У Горадні 1 траўня самы цэнтар — Стары горад — скаланалі выгукі «Свабоду!», якія скандавалі сотні і тысячы людзей.
Такога цікавага мітынгу ў Горадні даўно не было, а што датычыць «сьвята працы», дык увогуле ў такі дзень здарылася падобнае ўпершыню.
Начальства заўсёды пільнае ў тым, што датычыць ідэалягічнай цнатлівасьці і адданасьці пыльным ідэалам. Каб нічога нечаканага і непрыемнага ня здарылася. Так было і сёлета. Начальства кіравала працэсам і панавала над сытуацыяй.
Незалежны прафсаюз самага буйнога прадпрыемства «Азот» каторым разам марна папрасіў гарадзкую ўладу дазволіць правесьці ўласны мітынг 1 траўня. І ўлада «пад капірку» штогод адказвала: сьвяткаваць не забараняем, але — разам з усімі, у межах афіцыйнага мерапрыемства. І сёлета сцэнар паўтарыўся. Ажно напярэдадні начальства перадумала і вырашыла зьмяніць тактыку дзеля ўратаваньня стратэгіі. Старшыню прафсаюзу і адначасова дэпутата гарсавету Сяргея Антусевіча раптам у другой палове дня 30 красавіка выклікалі ў выканкам і сказалі: дазваляем, праводзьце свой мітынг асобна, у іншым месцы (у Калоскім парку), а пра нашу ранейшую забарону забудзьце.
Сп.Антусевіч вымушаны быў іх расчараваць: рабочыя папярэджаны, прыйдуць на плошчу Леніна, як вы і сказалі. Рабочыя «Азоту» вельмі дарэчна аздобілі мітынг, узьняўшы высока-высока ажно чатыры бел-чырвона-белыя сьцягі зь літарамі «БНП» і два вельмі вялікія сьцягі аб’яднанай Эўропы. Начальства незадаволена паморшчылася, стоячы справа ад бронзавай статуі (калі глядзець з боку мітынгоўшчыкаў). Адно па-ранейшаму цешылі вочы сьцягі мясакамбінату на самым відавоку.
Самы галоўны абласны начальнік сп.Саўчанка, не зважаючы на папсаванае ўражаньне ад мітынговага пляцу, пачаў традыцыйную прамову. «Свабоду! Работу!» — выгукнуў пляц, сотні людзей пачалі пляскаць, сьвістаць, галёкаць. Займаліся яны гэтым, пакуль абласны кіраўнік ня скончыў. Ніхто нічога зь ягонай прамовы не пачуў. Гэтак жа адбылося і з наступнымі прамоўцамі са сьпісу, якія ня ведалі, чым замяніць свае ружовыя акуляры, і разгублена прытрымліваліся падрыхтаванага загадзя тэксту.
Поўны варыянт артыкулу глядзіце ў газэце "Нашa Ніва".
Сяргей Максімовіч, Горадня
Каментары