужо фальшыва-патрыятычныя забаўкі.
Каментары