Архіў

Гульня

ЛЯВОН ВОЛЬСКІ ФОТА IREX-PROMEDIA

Калі на вуліцы няўтульна — з прычыны: а) моцнага марозу; b) слоты й макродзіва; с) маладых людзей пагрозьлівага выгляду; d) дэпрэсіі і татальнае прыгнечанасьці, — а ўдома таксама ня вельмі камфортна: а) бацькі пілуюць, што не прыносіш грошай; b) жонка пілуе, што захапляешся алькаголем і, зноў-такі, не прыносіш грошай; с) самотна й маркотна; d) апанавала дэпрэсія й татальная прыгнечанасьць, — што тады рабіць?

Тады людзі пачынаюць гуляць. Гульня — добры лекавы сродак. У гульні можна схавацца, зрабіць яе дамінантай, адсунуць абрыдлае рэальнае жыцьцё на другі плян, а потым узьнікне пытаньне: а што насамрэч рэальнейшае — жыцьцё ці гульня?

ЛЯВОН ВОЛЬСКІ ФОТА IREX-PROMEDIA
Самыя простыя гульні — у кампутарных клюбах. Шмат хто з маіх знаёмых недзе раз на тыдзень наведвае гэтыя ўстановы. Там яны бегаюць, страляюць, робяць геройскія ўчынкі, падвышаюць колькасьць магіі, сілы і маны, вывучаюць новыя заклёны, чаруюць. Вось той малады чалавек за трэцім кампом — так-так, гэты худы, у акулярах, з абсыпаным прышчамі тварам — дык гэта насамрэч вялікі магістар, і магія ў яго на такім узроўні, што лепей вам зь ім не сустракацца ў цьмяных калідорах змрочных замкаў.

Гатункі й формы гульняў — бясконцыя. Ёсьць гульні для багатых — пэйнтбол, боўлінг, більярд (я ўжо не кажу пра снаўборд і іншыя дарагія экстрэмальныя формы баўленьня часу).

Мае знаёмыя часта ходзяць гуляць у боўлінг. На пытаньне, як там прайшла гульня, хто выйграў, звычайна адказваюць: «А чорт яго ведае. Заканчэньня мерапрыемства ніхто ня памятае». Більярд — гульня цікавая. Але ёй трэба займацца мэтанакіравана й пэрыядычна. Каб ня страціць формы. Прысьвячаць шмат часу. Мне гэта не падыходзіць. У пэйнтбол я гуляў аднаго разу. Спадабалася. Эмоцыі, адрэналін, стратэгія, тактыка… Каманда рок-выканаўцаў змагалася супраць каманды папсавікоў. Каб кулі былі сапраўдныя, дык беларуская поп-музыка, і бяз гэтага бляклая й шэрая, недалічылася б найлепшых сваіх прадстаўнікоў… Зрэшты, пэйнтбол як захапленьне жыцьця — гэта не для мяне. Ну, пагуляць некалькі разоў… Зрэшты, для кагосьці гэта — незвычайнае, цудоўнае паралельнае існаваньне. Вось — сьціплы бухгальтар сярэдняе фірмы. А насамрэч гэта сапраўдны генэрал-лейтэнант ад пэйнтболу. Во як!

Ёсьць гульні з алькаголем. Яны цікавыя, часам вясёлыя й крэатыўныя, разнастайныя. Выпіў гэтага, таго, потым таго і потым яшчэ гэтага з гэтым, з тым, потым з тымі і з той. Засталіся ў таго з той, было проста супэр. Небясьпека палягае ў тым, што, напачатку эпізадычныя, гэтыя алькагольныя гульні зь цягам часу набываюць пэрыядычнасьць, перарастаюць у завядзёнку, якой цяжка пазбыцца, былая цікавасьць і весялосьць ператвараецца ў раздражнёнасьць, і ты незаўважна падыходзіш да фінішу, а там ужо незразумела, дзе жыцьцё, а дзе гульня.

Больш экстрэмальная форма вышэйзгаданае гульні — наркотыкі. Працэс падобны да папярэдняе гульні, толькі фарбы значна яскравейшыя і пераўтварэньні адбываюцца ў некалькі разоў хутчэй — зрэшты, гэта залежыць ад гатунку прадукту, зь якім ты гуляеш.

Існуе ў нас юнацка-моладзевая гульня ў тэатар. Ты выбіраеш сабе ролю і выконваеш яе некалькі гадоў. Напрыклад, роля фашыста — прывабная сваёй уяўнай мужнасьцю, сымболікай, дысцыплінаванасьцю, наяўнасьцю ворагаў, якіх неабходна ненавідзець. Гэтыя ворагі — прадстаўнікі «чорнае расы»: арабы, жыды, мурыны, рознага кшталту азіяты. Гульня вельмі цікавая, бо яна літаральна працінае рэальнае жыцьцё. Пра яе можна раз-пораз прачытаць у прэсе, пабачыць на тэлеэкране. Асабліва добра гуляць у яе слабахарактарным юнакам і тупаватым невукам. Першым — бо, маючы высокія вайсковыя боты, голеную галаву й нейкае падабенства ўніформы, ты нібыта ўжо не баязьлівы хлапчук, які яшчэ з год таму баяўся зайсьці ў цёмны пад’езд уласнага дому. Цяпер ужо ўсе яны, учорашнія твае страхі, мусяць цябе баяцца. Тупаватым жа невукам добра, бо калі ўчора яны білі людзей на вуліцах роднага гораду бязмэтна (і ў гэтым было штосьці непрыемнае, у парастках мазгоў пачыналі варушыцца зародкі сумленьня), дык цяпер можна біць пысы паводле нацыянальнае прыкметы, а калі й безь яе, дык выключна дзеля таго, каб падкрэсьліць магутнасьць арганізацыі. Ёсьць пэўныя мінусы: можна яшчэ да фіналу гульні (а яна мусіць скончыцца ў 18 гадоў, калі забяруць у войска) сесьці ў турму і распачаць іншую гульню — ад ходкі да ходкі.

