Паштовая скрынка
Паўлу К. зь Менску. Аўтарскае самакапаньне не заўсёды цікавае чытачам. Калі ўжо ніяк безь яго нельга, пачытайце, як выкручваюцца ў такой сытуацыі Ірвін Уэлш або Максім Гарэцкі.
Яўгену Л. зь Менску. Пазнавата прынесьлі матэрыял. Выстава, пра якую пішаце, сканчалася ў дзень выхаду наступнага нумару газэты.
Юр’ю С. Праблема, якую Вы ставіце, падаецца ў вялікай меры надуманай. Скарына мог быць і гуманістам, і хрысьціянінам адначасова. Адно другога не адмаўляе.
Алёне А. з Бабруйску. Прывітаньне гурту “Край”. Падзяляем Вашыя спадзяваньні на ягоную вялікую будучыню.
Яну Н. зь [email protected]. Грышына мы паважаем і таму зь любасьцю назвалі цёплым беларускім словам “халяўшчык”.
Міколу Ж. з Пружанаў. Ваш артыкул на 90% складаецца з патрыятычнае патэтыкі. Даводзіць чытачам, што яны мусяць шанаваць сваё, трэба ня заклікамі, а інфармацыяй, якая б уздымала прэстыж беларушчыны ў іхных вачах. Што да гімну, дык напішыце лепей, што кажуць пра яго пружанцы.
Міхасю М. з Баранавіч. Пра манаскі ордэн камуністаў пісаў яшчэ Караткевіч. Апроч таго, у Вашым артыкуле пра іх няма ніякае жывінкі, ніякага цікавага эксклюзыўнага факту, душэўнай драбніцы. Чыста энцыкляпэдычная інфармацыя.
Цяпер чытаюць
Павел Вінаградаў упершыню расказвае, як яго закінулі на самае дно беларускай турмы. Як гэта — калі суседзі за цыгарэту ядуць чужое гаўно16
Каментары