Unučka Šuškieviča: Ułady nie dazvalajuć vykupić na mohiłkach miesca pobač ź dziedavym, kab pastavić łaŭku i prychodzić da jaho
Što padkasiła Stanisłava Šuškieviča i jak navat paśla śmierci ŭłady nie dajuć ušanavać jaho naležnym čynam, jaho blizkija raskazali ŭ filmie «Tok».
Unučka Šuškieviča Stasia Hlińnik raskazvaje pra toje, što padkasiła dzieda.
«Mnie padajecca, jon by pražyŭ našmat bolš, ale tak zdaryłasia, što niekalki hod tamu pamior jaho stryječny brat, a na pachavańni pamierła jaho siastra. Za try dni jon straciŭ dźviuch blizkich asob. I paśla hetaha jaho stan pačaŭ paharšacca. Jon byŭ vielmi pryviazany dla blizkich ludziej, byŭ vielmi empatyčnaj asobaj», — dzielicca Stasia.
Apošnim časam Šuškievič časta traplaŭ u špital.
«Sychodziŭ jon dzieści paŭtara miesiaca. I ja zrazumieła, što heta ŭžo amal kaniec, kali pieršy raz za ŭsio žyćcio dzied paskardziŭsia na samaadčuvańnie. Bo navat kali jon chvareŭ, zaŭsiody kazaŭ, što ŭsio narmalna.
My razmaŭlali, heta byŭ adzin z apošnich razoŭ, i jon skazaŭ, jak nikoli ŭ žyćci nie havaryŭ: «Pamiataj, što ja dla Biełarusi zrabiŭ ŭsio, što moh». Ja zrazumieła, što heta było takoje padsumavańnie. Jon paśla hetaj razmovy znoŭ trapiŭ u špital, paśla jašče vyjšaŭ, byŭ doma i tam pravioŭ apošnija dni.
Mnie było dziŭna hladzieć zdymki ź intervju, dzie jon schudnieŭ, dla mianie dzied zaŭsiody byŭ dužym čałaviekam. I mnie padajecca, jamu samomu było ahidna, što jon słaby, heta vyklikała ŭ im unutranuju sprečku. Bo jon usio žyćcio byŭ hałoŭnym, spravy siamji vyrašaŭ, spravy krainy. I stan, kali ty nie možaš sam rabić, dla jaho byŭ nievynosny. Jon kali ŭžo nie ŭstavaŭ, prasiŭ prynieści morkvu, kab jaje čyścić.
I ŭžo stała zrazumieła, što heta kaniec, kali jon zapytaŭ, kab ksiondz pryjšoŭ», — zhadvaje ŭnučka.
Mnohich akademikaŭ, viadomych dziejačaŭ mastactva i čynoŭnikaŭ chavali na Uschodnich mohiłkach. Šuškieviču miesca tam ułady nie prapanavali. Pieršaha kiraŭnika niezaležnaj Biełarusi pachavali na Paŭnočnych mohiłkach, pobač ź jaho maci i inšymi blizkimi. Ale navat tam nie vydzielili narmalnaha miesca.
«Miesca pachavańnia — heta adzinaje miesca kala aharoždy. I ciapier jany nie dajuć vykupić miesca pobač — my dumali pastavić tam łaŭku, kab možna było prychodzić i siadzieć, — zaŭvažaje Stasia Hlińnik. — Heta źmienicca — pamiać pra dzieda nazaŭsiody, a pra Łukašenku — nie».
Hladzieć całkam:
Ciapier čytajuć
Łosik: Ja musiŭ vyjści ŭ červieni razam ź Bialackim, ale ŭ apošniuju chvilinu nas zamianili na inšych1
Kamientary