Можна выконваць адваротную ролю — змагара з фашызмам. Выканаўцы гэтых роляў так апантана супрацьстаяць «карычневай чуме», што самі наблізіліся да ейных носьбітаў: паўсюль ім бачыцца прывід Гітлера, любое крышачку неадэкватнае выказваньне ці ўчынак падаюцца фашызоіднымі, і калі першыя дэкляруюць вынішчэньне «чорнае расы», дык другія дэкляруюць бязьлітаснае вынішчэньне першых. Мінусы гульні ў антыфашыста: можна нарвацца ўначы на натоўп скінаў, вынікі — сумныя. Альбо можна нарвацца ўначы на раздражнёных міліцыянтаў. А яны ляяльна ставяцца да фашыстаў, бо тыя ваенізаваныя, як і міліцыянты, таксама маюць уніформу — карацей, нешта блізкае, сваё. Затое анархістаў — змагароў з фашыстамі яны не пераносяць. За нефармальны выгляд, за тое, што незразумела, чаго яны хочуць, з чым яны змагаюцца. Такім чынам, вынікі таксама сумныя. Пераломы, кроў, маральная прыгнечанасьць, шпіталізацыя, перагляд чалавечых каштоўнасьцяў.

Найлепшая гульня апошняга часу — Інтэрнэт. Прастора для дзеяньня неабмежаваная. Можна выконваць некалькі роляў, пераўвасабляцца, абражаць апошнімі словамі, крыўдзіць, ухваляць, правакаваць, лаяцца… Толькі тут можна быць адначасова фашыстам і анархістам, беларусам і беларусафобам, панкам і папсачом. Найлепшая гульня для людзей, нерэалізаваных у жыцьці. Паводле маіх назіраньняў, найбольш актыўныя на форумах, у гасьцёўнях асобы ці то вельмі маладыя, ці няспраўджаныя. Інтэрнэт — шанец калі ня спраўдзіцца, дык хоць стацца заўважаным. Там, у віртуальнай прасторы сеціва, блукаюць накачаныя нацы, падобныя да Шварцэнэгера, змрочныя сатаністы ў чорных плашчах, змагары за волю Бацькаўшчыны з мужнымі тварамі, полавыя гіганты, звышсэксапільныя бляндынкі з бюстамі а-ля Памэла, экстрэмалы ўсіх гатункаў. Вось дык пераўвасабленьне! Тэатар адпачывае. Хто б падумаў, што гэтымі героямі зьяўляюцца, насамрэч, малады чалавек, што ніяк ня можа разабрацца з сэсіяй і пазбавіцца пархаў, грузчык на складзе камэрцыйнае фірмы, што ня меў полавых кантактаў два гады, бібліятэкар — інтэрнэтаўскі беларускі патрыёт, які ў жыцьці размаўляе па-беларуску з двума сваімі прыяцелямі, 40-гадовы аматар парнасайтаў і мастурбацыі, шэранькая мышка — работніца аддзелу народнае адукацыі, рэгулярная наведніца інтэрнэт-кавярні — і бледны выдатнічак, які панічна баіцца спартовае залі.

Гульня. Адпачынак. Адхланьне. Забіць час. Схавацца. Пераўвасобіцца. Выпусьціць пару. Даць волю нізкім жаданьням і думкам. Тут мажліва ўсё. Тут усе да ўсяго прызвычаіліся. Бліскаюць зубы. Паблісквае зброя. Зіхацяць вочы… Стаўкі зробленыя.

Радыё «Рацыя» /«Наша Ніва»

Каментары

Цяпер чытаюць

«Шкада, што людзі мяне лічаць такім ідыётам». Дзядок расказаў, як яго змаглі высачыць пасля пяці месяцаў падполля1

«Шкада, што людзі мяне лічаць такім ідыётам». Дзядок расказаў, як яго змаглі высачыць пасля пяці месяцаў падполля

Усе навіны →
Усе навіны

25‑гадовы палітвязень Мікіта Емяльянаў за кратамі страчвае зрок1

На выставе ў Львове паказалі вялізны падводны дрон ФОТАФАКТ3

Якія еўрапейскія сталіцы найбольш небяспечныя?10

Кітай выпрабоўвае маршрут у Еўропу праз Арктыку. Беларусам застаецца ўздыхнуць13

У Літве затрымалі больш за 50 тон напаўняльніка для каціных туалетаў. Груз прызначаўся для Беларусі7

У Ціханоўскай з'явіўся новы дарадца па адукацыі і навуцы1

Былы палітвязень Генадзь Фядыніч расказаў, чаму адмовіўся за кратамі ад аперацыі

Візавы цэнтр Італіі паспрабаваў працаваць па жывой чарзе. Пратрымаўся дзень3

Эканамістка Лузгіна: За межамі Беларусі аказалася не менш за 400 тысяч беларусаў3

больш чытаных навін
больш лайканых навін

«Шкада, што людзі мяне лічаць такім ідыётам». Дзядок расказаў, як яго змаглі высачыць пасля пяці месяцаў падполля1

«Шкада, што людзі мяне лічаць такім ідыётам». Дзядок расказаў, як яго змаглі высачыць пасля пяці месяцаў падполля

Галоўнае
Усе навіны →

Заўвага:

 

 

 

 

Закрыць Паведаміць